Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες του «Βήματος», σας καλημερίζω από το κρύο και υγρό Λονδίνο, που όμως πάντα σφύζει από ζωή! Ολα έγιναν πολύ γρήγορα. Συνειδητοποίησα τον κίνδυνο αργά: μισή ώρα προτού αναχωρήσει ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής για τις Βρυξέλλες. Μέσα σε μία ώρα είχα βρει εισιτήριο, είχα μαζέψει τα στοιχειώδη για ένα διήμερο στο εξωτερικό και στις 5 μ.μ., τοπική ώρα, είχα φθάσει στο Λονδίνο.
Θεώρησα φρόνιμο να απουσιάζω για το διήμερο Πέμπτης και Παρασκευής, διότι όσο ο Πρωθυπουργός βρίσκεται στο εξωτερικό, στην Ελλάδα πρωθυπουργεύων είναι ο καθηγητής κ. Προκόπης Παυλόπουλος…
Εντάξει. Αστειεύομαι. Βρίσκομαι στην Αθήνα…
Αλλά ας προσπαθήσω να δω τα όσα έχουν συμβεί ως τώρα από την απόσταση του εξωτερικού.
Η αρχική εικόνα είναι ενός κράτους που επισήμως αποποιείται των στοιχειωδών ευθυνών του για την προστασία των πολιτών και της περιουσίας τους. Το πράττει μάλιστα (ηλιθίως) στο όνομα της προστασίας του υπερτάτου αγαθού της ζωής. Χωρίς να σκέπτεται ότι το ενδεχόμενο της αυτοδικίας αναιρεί αυτομάτως τη λογική της συγκεκριμένης στάσης. Είναι ένα κράτος το οποίο στρέφεται στο συγκλονισμένο πανελλήνιο και ψελλίζει: Μέχρι νεωτέρας επιτρέπονται όλα, εκτός από φόνους.
Ιδιοφυές ως σύλληψη, δεν είναι; Και μάλιστα – σημειώστε, παρακαλώ- από διαπρεπή καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, τον κ. Παυλόπουλο! Οχι από τον οιονδήποτε…
Μετά το ξημέρωμα της Τετάρτης στην παραπάνω εικόνα προστέθηκε η οργή της πλειονότητας του κόσμου για τα αποτελέσματα του ανεξέλεγκτου κύματος βίας και καταστροφών. Αυτή η οργή των αστών δεν είναι περιστασιακή, διότι βγήκε μέσα από τον φόβο που είχε εξαπλωθεί τη νύχτα της Τρίτης.
Αυτός ο φόβος ήταν κάτι πρωτοφανές, για τα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση. Το ξέσπασμα ήταν κοινωνικά πολυεπίπεδο: οργισμένοι μαθητές, επαγγελματίες ταραξίες, αντιεξουσιαστές, χούλιγκαν, μετανάστες. Ολοι αυτοί, πότε μαζί και πότε χωριστά, μα πάντα ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ετσι ο φόβος δεν περιοριζόταν στα γνωστά γεωγραφικά όρια. Αγγιζε τους πάντες.
Πολιτικά, ο θυμός θα στραφεί κατά της Νέας Διακυβέρνησης και κατά αυτού που συνηθίσαμε να λέμε (αδίκως, όπως ισχύει για κάθε γενίκευση) «ο κόσμος των Εξαρχείων», αλλά και όσων προσπαθούν να μαντρώσουν τις ψήφους του. (Προσωπικά, δεν έχω αμφιβολία ότι η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ παρείχε πολιτική κάλυψη στους ταραξίες. Μένει να δούμε όμως από τις δημοσκοπήσεις αν συμφωνούν και οι πολλοί με τη διαπίστωση.)
Επομένως σε αυτό το παιχνίδι μέχρι στιγμής φαίνεται ότι χάνουν όσοι βρίσκονται μέσα και παίζουν: κράτος, κυβέρνηση και εξωπραγματική Αριστερά. Κερδίζουν, επίσης μέχρι στιγμής, όσοι δεν παίζουν: δηλαδή κυρίως το ΠαΣοΚ…
Δεν έχω ιδέα πότε θα καταλαγιάσει αυτό το πράγμα. Φοβάμαι όμως ότι το τέλος του φαινομένου δεν θα είναι και ο οριστικός αποχαιρετισμός. Η αδυναμία του κράτους να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά τους μηχανισμούς αποκατάστασης της τάξης είναι αυτό που εγγράφεται στη μνήμη όλων, κυρίως των πιο απελπισμένων, εκείνων δηλαδή που δεν έχουν να χάσουν σχεδόν τίποτε.
Δεν θέλω να παραστήσω τον Εnoch Ρowell, αλλά του χρόνου στις 6 Δεκεμβρίου θα είμαι λίγο νευρικός…
Παρακολουθώ ορισμένους από την κυβερνητική πλευρά (πρόσωπα με με μεγάλη διάθεση αυτοθυσίας, φοβάμαι όμως με τίποτε περισσότερο…) να υπερασπίζονται τη στάση της κυβέρνησης στην παρούσα κρίση, οχυρωνόμενοι πίσω από το επιχείρημα ότι προτεραιότητα είχε η αποφυγή και άλλων θανάτων.
Τους πληροφορώ ότι η σχέση των δύο αυτών υποχρεώσεων, της προστασίας της ζωής και της αποκατάστασης της έννομης τάξης, δεν είναι διαζευκτική. Δεν τίθεται, με άλλα λόγια, ζήτημα αν το κράτος μπορεί να εγγυηθεί είτε το ένα είτε το άλλο. Συνεπώς, ας μην το επαναλαμβάνουν, διότι ισοδυναμεί με ομολογία ανικανότητας- για να μην πω εξαπάτησης…
Γεγονός χαρακτηριστικό του φόβου που είχε επικρατήσει τη νύχτα της περασμένης Τρίτης στην Αθήνα.
Κατάστημα ανδρικών ενδυμάτων στην πλατεία Κολωνακίου είχε καλύψει την περασμένη Τετάρτη τις βιτρίνες του με χαρτόνια από κουτιά εμπορευμάτων. Επάνω τους οι υπεύθυνοι του καταστήματος είχαν γράψει κάτι δακρύβρεκτα συνθήματα με μαύρο σπρέι, μήπως… πείσουν τους αναρχικούς ότι είναι συμπαθούντες! Την επομένη, όταν και πάλι αισθάνθηκαν ασφαλείς, κατέβασαν τα χαρτόνια και είδαμε τις βιτρίνες άθικτες…
Θα έλθουν κάποτε οι εκλογές, δεν θα έλθουν;
Προβλέπω ότι κατά την προεκλογική περίοδο, στη δύσκολη και ανταγωνιστική Α΄ Αθηνών, ιδίως δε στους καταστηματάρχες και στους εμπόρους του κέντρου, ο κ. Παυλόπουλος θα κάνει θραύση! (Αν δεν μου παρεξηγείτε την παλιομοδίτικη, πλην τόσο επίκαιρη έκφραση…)
Δεν πειράζει. Του μένει πιστός ο πνευματικός κόσμος…
Ο πρύτανης της ποινικής δικηγορίας, κορυφαίος νομομαθής και ωραιότερος άνδρας όλων των εποχών κ. Αλέξης Κούγιας, αφού έκανε προχθές το πανελλήνιο να ανατριχιάσει, προσπάθησε χθες κάπως να τα μαζέψει.
Φοβάμαι όμως ότι είναι αργά. Στη δική μου συνείδηση (υποθέτω και άλλων) έχει ήδη περάσει ως το δεύτερο θύμα της ιστορίας που ξεκίνησε τη νύχτα του περασμένου Σαββάτου.
Αναπαύου εν ειρήνη, Αλέξη- αναπαύεσθε, ήθελα να πω…
Κύριε διευθυντά
Ο Τιτανικός βυθίζεται και ένας ανυποψίαστος κύριος σκέπτεται να πεταχτεί ως τη γέφυρα για να αναφέρει στον καπετάνιο την αδικαιολόγητα υψηλή υγρασία που διαπιστώνει στην καμπίνα του.Να το μεταφέρω στα καθ΄ ημάς:ο υφυπουργός Οικονομικών Αντώνης Μπέζας μίλησε σε εφοριακούς και είπε ότι «φαινόμενα διαφθοράς και παράνομων συναλλαγών προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και αμαυρώνουν την εικόνα του υπουργείου Οικονομικών».Σοβαρά, ε;Ασε μας,καημένε!Είτε το λες είτε δεν το λες, υπό τις παρούσες συνθήκες,ένα και το αυτό…
Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου
ΠΑΝΔΩΡΑ
