Κριτική Δικαστικών Αποφάσεων

Πολλοί αναγνώστες σας, νομίζω θα διερωτώνται τί προσέφερε το άρθρο του καθηγητή και ακαδημαϊκού Μ. Σταθόπουλου (Βήμα 16-7-2017) «Στην εξαιρετικά δυσάρεστη ένταση, που υπάρχει τον τελευταίο καιρό στις σχέσεις της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας». Πάντως δεν δίδαξε τον ορθό τρόπο κριτικής στον Υπουργό Δικαιοσύνης, τον οποίο διευκόλυνε να θυμηθεί την προηγούμενη ιδιότητά του του Υπουργού Αθλητισμού και να συμπεράνει οπαδοπρεπέστατα, ότι το άρθρο αυτό έκανε σκόνη τους δικαστές της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (Δελτίο Ειδήσεων ΕΡΤ).

Στο άρθρο υποστηρίζεται, ότι με παραδοχή του στοιχείου του «εύλογου χρόνου» μπορεί να θεωρηθούν νόμιμες οι συνεχείς παρατάσεις μέχρι και τριών ετών της προθεσμίας παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων του Δημοσίου.

Όπως είναι γνωστό ο «εύλογος χρόνος» συνδέεται πάντοτε με τη δημιουργία δικαιωμάτων, με τις συντρέχουσες συνθήκες, με τη σταθερότητα και ασφάλεια του Δικαίου και με τις αρχές της εύρυθμης και χρηστής διοίκησης (π.χ. προστατευόμενη εμπιστοσύνη διοικουμένου). Σχετικά με τη σταθερότητα δικαίου ιδιαίτερη σημασία έχει ο χαρακτηρισμός της ανωτέρω παραγραφής ως κανόνα δημόσιας τάξης και ότι ο χρόνος παραγραφής έχει προσδιορισθεί με στάθμιση του συμφέροντος τόσο της φορολογικής αρχής, όσο και του διοικουμένου. Τροποποίηση του κανόνα αυτού μπορεί να γίνει με την ίδια διαδικασία και με στάθμιση των ανωτέρω συμφερόντων, όταν τούτο επιβάλλουν νέες συνθήκες. Κανονικά, λοιπόν, δεν τίθεται ζήτημα επιμήκυνσης κατ’ εύλογο χρόνο, ούτε μπορεί να έχει τέτοια επιμήκυνση ως αιτιολογία την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η αιτιολογία αυτή δεν μπορεί να αντιταχθεί στην αρχή της ασφάλειας δικαίου, όταν μάλιστα υπάρχει πλέγμα ειδικότερων παραγραφών και σχετικές ειδικές ποινικές διατάξεις για την υπηρέτηση της φορολογικής δικαιοσύνης.