Λόγω περιόδου η κινηματογραφική εβδομάδα διακρίνεται από λίγες νέες ταινίες Α προβολής: μόλις δύο ανοίγουν σήμερα, το κινούμενο σχέδιο «Γκάρφιλντ: Γάτος με πέταλα» και το γαλλικό θρίλερ «Στον ιστό του τρόμου».

Επίσης, από την Δευτέρα του Πάσχα θα προβάλλεται ο «Κασκαντέρ» του Ντέιβιντ Λιτς οπότε θα επανέλθουμε. Προς το παρόν στηρίζουμε την επανέκδοση σε αίθουσες της τεράστιας αξίας κλασικής ταινίας «Σαγιάτ Νόβα – Το χρώμα του ροδιού», του Ρώσου, Αρμένικης καταγωγής σκηνοθέτη Σεργκέι Παρατζάνοφ (1924- 1990).

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

Σαγιάτ Νόβα – Το χρώμα του ροδιού (Sayat Nova/ Nran Guyne)

«Σαγιάτ Νόβα – Το χρώμα του ροδιού» μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία

Παραγωγή: Σοβιετική Ενωση, 1968

Σκηνοθεσία: Σεργκέι Παρατζάνοφ

Πρωταγωνιστεί ο Σοφίκο Κιαουρέλι

Με το «Σαγιάτ Νόβα» ο Σεργκέι Παρατζάνοφ (1924- 1990) που υπήρξε το «κακό παιδί» της Τέχνης στα σκληρά χρόνια της Σοβιετικής Ενωσης (μάλιστα, φυλακίστηκε για πέντε χρόνια εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του) επιδιώκει να μας μεταφέρει βαθιά μέσα στο πνεύμα και την ψυχή του Γεωργιανού / Αρμένιου ποιητή Χαρουτιούν Σαγιατιάν, κοινώς Σαγιάτ Νόβα (1712- 1795), του οποίου τα ρομαντικά ποιήματα και τραγούδια γράφτηκαν σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες (αρμενική, γεωργιανή, τουρκική, περσικη) με τον ίδιο ενταγμένο σε ένα άκρως θρησκευτικό περιβάλλον.

Με ποιητική και συγχρόνως άκρως αλληγορική διάθεση, ο Παρατζάνοφ δείχνει να μη ενδιαφέρεται καθόλου για ένα α λα Χόλιγουντ biopic ακαδημαϊκού χαρακτήρα και δεν κάνει καμία προσπάθεια να αποδώσει οπουδήποτε μια αίσθηση ρεαλισμού. Ο φακός του στοχεύει αποκλειστικά στην αποκρυστάλλωση σε εικόνες της ποίησης και φιλοσοφίας του Σαγιάτ Νόβα, χωρίς όμως να θέλει να ερμηνεύσει κάτι ο ίδιος. Αντιθέτως, γενναία, αφήνει τον θεατή μόνο με τις σκέψεις του, τις δικές του ερμηνείες. Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο, όμως η ταινία που ευτυχώς δεν είναι μεγάλης διάρκειας (δεν ξεπερνά τις δύο ώρες) το καταφέρνει και με το μειονέκτημα της πλήρους αδιαφορίας για την παραδοσιακή αφήγηση.

Χωρίς καμία κίνηση της κινηματογραφικής μηχανής, χωρίς ούτε έναν διάλογο ανάμεσα στα πρόσωπα που βλέπουμε στην οθόνη, η ταινία βυθίζεται σε μια μοναδική παλέτα χρωμάτων και ήχων και ρέει σαν το νερό στο ποτάμι αφήνοντας τα μουσικά όργανα, τα κτίρια, τις τοπικές ενδυμασίες, τα χαλιά, τα ζώα και βεβαίως τα πρόσωπα να «μιλήσουν» απλώς και μόνο με το να είναι εκεί. Ακούμε χορωδίες να τραγουδούν, βλέπουμε παραδοσιακούς χορούς, γινόμαστε μάρτυρες διαφόρων περιστατικών της μικρής τοπικής κοινωνίας. Π.χ. βλέπουμε έναν άντρα να δουλεύει ασκήσεις φυσικοθεραπείας στο σώμα ενός άλλου άντρα ή την σφαγή μιας κατσίκας…

Ενδιαμέσως, στίχοι του Σαγιάτ Νόβα εμφανίζονται σε μαύρο πλαίσιο, ή ακούγονται σε off αφήγηση σαν «μουσικό χαλί». «Γιατί σ’ αυτή την υγιή ζωή είμαι ο μόνος που υποφέρει;» «Είμαι ένας άνθρωπος του οποίου η ψυχή είναι βασανισμένη.» «Είσαι φωτιά ντυμένος στα μαύρα.» «Που μπορώ να βρω την ανιδιοτελή αγάπη;» Μέσα σε μια απαράμιλλη συμμετρία χωροχρόνου, παρακολουθούμε τον Σαγιάτ Νόβα σε διαφορετικές περιόδους της παράξενης ζωής του • παιδί, έφηβος, αργότερα ιερομόναχος (ο βασικός ηθοποιός της ταινίας, Σοφίκο Κιαουρέλι ερμηνεύει έξι διαφορετικούς ρόλους – άνδρες και γυναίκες).

Να σημειωθεί ότι το «Σαγιατ Νόβα» έχει πίσω του μια ολόκληρη ιστορία. Στην εποχή της η ταινία λογοκρίθηκε, παρουσιάστηκε με νέο μοντάζ, μετονομάστηκε ως «Το χρώμα των ροδιού» και απαγορεύτηκε. Το ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Βαρτάνοφ «Tsvet armyanskoy zemli» (1969) που εισχωρούσε στα παρασκηνια της κατασχέθηκε από τις αρχές και τα πλάνα του θα επανεμφανίζονταν 20 χρόνια αργότερα στο ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Βαρτάνοφ «Parajanov: The Last Spring» (1992), το οποίο αποκωδικοποίησε τη μοναδική κινηματογραφική γλώσσα του «Σαγιάτ Νόβα». Αργότερα, αυτό το μοναδικό ίσως κινηματογραφικό επίτευγμα,  θα  εμφανιζόταν σε πολλές λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, εντύπων όπως τα «Sight and Sound», «Cahiers du Cinema» και «Time Out»).

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΣΤΟΥΝΤΙΟ – ΔΙΑΝΑ

————————————————————-

Γκάρφιλντ: Γάτος με πέταλα (The Garfield movie)

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024

Κινούμενα σχέδια σε σκηνοθεσία Μαρκ Ντίνταλ

Φωνές πρωτότυπης εκδοχής: Κρις Πρατ, Σάμιουελ Τζάκσον, Βινγκ Ρέιμς κ.α.

Φωνές ελληνικής μεταγλώτισης: Βασίλης Μήλιος), Κωνσταντίνος Ρεπάνης, Σοφία Τσάκα κ.α.

Ευπρόσδεκτη και πολύ χορταστική αυτή η επιστροφή στην κινηματογραφική οθόνη του Γκάρφιλντ, αν όχι του πιο διάσημου γάτος των κόμικς και του οπτικοακουστικού θεάματος (πρώτη εμφάνιση στην τηλεόραση το 1982) σίγουρα ενός από τους διασημότερους. Πανέξυπνο, τεμπέλικο, αχόρταγο και ευχάριστα αλαζονικό, το πορτοκαλί τετράποδο με τα μουστάκια που μοιάζουν με λωρίδες μουσταρδας, μας προσκαλεί (ενώ καταβροχθίζει πίτσες) σε μια ιστορία από το παρελθόν του, τα χρόνια που ήταν αδέσποτο. Τότε που κατάφερε να γίνει το αφεντικό του ανθρώπου που τον έχει υπο την προστασία του, πείθοντάς τον, εκτός άλλων να μετακομίσει για πάρτη του.

Μάλιστα ο Γκάρφιλντ συμφωνησε ο human να αποκτήσει και κατοικίδιο, έναν σκύλο χωρίς μιλιά αλλά επίσης πανέξυπνο, ο οποίος, φυσικά, θα γίνει ο …μπάτλερ του γάτου. Στην καρδιά της ταινίας βρίσκεται η οικογένεια, αδιαμφισβήτητο σύμβολο όλων των αμερικανικών παιδικών ταινιών και εδώ βλέπουμε το πως ο Γκάρφιλντ θα επανασυνδεθεί με τον πατέρα του (φωνή Σάμιουελ Τζάκσον στο πρωτότυπο – και είναι απίστευτα αστείος), ο οποίος τον παράτησε όταν ήταν μικρός αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν τον εγκατέλειψε.

Στο παρόν, η απαγωγή του Γκάρφιλντ από μια συμμορία της οποίας εγκέφαλος είναι μια χνουδωτή, ιδιαιτέρως μοχθηρή θηλυκή γάτα θα δώσει στην ταινία μια διάσταση «Επικίνδυνων αποστολων» όπου την παράσταση κλέβει ένας βούβαλος, ο Οτο που διόλου τυχαία έχει την βαριά φωνή του Βινγκ Ρέιμς, που υποδύεται τον πράκτορα – συντονιστή στις ταινίες «Επικίνδυνες αποστολές»! Ο Γκάρφιλντ θα βρεθεί αντιμέτωπος με απειλητικούς μπαλτάδες που κόβουν τυριά και την πύρινη λάβα των τυριών για φοντύ, θα ταλαντευτεί σαν μπαλάκι του τένις καλύπτοντας χιλιόμετρα πέρα δώθε, θα γλιτώσει από πτώσεις γκρεμών με κοφτερά βράχια στο έδαφος και θα μας προσφέρει ένα δύωρο από ωραίες ιδέες, ντελικάτο χιούμορ, σασπένς και καλό σκίτσο. Από τις καλύτερες παιδικές ταινίες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΕΛΛΗ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ –  ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ  –  ΣΠΟΡΤΙΓΚ – OPTIONS ΓΛΥΦΑΔΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE – CINEMA ΟΝΕ κ.α.

————————————————————-

Στον Ιστό του τρόμου (Vermines)

Παραγωγή: Γαλλία, 2023

Σκηνοθεσία: Σεμπαστιάν Βανισέκ

Ηθοποιοί :Τεό Κριστίν,

Πέντε χρόνια μετά την τελευταία μικρού μήκους ταινία του, «Crocs», στην οποία παρακολουθούμε την αλλαγή συμπεριφοράς μιας σκύλας προς το αφεντικό  της, ο σκηνοθέτης Σεμπαστιάν Βανισέκ εισχωρεί φορτσάτα στην μεγάλου μήκους παραγωγή και δείχνει αποφασισμένος να ακολουθήσει καριέρα στον τρόμο χωρίς να χαρίσει κάστανα.

Όλα εδώ θα ξεκινήσουν όταν μια από τις αράχνες οι οποίες βγήκαν με το (ανθρώπινο) ζόρι από τα βάθη της γης σε μια έρημο, καταλήξει σε μια άθλια πολυκατοικία στα περίχωρα του Παρισιού και συγκεκριμένα στο διαμέρισμα ενός νεαρού (Τεό Κριστίν) που έχει συλλεκτικό πάθος με τα έντομα, τα σκουλήκια και τα ζωύφια. Θα την ονομάσει Ριάνα και κάπου εκεί σταματά οτιδήποτε μπορεί να έχει σχέση με το χιούμορ αυτής της ταινίας.

Στο μεγαλύτερο μέρος του «Ιστού του τρόμου», οι αράχνες πρωταγωνιστούν στο φυσιολογικό τους μέγεθος, κάτι που… μεγεθύνει την τρομακτική τους εικόνα, ιδίως όταν χορεύουν σαν μπαλαρίνες πάνω στα σώματα των ανθρώπων. Και το γεγονός ότι όλα συμβαίνουν στον ερμητικά κλειστό χώρο μιας άθλιας πολυκατοικίας, συνδράμει στην ακόμα μεγαλύτερη κλειστοφοβία που η ταινία προκαλεί.

Οι ρεαλιστικές βάσεις του σεναρίου, η στακάτη κινηματογραφική αφήγηση, το γρήγορο μοντάζ και ο έξυπνος τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης αποκρυσταλλώνει τις φοβίες μας στην οθόνη ανήκουν στα υπέρ σε αυτό το b movie που σίγουρα θα κινήσει το ενδιαφέρον όσων αγαπούν το είδος του τρόμου.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE CINEMAS THE MALL – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ –  ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – OPTIONS CINEMAS IΛION κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ – VILLAGE κ.α.

————————————————————-