O Αλέξανδρος Κοτζιάς (1926-1992), επιφανής εκπρόσωπος της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, ήδη με την πρώτη του
Στο εβδομαδιαίο εικονογραφημένο περιοδικό Ταχυδρόμος, στο τεύχος της 10ης Ιανουαρίου 1980, ο δημοσιογράφος Νίκος Κυριαζίδης (1920-2002), εκδότης-διευθυντής του περιοδικού επί περίπου μία δεκαετία (1974-1983), τιτλοφορούσε το editorial που υπέγραφε στη σελίδα 3 «Οι φωτογραφίες της Κατοχής». Το κείμενο ξεκινούσε ως εξής
Φρεσκοτυπωμένο βιβλίο, ή απλώς καινούργιο, μυρωδιά από μελάνι στο ξεφύλλισμα των σελίδων του, ανυπομονησία για την ανάγνωση του περιεχομένου του.
«Διαλέξαμε… τις πιο ωραίες ιστορίες και τα πιο ωραία ποιήματα που βρήκαμε και φτιάξαμε για σένα αυτό το βιβλίο. Ακριβώς όπως διαλέγεις κι εσύ λουλούδια στον κήπο και φτιάχνεις μια ανθοδέσμη.
Με την πτώση της δικτατορίας, η κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» –η οποία σχηματίστηκε υπό τον Κωνσταντίνο
Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου (Καρπενήσι 1877-Αθήνα 1940), μορφή της ελληνικής πνευματικής ζωής του τέλους του 19ου αι. και των αρχών του 20ού αι., σημαντικός εκπρόσωπος της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, της οποίας αποτελεί ένα από τα νεότερα «μέλη», γεννήθηκε στο Καρπενήσι αλλά το 1890 μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα.
Η συλλογή σχολικών ποιημάτων και τραγουδιών με τον τίτλο «Τσίρι-τίρι, τσιριτρό» από το ποίημα «Τσιριτρό» του Ζαχαρία Παπαντωνίου περιλαμβάνει, συνολικά, 190 νανουρίσματα και ταχταρίσματα
Την ερχόμενη Κυριακή κυκλοφορεί ο τρίτος τόμος της σειράς «Ζωή σαν μυθιστόρημα», που αυτή την εβδομάδα είναι αφιερωμένος στη θρυλική Φρίντα Κάλο, για την οποία η ζωγραφική ήταν τα φτερά της: «Τι τα χρειάζομαι τα πόδια, όταν μπορώ να πετάω;»
Την ερχόμενη Κυριακή κυκλοφορεί ο δεύτερος τόμος της σειράς «Ζωή σαν μυθιστόρημα» της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ, που είναι αφιερωμένος στον Αριστοτέλη Ωνάση ο οποίος έφυγε αμούστακο αγόρι από τη φλεγόμενη Σμύρνη το 1922 και, με πρώτο σταθμό την Αργεντινή, κατέκτησε τον κόσμο. Ο αναγνώστης θα μάθει πώς ο ατίθασος γιος ενός καπνεμπόρου, που υπήρξε μέτριος […]
«Πρέπει ν' αντέξουμε το βάρος της θλιβερής μας εποχής: / τα λόγια μας να μην τα επιβάλλει χρέος, αλλά κατάθεση ψυχής»
Τον Απρίλιο του 1932, τέσσερα χρόνια προτού αφήσει την τελευταία του πνοή στο Παρίσι, εξόριστος και έχοντας ερήμην καταδικαστεί σε θάνατο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος