Στη νεότερη πολιτική το κάλεσμα στον λαό λειτουργεί διπλά. Είτε κάποιος καλεί μια υπαρκτή κίνηση του λαού ώστε αυτή να αποκτήσει συγκεκριμένη μορφή και στόχο. Είτε με το κάλεσμα επιδιώκουμε να «κατασκευάσουμε» έναν λαό από έναν πληθυσμό που δεν βρίσκεται σε κατάσταση αφύπνισης. Στην πρώτη περίπτωση, είναι από πριν ορατή η παρουσία ενός κινήματος, μιας δυναμικής. Στη δεύτερη, μια πολιτική ηγεσία επικαλείται το όνομα του λαού ώστε να εκμαιεύσει την πραγματικότητά του.
Η διαφορά ανάμεσα στο 2011 και στο 2023 είναι κάτι αντίστοιχο. Τότε, πολλοί είχαν βρεθεί στον δρόμο και κάποιες πολιτικές δυνάμεις έσπευσαν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία. Τώρα οι συνθήκες δεν μαρτυρούν το ίδιο. Η Αγανάκτηση δεν είναι ορατή ως κεντρικός άξονας των δημόσιων συναισθημάτων παρά διασπείρεται σε επιμέρους εμπειρίες: στους καλλιτέχνες, στους νέους που πληρώνουν υπέρογκα ενοίκια, σε μέρος του υγειονομικού προσωπικού ή μέσα στο φαρμακείο όταν ένας γονιός δεν βρίσκει ένα αντιβιοτικό για το παιδί του. Ηταν τόσο πολλές οι κρίσεις των τελευταίων χρόνων που το πεπρωμένο του λαού έχει κατακερματιστεί σε πλήθος τροχιές και ασύμπτωτα οδοιπορικά: ένα μεγάλο μέρος διαπραγματεύεται ατομικά την τύχη του, αξιοποιώντας το πλήθος επιδομάτων και διευκολύνσεων ή απέχοντας από κάποιες υποχρεώσεις, κερδίζοντας ανάσες παρόντος. Αλλοι δυσκολεύονται στην αξιοπρεπή τους επιβίωση, έχουν όμως την αίσθηση ότι η πολιτική προσφορά δεν θα μεταβάλει την κατάσταση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
