Μετά το τριχίλιαρο… το χάος. Μπορεί ο Συνήγορος του Πολίτη να αποκάλυψε τι συμβαίνει στην Εύβοια, ωστόσο τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στους υπόλοιπους πυρόπληκτους νομούς της χώρας. Εξαιρέσεις της τελευταίας στιγμής, γραφειοκρατία, ασυνεννοησία και σημαντικές καθυστερήσεις κρατούν μετέωρη την επιστροφή στη ζωή των πληγεισών περιοχών. Ακόμη και όσοι έχουν εγκλωβιστεί σε αυτή την κατάσταση όμως θα πρέπει να θεωρούνται τυχεροί, καθώς υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι που είχαν την ατυχία να δουν τους νομούς τους έξω από τη λίστα των πυροπλήκτων.

Το αποτέλεσμα είναι να αποκλείονται από κάθε ρύθμιση, ακόμη και αν πέρασαν δύο ή και τρία χρόνια από τότε που τους βρήκε η καταστροφή, την ίδια στιγμή που η οικονομική τους κατάσταση επιδεινώνεται, φέρνοντάς τους προ του ενδεχομένου της οριστικής εγκατάλειψης της υπαίθρου. Το «μοντέλο» της Χαλκιδικής
Πριν από δύο χρόνια πυρκαϊά κατέκαψε περίπου 65.000 στρέμματα γης στη Χαλκιδική. Τις πρώτες ημέρες μετά την καταστροφή οι αρμόδιοι εξήγγειλαν αποζημιώσεις και μέτρα πρόνοιας για όλους τους πληγέντες.

Στην πορεία όμως τα πράγματα άλλαξαν και έναν χρόνο αργότερα, όταν πια όλα τα μάτια είχαν στραφεί στην ανείπωτη καταστροφή σε Εύβοια και Πελοπόννησο, το θέμα της Χαλκιδικής ξεχάστηκε.

Μετά τις εκλογές, οι Αρχές, οι οποίες στο μεταξύ είχαν εκταμιεύσει κάποιες μικρές προκαταβολές, άρχισαν να ζητούν δικαιολογητικά από το σύνολο των 900 πληγέντων και στο τέλος απαίτησαν την επιστροφή των προκαταβολών από τους 630, προκαλώντας αγανάκτηση στην τοπική κοινωνία της Κασσάνδρας.

«Η Χαλκιδική δεν μπήκε στη λίστα με τους πυρόπληκτους νομούς και αυτό είναι αδικία,διότι οι άνθρωποι της περιοχής αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας» σημείωσε μιλώντας στο «Βήμα» ο βουλευτής Χαλκιδικής του ΠαΣοΚ κ. Ι. Δριβελέγκας. Στη χερσόνησο της Κασσάνδρας το μόνο έργο που έχει πραγματοποιηθεί είναι ο καθαρισμός των ρεμάτων, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν στην ίδια κατάσταση στην οποία βρέθηκαν και πριν από δύο χρόνια, ναρκοθετώντας την ασφάλεια της περιοχής.

Σημειωτέον ότι την ίδια τύχη είχαν πολλές περιοχές στη χώρα που κάηκαν και έμειναν μετά στα… αζήτητα των πυροπλήκτων (Αργολίδα, Μυτιλήνη, Κρήτη, Μαγνησία κ.ά.).

Στα καμένα της Ηλείας τα πράγματα έχουν μείνει ακόμη στην εποχή του «τριχίλιαρου», καθώς ούτε κονδύλια εκταμιεύθηκαν ούτε έργα έχουν δρομολογηθεί. Ο δήμαρχος Φιγαλείας κ. Ι. Πιπιλής αναφέρει με πικρία: «Τα υπεσχημένα είναι πάρα πολλά,όμως εκείνα που έγιναν πολύ λίγα.Οι εξαγγελίες οι οποίες έγιναν δεν προέβλεψαν κανένα συντονιστικό όργανο, ενώ οι καθυστερήσεις είναι μεγάλες, γιατί δεν υπάρχει τεχνική υποστήριξη και οι διαδικασίες του Δημοσίου είναι πολύ αργές». Οπως σημειώνει, «δεν έχουν δοθεί αποζημιώσεις, ούτε έχουν γίνει έργα». Γραφειοκρατικές «εμπνεύσεις»
Επίσης, στα «καμένα» δημιουργούνται προβλήματα γραφειοκρατικής εμπνεύσεως. Για επισκευές των κατεστραμμένων σπιτιών και υποδομών, οι αρμόδιες υπηρεσίες ζητούν έγγραφα επί εγγράφων. Ωστόσο είναι γνωστό ότι στα χωριά της ελληνικής επαρχίας λίγοι διαθέτουν τίτλους ιδιοκτησίας για τα σπίτια και τη γη τους, που πάνε από γενιά σε γενιά.

Εν τούτοις το Δημόσιο, ξεχνώντας την «ευελιξία» των προνοιακών επιδομάτων, στέκεται πίσω από τους κανονισμούς και τις εγκυκλίους δυσχεραίνοντας την επίλυση των ζητημάτων ζωτικής φύσεως. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανακοινώθηκε πριν από λίγες ημέρες από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης ότι εντός του Ιουλίου θα ξεκινούσε η καταβολή των πρώτων αποζημιώσεων.

Ωστόσο μόλις έγινε γνωστό το μέγεθος της συνολικής δαπάνης για όλους τους πυρόπληκτους νομούς της χώρας οι όποιες ελπίδες κατέρρευσαν, καθώς εκταμιεύεται ένα κονδύλιο 350 εκατ. ευρώ, όταν η συνολική ζημιά έχει ξεπεράσει τα 2 δισ. ευρώ.

Η παγίδα των «50 εξαιρέσεων»
Ακόμη, όπως έγινε γνωστό, λόγω των «50 εξαιρέσεων» που εισήχθησαν στις αρχές του Μαρτίου, νομοτελειακά αποκλείονται από τις αποζημιώσεις χιλιάδες πληγέντες, το ποσοστό των οποίων ενδέχεται να φθάνει και το 60% επί του συνόλου.

Επίσης, ακόμη και αν πάρουν τα χρήματα όσοι εμπίπτουν στις προϋποθέσεις των «50», είναι μαθηματικώς βέβαιο πως οι αποζημιώσεις δεν θα τους φθάσουν για πολύ, καθώς εκτιμάται ότι θα καλύψουν μόνο το 10% της ζημιάς. Το σίγουρο είναι ότι το μόνο που δεν περίμεναν οι τοπικές κοινωνίες έναν χρόνο μετά την καταστροφή ήταν αυτό το σενάριο.