Χάζευα τα αφιερώματα στον μεγάλο Παναγιώτη Βασιλάκη.
Που προτίμησε να μεγαλουργήσει με την υπογραφή Takis.
Έναν καλλιτέχνη που τόλμησε να αλλάξει την ίδια τη γλώσσα της τέχνης και να συνδυάσει την τεχνολογία με την τέχνη με έναν τρόπο μοναδικό, να ξεπεράσει τα όρια.
Έναν άνθρωπο ξεχωριστό, στοχαστή, καλλιτέχνη και εφευρέτη ταυτόχρονα.
Που μπορούσε να είναι ταυτόχρονα πρωτοποριακός και συνάμα προσιτός.
Φέρνοντας μια πραγματική επανάσταση.
Και αναρωτιόμουν, διαβάζοντας όλα όσα γράφτηκαν για αυτόν αλλά κυρίως τον ζωντανό και πηγαίο λόγο του, πόσο πολύ έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει πραγματικά πρόοδος.
Έχουμε φτάσει να θεωρούμε πρόοδο την κοινοτοπία, την επανάληψη, τον κομφορμισμό, την αποφυγή κόστους.
Θεωρούμε επιτυχία την «κανονικότητα».
Φτιάξαμε κιόλας και το σχετικό σύνθημα που άμα το σκεφτείς είναι η πιο αντιφατική φράση που θα μπορούσε να πει κάποιος: «επανάσταση του αυτονόητου».
Και ξεχάσαμε ότι πραγματική ιστορική πρόοδος είναι να λες ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Ότι όλα πρέπει να αμφισβητηθούν. Ότι άμα χρειάζεται, όλα πρέπει να γκρεμιστούν.
Η πρόοδος δεν έρχεται από τους διαχειριστές του «αυτονόητου».
Ούτε από τους προπαγανδιστές της «κανονικότητας».
Πρόοδος έρχεται από αυτούς που τολμούν να σηκώσουν κεφάλι.
Σε κάθε όψη της ζωής.
Από αυτούς που αρνούνται τη συμβατικότητα. Που δεν δέχονται την καταπίεση. Που δεν θέλουν να κάνουν αυτό που κάνουν όλοι οι άλλοι.
Που σκέφτονται διαφορετικά. Που παράγουν νέες ιδέες. Που δοκιμάζουν νέους τρόπους.
Που δεν φοβούνται το κόστος. Που δεν συμβιβάζονται. Που δε φοβούνται να τους πουν τρελούς.
Γιατί στο τέλος την ιστορία δεν τη γράφουν οι «λογικοί».
Κανείς δεν θυμάται τους «φρόνιμους».
Και αυτοί που είπαν «τίποτα δεν μπορεί να γίνει» συνήθως περνούν στο σιωπηλό και ξεχασμένο μέρος της ιστορίας.
Την ιστορία τη γράφουν οι τρελοί, οι οραματιστές, οι αλαφροΐσκιωτοι, αυτοί που οι άλλοι τους χλευάζουν, όμως αυτοί επιμένουν.
Γιατί πρόοδος σημαίνει να γράφεις καινούργιες σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας.
Όχι απλώς να αντιγράφεις τις προηγούμενες.
