Γιάννης Μεταξάς

Για δύο εβδομάδες τώρα το πόνημα της κυρίας Τριερβελέρ «Ευχαριστώ γι' αυτή τη στιγμή», ειρωνικό και εκδικητικό, προκαλεί δημοσιεύματα και ποικίλους υπαινιγμούς για την ποιότητα της δημόσιας ζωής

Η ιεροφάνεια της βαρβαρότητας - η «νομιμοποίηση» της οποιασδήποτε εγκληματικής πράξης

Στα 1914 άρχισε ο πόλεμος. Ο Μεγάλος. Δεν τον έλεγαν παγκόσμιο τον πρώτο. Γιατί οι συνέπειες του Δεύτερου δεν είχαν στις συνειδήσεις προδρομήσει και την έκτασή του να προδιαγράψουν.

Η ίδρυση ενός νέου πανεπιστημιακού τμήματος, όταν μάλιστα αναμένεται ότι κάτι εξίσου νέο θα πρέπει να φέρει, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ιδιαιτέρως μάλιστα όταν το γνωστικό του αντικείμενο –από τον τρόπο που έχει διαμορφωθεί και συνεχώς εξελίσσεται –έχει ανάγκη από «εξωτερικές υποστηρίξεις». Μπορεί δηλαδή να είναι εκδήλως διακλαδικό και διεπιστημονικό, όπως είναι η Αρχιτεκτονική […]

Η μεγάλη γιορτή της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής φαντασμαγορίας δείχνει να έχει τελειώσει. Κάποιες επαναλήψεις, τηλεοπτικές, παρατείνονται ως «περίσσευμα» σε όσους δεν χόρτασαν το θέαμα.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ως νόμιμη την απαγόρευση της καλύπτρας

Σε πρόσφατο άρθρο του ο Ντέιβιντ Κάμερον υποστηρίζει την επιτακτικότητα της ανεξαρτησίας των κυβερνήσεων να υποδεικνύουν, αποκλειστικά αυτές, ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος της Επιτροπής.

Δεν αποκλείεται πολλές από τις κριτικές που διατυπώθηκαν για τα θέματα των εξετάσεων των ΑΕΙ να έχουν βάση.

Δεν πρόκειται να διαφημίσουμε εδώ όσα και ό,τι η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έχει προσφέρει τα τρία αυτά χρόνια.

Αυτά που συνέβησαν την περασμένη Κυριακή - και συνεχίζονται - είναι από εξοργιστικά ως τρομοκρατικά.

Υπογράμμιζε ο C.H. de Saint-Simon σε ένα από τα έργα του την ανάγκη θεσμικής αναδιοργάνωσης των Λαών της Ευρώπης «σε ένα μόνο πολιτικό σώμα» με ταυτόχρονο σεβασμό της ανεξαρτησίας τους.

Σε μία συνάντηση - που δεν έτυχε της δημοσιότητας που θα έπρεπε - ανακοινώθηκαν τα πορίσματα μιας «Ερευνας για τη δυνατότητα πρόσβασης των πολιτών σε Αρχές και Θεσμούς προστασίας των δικαιωμάτων τους».

Τη Δευτέρα που πέρασε παρουσιάστηκε ένα βιβλίο διαγνωστικό και προτασιακό συνάμα. Η κριτική του έργου ασκήθηκε από αρμόδια πρόσωπα (Γιαννίτσης, Διαμαντοπούλου, Μητσοτάκης, Σταθάκης).

Σαν χθες, ακριβώς, πριν από 200 χρόνια, στα 1814, οι εισβολείς εκτελούσαν στη Μαδρίτη πατριώτες.

Οταν από κάποια προσωπική κατάσταση, επαγγελματική ή άλλη, που σου εξασφαλίζει μια υψηλή αναγνωρισιμότητα ή ελκυστική πρόσληψη επιλέγεσαι, και γι' αυτές και μόνο,

Στις ώρες που τα εκλογικά παρακρατούν την προσοχή μας, όχι αδικαιολόγητα, γιατί τόσο οι αυτοδιοικητικές όσο και οι ευρωπαϊκές επιλογές έχουν τη δική τους κρισιμότητα, επισυμβαίνουν και άλλα.

«...η κινητικότητα θα συνεχισθεί χωρίς απολύσεις (πέρα από εκείνες που έχουν προγραμματισθεί)». Η θέση δείχνει καθησυχαστική.

Μεταχειρίστηκαν, κατά πώς φαίνεται, με τον πιο άγριο και άνανδρο τρόπο το άτομο που η Πολιτεία τούς είχε εμπιστευθεί.

Καμιά φορά, μέσα στις πολλές καταδικαστικές φράσεις και άλλες οξύτατες αντιπαραθέσεις, κρύβεται, παρεισφρέει, κάποια που την ανομολόγητη αλήθεια... ομολογεί.

Πράγματι στην Κριμαία παραβιάστηκαν πολλά απ' όσα το διεθνές δίκαιο προβλέπει. Και η άνεση με την οποία συντελέστηκαν - ταυτόχρονα στρατιωτική και επικοινωνιακή - δεν είναι καλός οιωνός για όσα και στο μέλλον μπορεί να επισυμβούν.