Η καταδίκη του αστυνομικού δολοφόνου του Τζορτζ Φλόιντ έδωσε μια ανάσα στην αμερικανική Δημοκρατία. Οι Δυτικές Δημοκρατίες όμως βρίσκονται ακόμη στην εντατική και χρειάζονται πολλά ακόμη για να αρχίσουν να αναπνέουν χωρίς μηχανική υποστήριξη. Οι αναπνευστικές δυσλειτουργίες των δημοκρατιών είχαν ξεκινήσει πολύ πριν από τον κορωνοϊό και εντάθηκαν με αυτόν, δεν οφείλονται όμως μόνο σε αυτόν.
Μια ερμηνεία για αυτή την κρίση είναι η άνοδος του λαϊκισμού. Αυτό όμως είναι μια ταυτολογία που καμία πολιτική αξία δεν έχει. Το πρόβλημα αφορά τον λόγο για τον οποίο ο ακροδεξιός, εθνικιστικο-νατιβιστικός λαϊκισμός έχει σήμερα τόση απήχηση. Το λαϊκιστικό φαινόμενο αποτελεί μορφή πολιτικής δράσης που παράγεται στα κενά της αντιπροσώπευσης, κυρίως στα κενά της κοινωνικής απένταξης συγκεκριμένων ομάδων και στρωμάτων του πληθυσμού. Ο λαϊκισμός όμως είναι και έκκληση διχασμού σε «αγνό λαό» και «διεφθαρμένες ελίτ». Στον λαϊκισμό υπάρχει έντονη συναισθηματική πόλωση, χειραγώγηση, απλούστευση καταστάσεων, προκατασκευασμένα μανιχαϊστικά σχήματα. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να αποτελεί εφαλτήριο μιας δημοκρατικής μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Από την άλλη όμως οι κίνδυνοι από αυτόν μπορεί να ενεργούν ως ξυπνητήρι αφύπνισης των δημοκρατών για να συμπεριλάβουν στη φαρέτρα τους και το όπλο της κριτικής των πεπραγμένων των οικονομικά και πολιτικά ισχυρών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
