Συνηθίζουμε πολλές φορές να επαναλαμβάνουμε ένα στερεότυπο το οποίο συνήθως δεν προκύπτει από πουθενά πέρα από κάποια δική μας ανάγκη να δημιουργούμε δυσαναπλήρωτα κενά. Να λέμε για κάποιον καλλιτέχνη που έφυγε νωρίς πως αν ζούσε θα συνέχιζε να μας χαρίζει διαμάντια. Μπορεί, μπορεί και όχι. Πολλοί σπουδαίοι δημιουργοί «σώπασαν» τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής τους. Είναι ένα στερεότυπο που το αποφεύγω. Τον Δημήτρη Λάγιο μου αρέσει να τον εξαιρώ από αυτόν τον κανόνα μου.
Ισως επειδή έφυγε πραγματικά πολύ νωρίς, μόλις στα 39 του χρόνια στις 11 Απριλίου 1991, προλαβαίνοντας να φτιάξει έναν δικό του κόσμο ευαισθησίας ως συνθέτης κυρίως αλλά και ως στιχουργός.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
