Καταγγέλλοντας τις καταστροφικές συνέπειες των αλλεπάλληλων ευρωπαϊκών πολεμικών συγκρούσεων, ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε μιλήσει για την αναγκαιότητα της Ενωμένης Ευρώπης. Μιας Ευρώπης όπου «…δεν θα υπήρχαν σύνορα, ούτε τελωνοφύλακες, ούτε δασμοί και οι συναλλαγές θα ήταν ελεύθερες…», μιας Ευρώπης με «…ένα κοινό νόμισμα, σε δυο μορφές, μεταλλική και χάρτινη, που θα είχε για στήριγμά του το κεφάλαιο «Ευρώπη» και για κινητήριο δύναμή του την ελεύθερη εργασία διακοσίων εκατομμυρίων ανθρώπων…», μιας Ευρώπης όπου η αδελφοσύνη θα γεννούσε την αλληλεγγύη, το κέρδος όλων θα ήταν η περιουσία του καθενός, η εργασία του καθενός η εγγύηση όλων» (Βίκτωρ Ουγκώ, Υμνος στην Ενωμένη Ευρώπη, Εκδ. Ποικίλη Στοά 2015).
Αραγε το πολιτικό σχέδιο του Βίκτωρος Ουγκώ είχε στον νου του ο Ζαν Μονέ, όταν μετά το τέλος του καταστροφικού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ «πίεζαν» τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία να «λύσουν» το γερμανικό πρόβλημα και να επιτρέψουν στη Δυτική Γερμανία να προχωρήσει σε μια ελεγχόμενη εκβιομηχάνιση…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
