Με πληρωμένες ανακοινώσεις οι συνδικαλιστές της Ολυμπιακής Αεροπορίας εκθειάζουν τις αρετές τού υπό χρεοκοπίαν εθνικού μας αερομεταφορέα στην προσπάθειά τους να παραμείνει υπό τον κρατικό (αλλά και τον δικό τους) έλεγχο και να αποφευχθεί η δήθεν εθνικά ασύμφορη ιδιωτικοποίησή της. Λες και η ΟΑ δεν υπήρξε δημιούργημα του ιδιώτη Ωνάση, ο οποίος σε ελάχιστο χρόνο την ανέδειξε σε μια από τις καλύτερες και ασφαλέστερες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου, προτού την παραδώσει στο κράτος για να την οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο. Δηλαδή η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη από τον διαφημιζόμενο μύθο.
Δυστυχώς και με πολλούς άλλους μύθους βομβαρδιστήκαμε αυτές τις ημέρες, και λόγω 28ης Οκτωβρίου. Ανάμεσα σε αυτούς και η ανιστόρητη προσπάθεια να αμφισβητηθεί το «ΟΧΙ» του Μεταξά στο ιταλικό τελεσίγραφο. Ενοχλεί το ότι ήταν δικτάτορας και φασιστικών αντιλήψεων. Αλλά και ο Στάλιν ήταν ακόμη στυγνότερος δικτάτορας. Τιμάται όμως από όλους για το δικό του «ΟΧΙ» και ας ξεκίνησε τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως σύμμαχος του Χίτλερ!
Οι μύθοι όμως καλά κρατούν. Και έτσι σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει επίσης ότι, αντίθετα προς ό,τι πιστεύεται, ο Μεταξάς, προβλέποντας την ιταλική επίθεση, είχε προετοιμάσει τη χώρα για να αμυνθεί, πράγμα που αποδείχθηκε με την επιτυχή απόκρουση και την πανικόβλητη υποχώρηση των στρατιών του Μουσολίνι. Γιατί αν δεν ήταν εξοπλισμένος ο ελληνικός στρατός πώς θα συνέτριβε την πανίσχυρη ιταλική πολεμική μηχανή;
Ποιος εξάλλου γνωρίζει ότι η επιτυχής απόκρουση του εχθρού, έστω και με πρωτόγονα όπλα, οφείλεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Γιατί η ΠυρΚαλ, που εφοδίαζε τον ελληνικό στρατό με άφθονα πυρομαχικά, ήταν δημιούργημα επίσης ενός ιδιώτη, του Μποδοσάκη Αθανασιάδη, ο οποίος είχε προετοιμασθεί σε συνεννόηση με τον Μεταξά να καλύψει τις ανάγκες του επικείμενου πολέμου. Αυτό προκύπτει από τα πρόσφατα δημοσιευθέντα απομνημονεύματα του ιδιοφυούς αυτού μικρασιάτη επιχειρηματία, αλλά και από τον έγκυρο (αριστερό) ιστορικό Σπύρο Λιναρδάτο. Ας σημειωθεί ότι και οι τότε κρατιστές, που ενοχλούνταν από την ευδοκιμούσα ιδιωτική πολεμική βιομηχανία του Μποδοσάκη, πρότειναν στον Μεταξά να ιδρυθεί από το κράτος το οπλουργείο που προετοίμαζε ο δαιμόνιος επιχειρηματίας. Ο δικτάτορας ζήτησε από τον τελευταίο να παραδώσει στο κράτος τα μηχανήματα που είχε ήδη προμηθευτεί. Ο Μποδοσάκης του απάντησε: «Δεν έχω καμία αντίρρηση να σας παραδώσω τα μηχανήματα. Αλλά πρέπει να σας πω, κύριε πρόεδρε, ότι ευκολότερα μπορώ να γίνω εγώ τσάρος πασών των Ρωσιών παρά να φτιάξει το κράτος οπλουργείο!».
Και πραγματικά, το κρατικό εργοστάσιο αποδείχθηκε ανίκανο να προχωρήσει σε παραγωγή όπλων. Τότε ο Μεταξάς κάλεσε επειγόντως τον Μποδοσάκη. «Απατήθηκα» ομολόγησε. «Είχες δίκιο. Να ξαναπάρεις τα μηχανήματα. Θα σου δώσω και πιστώσεις, να φτιάξεις εσύ το οπλουργείο». Ηταν όμως πια πολύ αργά. Ο πόλεμος είχε φθάσει.
Δυστυχώς, το αδιόρθωτο κράτος μας επέμεινε στον ολέθριο κρατισμό του και μεταπολεμικά. H ΠυρΚαλ κρατικοποιήθηκε και έκτοτε φυτοζωεί, ενώ η Ελληνική Βιομηχανία Οπλων (ΕΒΟ), που ιδρύθηκε από το κράτος, καταβρόχθισε δισεκατομμύρια για να κατασκευάσει τελικά το ιλαροτραγικό αντιαεροπορικό «Αρτεμις» που απεδείχθη σκέτο φιάσκο. Ουδείς το προμηθεύτηκε, ούτε καν ο ελληνικός στρατός.
Ξεχάστηκε όμως και αυτό. Ακμαίοι παραμένουν μόνο οι μύθοι εις βάρος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας χάρη στην οποία, εν τούτοις, οφείλεται εν πολλοίς και το έπος του ’40.
