Το 1990, ένας από τους κορυφαίους εκφραστές της ρεαλιστικής σχολής των διεθνών σχέσεων, ο Τζον Μερσχάιμερ, υπέγραφε ένα άρθρο με τίτλο «Back to the Future: Instability in Europe after the Cold War» (στα ελληνικά, «Επιστροφή στο Μέλλον: Αστάθεια στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο»). Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο υπογράμμιζε – και σημειωτέον, η Σοβιετική Ενωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν είχαν ακόμη καταρρεύσει – ότι το όραμα μίας οριστικής επικράτησης της ειρήνης στη «γηραιά ήπειρο» έπρεπε να προσεγγίζεται με προσοχή και η πιθανότητα ενός νέου μεγάλου πολέμου (major war) δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί σε έναν μετα-διπολικό κόσμο.
Είναι σκληρό να αντιλαμβάνεται κανείς ότι έπειτα από τρεις δεκαετίες, το ενδεχόμενο ενός τέτοιου πολέμου δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η διάκριση μεταξύ ενός μεγάλου και ενός περιφερειακού πολέμου είναι εδώ κρίσιμη, διότι υπήρξαν παραδείγματα περιφερειακής σύγκρουσης σε ευρωπαϊκό έδαφος μεταψυχροπολεμικά, όπως οι πόλεμοι που οδήγησαν στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αν και θα ακουστεί κυνικό, ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος πόλεμος και η επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο αποτελούν άλλη κατηγορία και προφανώς δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν π.χ. με μία σύγκρουση Ρωσίας – ΝΑΤΟ ως μοιραία απόφυση της εισβολής της Μόσχας στην Ουκρανία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
