Χανιά, αρχές του μηνός. Νύχτωνε εκείνη την ώρα αλλά μια φλογισμένη γραμμή διέτρεχε τον ορίζοντα της γαληνεμένης θάλασσας. Ηταν μια παρατεταμένη στιγμή ομορφιάς στο Ενετικό Λιμάνι της πόλης. Αλλοι στέκονταν και φωτογράφιζαν με τα κινητά τους τηλέφωνα, άλλοι απολάμβαναν χαλαροί και απερίσπαστοι τη βόλτα τους. Οσοι περνούσαν πάντως από την Πλατεία Κατεχάκη καταλάβαιναν ότι κάτι γινόταν, κάτι πρωτόγνωρο. «Τι συμβαίνει;» ακούσαμε κάποιον να ρωτάει την παρέα του. «Εχουν έρθει διάφοροι συγγραφείς» και «φεστιβάλ για το βιβλίο» του απάντησαν μια φίλη και ένας φίλος του. Ηταν ενήμεροι δηλαδή, ασχέτως αν δεν σταμάτησαν, τι να κάνουμε, καλοκαίρι διανύουμε… Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι εκεί ακριβώς, στο επίκεντρο θα μπορούσαμε να πούμε της πολιτιστικής δραστηριότητας, κυριαρχούσε μια ευχάριστη αναστάτωση, ένα κλίμα συνενοχής και μια διακριτική πνευματικότητα που ερέθιζε την περιέργεια και προσέλκυε το ενδιαφέρον. Δεν υπήρχε τίποτα το πομπώδες ή το εξεζητημένο. Υπήρχε κάτι που λειτουργούσε σωστά και απέπνεε κάτι ανοιχτό. Εβλεπες ζωηρά πηγαδάκια και ανθρώπους να κινούνται παράλληλα, από το Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης (το Παλιό Τελωνείο) προς το Μεγάλο Αρσενάλι (Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου) και το αντίστροφο. «Τι να σας πω, νιώθω την ατμόσφαιρα, μου αρέσει πολύ» δήλωσε μια ντόπια αναγνώστρια στο «Βήμα» κρατώντας στα χέρια της το έντυπο πρόγραμμα της συγκεκριμένης διοργάνωσης και ένα φρεσκοτυπωμένο μυθιστόρημα (αγορασμένο από ένα ασυνήθιστο σημείο πώλησης, μια ωραία κοινοπραξία τεσσάρων βιβλιοπωλείων της πόλης). Και είχε δίκιο η κυρία, διότι αυτό που προσδιορίζεται με τη λέξη ατμόσφαιρα σε τέτοιες περιπτώσεις συμπυκνώνει πάρα πολλά και έρχεται ενίοτε να καταστήσει απτό το θετικό αποτέλεσμα ενός εγχειρήματος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
