ΟΝίκος Ανδρουλάκης και το αίτημα «ανανέωσης» είναι οι αδιαφιλονίκητοι νικητές των εκλογών στο ΠαΣοΚ-ΚΙΝΑΛ. Να του ευχηθούμε, ολόψυχα, να κατορθώσει να βάλει την ελληνική σοσιαλδημοκρατία σε ρότα ανάκαμψης. Την επιτυχία του τη χρειάζεται και η χώρα. Τι γίνεται όμως με τη λεγόμενη «επιστροφή» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας; Αυτή αν και υπαρκτή δεν θα ριζώσει, αν οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες δεν σκύψουν στα αίτια που προκάλεσαν τη δική τους pasokification, δεν εξετάσουν τους λόγους της σημερινής ανάκαμψής τους και δεν περιγράψουν το πώς πρέπει να ενεργούν στο εξής. Χρειάζονται ιδέες και όχι επικοινωνιακά τρικ. Χρειάζεται κοινωνικο-ταξική αφήγηση για τις ανισότητες και όχι κοινοτοπίες περί «μεγάλης επιστροφής».
Πολλοί ισχυρίζονται πως η σοσιαλδημοκρατία έχανε συνεχώς δυνάμεις τις τελευταίες δεκαετίες, επειδή «δεν ήταν αρκετά αριστερή», επειδή ήταν «νεοφιλελεύθερη». Η υπεραπλούστευση το μεγάλο το πλεονέκτημα μιας τέτοιας απάντησης. Εντοπίζουμε έναν φανταστικό «ένοχο» και ξεμπερδεύουμε με το άχθος της όποιας διανοητικής άσκησης. Η τιμωρία του ενόχου λύνει το πρόβλημα. Θέτουμε στο περιθώριο τη «δεξιά στροφή» και τον νεοφιλελευθερισμό και πετάμε στα ουράνια της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας» (sic). Το τι συνέβη αυτές τις δεκαετίες και έφτασε η σοσιαλδημοκρατία να αποδεχθεί πολλά στοιχεία, όχι όλα, της περιβόητης Συναίνεσης της Ουάσιγκτον είναι αδιάφορο γι’ αυτή την οκνηρή σκέψη. Πώς μετά το 1980 η μετασχηματισμένη σε μεσαία στρώματα εργατική τάξη είδε τον κόσμο να γυρίζει ανάποδα, πώς ανετράπη η ανοδική κινητικότητά, πώς η παγκοσμιοποίηση αποδυνάμωσε την πολιτική και κυρίως τη δημοκρατική πολιτική και το γιατί έπεσε στους ώμους της σοσιαλδημοκρατίας η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», τίποτα απ’ αυτά δεν λαμβάνεται υπόψη από την καραμέλα της «νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
