Σαν να έχουν μπει όλα στον αυτόματο. Τρέχουν πάνω σε έτοιμες, προκάτ πορείες και ακόμη και οι εκπλήξεις μοιάζουν ελεγχόμενες. Θεατές μιας αλλόκοτης πραγματικότητας που μας κλέβει ζωτικό χώρο, θέτει σε εκκρεμότητα του τρόμου το άμεσο μέλλον μας και έχει σαν ιατρικό ανακοινωθέν σταθεροποιήσει την αντίδρασή μας σε καθεστώς συγκρατημένης αισιοδοξίας. Οπου το όριο της αισιοδοξίας είναι απλά να ανοίξουμε τα μάτια μας και να επανέλθουν οι φυσιολογικοί σφυγμοί, όχι τίποτα θαύματα.
Απλά δεν πιστεύουμε πια. Αν πιστεύαμε θα πραγματώναμε την αντίδραση σε κάτι πιο σωματικό πέρα από τα οργισμένα post. Ο ορίζοντας του ιδεατού έχει στενέψει και βαθιά μέσα μας έχουμε αποδεχθεί πως δεν αντέχει τίποτα πέρα από την ωμή πραγματικότητα. Ξέρουμε πολύ καλά τι δεν θέλουμε αλλά έχουμε ξεχάσει όλους τους τρόπους να ορίσουμε και να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
