Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

24 Μαρτίου 1996. Η Ελλάδα είναι μια άλλη χώρα. Αλλος αιώνας, άλλο νόμισμα, άλλα προβλήματα

Ο Ζυλιέν είναι 20 χρόνων, η φωνή του όμως ακούγεται κάπως πιο παιδική

Στα τέλη των 90s, στα κλαμπ της συμφοράς, εκεί όπου οι νέοι πήγαιναν για να ζήσουν όπως έβλεπαν στην τηλεόραση

Κάτω από έναν πλάτανο σε ορεινό χωριό ενός όμορφου νησιού, τα τελευταία κατάλοιπα αθηναϊκής υστερίας με οδήγησαν στο να αναζητήσω το Wi-Fi του μαγαζιού.

Οι βεβαιότητες έρχονται από νωρίς. Το καλοκαίρι του 1987, η γενιά μου, όλοι αυτοί οι σημερινοί κουρασμένοι 35άρηδες,

Συνοπτικά µια δυσάρεστη ιστορία: Το βράδυ της 20ής Ιανουαρίου 2014, δίπλα σε ένα ελληνικό νησί, πεντέμισι ναυτικά μίλια μακριά από τα παράλια της Μικράς Ασίας

«Ακριβώς στις 8.15 π.μ., ώρα Ιαπωνίας, το πρωινό της 6ης Αυγούστου 1945, την ώρα που η ατομική βόμβα έσκαγε πάνω από τη Χιροσίμα, η κυρία Τοσίκο Σασάκι, μια υπάλληλος στο τμήμα προσωπικού της εταιρείας East Asia Tin Works

Η κουβέντα έγινε λίγο καιρό πριν. Αν δεν σας μοιάζει λογική, είναι επειδή δεν είναι. «Για να καταλάβετε τις παθογένειες της ΕΡΤ»

Ενα ορφανό, καταφρονεμένο παιδί που έχει πέσει σε έναν κακό πατριό αποφασίζει να αντιδράσει.

Μοιάζει ειρωνικό, αλλά είναι πραγματικό: χαραγμένο ανεξίτηλα σε κάθε κομμάτι χάλυβα με επικάλυψη χαλκού που κυκλοφορεί στην Ελλάδα ως το παραμελημένο νόμισμα των 5 λεπτών του ευρώ

Μια φορά και έναν καιρό, η FIFA ήθελε να κατακτήσει τις ΗΠΑ. Ποθούσε την πιο καταναλωτική, πιο επιδραστική, πιο μαζική χώρα του πλανήτη, ήθελε να τη μετατρέψει σε άλλη μια ποδοσφαιρική αποικία της.

Ενα από τα βράδια της κρίσης, σε ένα σινεμά στο κέντρο της Αθήνας, ορισμένοι ζαλισμένοι πολίτες αποφάσισαν να κλείσουν για λίγο την κάνουλα της ενημέρωσης - για την ακρίβεια

Το τρένο πλησιάζει και δεν σκοπεύει να σταματήσει. Πέντε άνθρωποι είναι δεμένοι στις ράγες. Θα πεθάνουν - το βλέπεις στα μάτια τους, το διακρίνεις στην τροχιά του τρένου.

Μοιάζει κάπως σαν το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ. Η εφημερίδα «The Guardian» πρόσφατα αποφάσισε να μας ρωτήσει «Πώς είναι η ζωή στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης».

Συμβαίνει σε κάθε οικογένεια, ευτυχισμένη ή μη: σε μια κρίσιμη στιγμή το τέκνο, απηυδισμένο από την τσιμεντένια αδιαλλαξία του πατρός

Σε όλη την Αθήνα, την προηγούµενη εβδομάδα μύριζε καμένο πλαστικό.

Η είδηση ήταν τόσο κακογραµµένη, τόσο ασαφής, τόσο κρυπτορατσιστική και αστήρικτη που ήταν αναπόφευκτο να γίνει πιστευτή στη χοάνη του ελληνικού Internet.

Οπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, έτσι και αυτό μπορεί να εξηγηθεί από τον αθλητισμό.

Ενα δωμάτιο γεμάτο άνδρες που καπνίζουν οχυρωμένοι πίσω από την πανοπλία των κοστουμιών τους.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80, δύο μαθητές στην Μπρατισλάβα της τότε Τσεχοσλοβακίας