Αντώνης Καρακούσης

Την ιστορία της αλυσίδας Μαρινόπουλου την γνωρίζουν όλοι λίγο πολύ.

«Τα πράγματα θα είναι δύσκολα τα επόμενα χρόνια, η εκλογή Τραμπ αλλάζει τα δεδομένα και ο κόσμος θα εισέλθει σε τροχιά μη ορατών εξελίξεων».

«Τα πράγματα θα είναι δύσκολα τα επόμενα χρόνια, η εκλογή Τραμπ αλλάζει τα δεδομένα και ο κόσμος θα εισέλθει σε τροχιά μη ορατών εξελίξεων».

Ο Μπαράκ Ομπάμα διάλεξε να παρουσιάσει στην Αθήνα το όραμά του για τον κόσμο.

Καλοί οι συμβολισμοί της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα και ακόμη καλύτεροι οι λόγοι συμπαθείας.

Ο τυφώνας Τραμπ δεν επέπεσε ως κεραυνός εν αιθρία.

Οι περισσότεροι από μας που γεννηθήκαμε στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε προπάντων βίο ειρηνικό και εν πολλοίς διάρκώς βελτιούμενο.

Ο Πρωθυπουργός, αφού είδε και απόειδε, κατέληξε πως δεν έχει άλλον δρόμο πέρα από αυτόν της συμμόρφωσης και της εκπλήρωσης των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει έναντι των εταίρων και των δανειστών.

Τις προηγούμενες μέρες ένας οξυδερκής, καλά καταρτισμένος, νέος διερωτήθηκε μεγαλοφώνως σε φιλική ομήγυρη γιατί δεν γίνονται επενδύσεις στην Ελλάδα, μήπως εντέλει η χώρα είναι καμένη και δεν πρόκειται να έλθουν ποτέ;

Η νέα Αριστερά του κ. Τσίπρα ήλθε στην εξουσία μετά φανών και λαμπάδων, έχοντας εξασφαλίσει σχεδόν την ανοχή των πάντων.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως βαρύ κι ασήκωτο, όπως και η συντελεσθείσα χρεοκοπία, παρ΄ότι μηδέποτε ομολογήθηκε επίσημα, άφησε βαριά τη σκιά της πάνω από τη χώρα.

H πολυδιαφημισμένη ευρωπαϊκή εξόρμηση του πρωθυπουργού για το χρέος, κατά τα φαινόμενα, ουδέν απέδωσε. Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ τον άκουσε μεν ,αλλά δεν αναμένεται να κάνει κάτι ξεχωριστό. Επί της ουσίας παρέπεμψε τον κ.Τσίπρα στην γερμανίδα καγκελάριο ,η οποία με τη σειρά της τον παρέδωσε στους θεσμούς και τον πραγματικό διαχειριστή των ευρωπαϊκών οικονομικών […]

Οτι η οικονομία μας βαριανασαίνει, το αντιλαμβάνονται άπαντες.

Τέτοιες μέρες τον Οκτώβριο του 2008 έσκασε η Lehman Brothers και μαζί της η υπερμεγέθης παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα,

Οι συνθήκες εθνικής κρίσης που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία επτά χρόνια ταιριάζουν με εκείνες που επικράτησαν το 1974, πριν από τη μεταπολίτευση.

Ανεξαρτήτως του κλίματος που μεταφέρουν οι δημοσκοπήσεις, κοινή είναι η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση χάνει σταθερά τα ερείσματά της στην κοινωνία,δεν πείθει ,ούτε συγκινεί, οι υπερασπιστές της λιγοστεύουν και η αμφισβήτηση θεριεύει.

«Κρίσεις υπερχρέωσης σαν τη δική μας αντιμετωπίζονται αυτόματα, χωρίς χρονοτριβή και με ριζοσπαστικό τρόπο, αλλιώς κακοφορμίζουν δημιουργώντας ανυπέρβλητα αδιέδοξα και επαναλαμβανόμενους φαύλους κύκλους, οι οποίοι συνήθως δεν έχουν θετική κατάληξη».

«Κρίσεις υπερχρέωσης σαν τη δική μας αντιμετωπίζονται αυτόματα, χωρίς χρονοτριβή και με ριζοσπαστικό τρόπο, αλλιώς κακοφορμίζουν δημιουργώντας ανυπέρβλητα αδιέδοξα και επαναλαμβανόμενους φαύλους κύκλους, οι οποίοι συνήθως δεν έχουν θετική κατάληξη».

Η ομάδα που περιβάλει τον κ.Τσίπρα αντιμετωπίζει τις τρέχουσες δυσμενείς για την κυβέρνηση εξελίξεις με τη συνήθη αμετροέπεια εκείνου που ηγεμονεύει και πιστεύει ανοήτως ότι θα ηγεμονεύει για πάντα.

Με τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα στην άγονη μάχη της τηλεόρασης, εξελίσσονται κοσμογονικές αλλαγές στο σώμα της οικονομίας, της κοινωνίας, της πολιτικής και των συμφερόντων βεβαίως.