Το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε το καλοκαίρι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προβλέπει δημοσιονομικού χαρακτήρα μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές που συνοδεύονται από χρηματοδοτικές ενέσεις. Η λογική του είναι: Κάντε π.χ. τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό και θα πέσουν λεφτά στην οικονομία. Στο πλαίσιο αυτό προέβλεπε ότι με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, τον περασμένο Νοέμβριο, θα πληρώνονταν ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα ύψους 3,1 δισ. ευρώ. Στόχος ήταν τα χρήματα αυτά να πάνε στην αγορά και να βοηθήσουν την ανάκαμψη.
Ακόμη όμως δεν έχει κλείσει η πρώτη αξιολόγηση και συνεπώς δεν έχουν δοθεί τα χρήματα αυτά. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, θα πάρει χρόνο για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Μοιραία, για να τα βγάλει πέρα η κυβέρνηση, συνεχίζει να βάζει φόρους και να μην πληρώνει υποχρεώσεις δημιουργώντας και νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές, στεγνώνοντας περισσότερο την αγορά.
Ολα αυτά είναι αποτέλεσμα των ιδεοληψιών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Της εμμονής στη διατήρηση ενός υπέρογκου δημόσιου τομέα από όπου τα συγκυβερνώντα κόμματα «ψαρεύουν» την εκλογική τους πελατεία. Διότι πόροι, ακόμη και για το Ασφαλιστικό, θα μπορούσαν να εξευρεθούν από τη μείωση των δαπανών.
Βεβαίως το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Η σημερινή κυβέρνηση προχωρεί στα βήματα των προηγουμένων. Οχι μόνο της περιόδου της κρίσης αλλά γενικότερα της Μεταπολίτευσης, οι οποίες δημιούργησαν και συντηρούν τον υπέρογκο δημόσιο τομέα για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους.
Ετσι, έξι χρόνια μέσα στην κρίση, το Δημόσιο δεν έχει αναδιαρθρωθεί, παραμένει αναποτελεσματικό, οι προσλήψεις συνεχίζονται, όπως και οι αυξήσεις μισθών στους δημοσίους υπαλλήλους. Και για να συντηρηθεί επιβλήθηκαν και επιβάλλονται φόροι πάνω σε φόρους, έσοδα που χάνονται σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Καμία κυβέρνηση δεν επιχείρησε συστηματικά να κάνει τη δημοσιονομική προσαρμογή μέσα από τον εξορθολογισμό του δημόσιου τομέα. Δηλαδή, μέσα από την καλύτερη οργάνωση των νοσοκομείων (ποιος ο λόγος να υπάρχουν π.χ. έξι νοσοκομεία στη Λ. Κηφισιάς, από τη Β. Σοφίας ως την Αλεξάνδρας;), των πανεπιστημίων σε κάθε πόλη κ.τ.λ. και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Ο κ. Τσίπρας, όπως και προκάτοχοί του, υποσχέθηκε ότι θα κρατήσει το ίδιο κράτος και θα μειώσει τους φόρους. Οπως και οι προηγούμενοι, απέτυχε. Και κατέφυγε στην υπερφορολόγηση για να το συντηρήσει.
Σήμερα για πρώτη φορά υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτό πάει να σπάσει. Ο νέος πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αφήσει να εννοηθεί ότι θα επιχειρήσει συστηματικά τη δημοσιονομική προσαρμογή όχι μόνο από την πλευρά των εσόδων αλλά και από την πλευρά των δημοσίων δαπανών. Για πρώτη φορά η επιλογή αυτή συζητείται ανοιχτά. Και πρέπει να συζητηθεί χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Μπορεί οι προηγούμενες γενιές να μεγάλωσαν με το όνειρο μιας θέσης στο Δημόσιο, όμως οι νέες αντιλαμβάνονται ότι για να βρουν δουλειά θα πρέπει να σταματήσει ο ιδιωτικός τομέας να συντηρεί τον δημόσιο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
