«Από μικρός έτρεχα με μια μπάλα μπάσκετ στο χέρι, αφού, βέβαια, πρώτα είχα τελειώσει τα μαθήματά μου, και έλεγα στη μητέρα μου: «Οταν μεγαλώσω θα γίνω μπασκετμπολίστας και γιατρός και θα σου πάρω δώρο ένα αεροπλάνο!». Την τελευταία υπόσχεση, τελικά, δεν την κράτησα…». Ο 26χρονος πλέι μέικερ Βαγγέλης Σακελλαρίου, με ύψος 1,95 μ., αστειεύεται περιγράφοντας την ιδιότυπη ιστορία του. Ετσι, στις 8 το πρωί τον συναντάς στο εργαστήριο της Ιατρικής Σχολής Αθηνών «με έναν καφέ στο χέρι και πολύ κουράγιο για τουλάχιστον πέντε ώρες μαθήματα» και ύστερα η μέρα συνεχίζεται στο γήπεδο με σκληρή προπόνηση, όπως άλλωστε επιτάσσει το πρόγραμμα ενός αθλητή που αγωνίζεται σε ομάδα της Α1 κατηγορίας μπάσκετ. Πώς τα καταφέρνει; «Το δόγμα «δεν μπορείς να ισορροπείς σε δύο βάρκες» καταρρίπτεται στην πράξη, αν έχεις δύναμη ψυχής και αν δουλέψεις. Ο πρωταθλητισμός έχει χαρές και λύπες. Αν δεν τρελαθείς στις χαρές, αν δεν σε πάρει από κάτω στις λύπες, αν μείνεις προσηλωμένος στον στόχο σου, μπορείς να τα καταφέρεις» περιγράφει. Και μέσα σε όλα, μοιάζει να βρίσκει χρόνο και για κοινωνική δράση, συμμετέχοντας σε προγράμματα κοινωφελούς προσφοράς, ενώ πρόσφατα επισκέφθηκε το Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη μαζί με στελέχη της ομάδας μπάσκετ του Λαυρίου ως δότης μυελού των οστών. Οπως δηλώνει, δεν διάλεξε αυτός το μπάσκετ, αλλά το μπάσκετ εκείνον. «Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου; Θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μου το χρυσό μετάλλιο με την Εθνική Νέων το 2009 στο Ευρωμπάσκετ της Ρόδου, αλλά και το τρίποντο που πέτυχα πέρυσι στη λήξη αγώνα μου με το Λαύριο, το οποίο ανέβασε την ομάδα μου από την Α2 στην Α1 κατηγορία». Οι πρώτες του αναμνήσεις να παίζει μπάσκετ είναι με τον πατέρα του. Ακόμη παίζουν μαζί και ενίοτε τον αφήνει να κερδίζει. Οσο για το πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε δέκα χρόνια: «Ισως ακουστεί περίεργο, αλλά με φαντάζομαι με δύο μικρούς μπόμπιρες να τους μαθαίνω να βάζουν καλάθια στο γήπεδο!».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 18 Ιουνίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
