O Ασαντ έχει ανάγκη το Ισλαμικό Κράτος

Ξεχάστε τις αρχές και την ηθική. Ξεχάστε, ή προσπαθείστε να ξεχάσετε τους 250.000 θανάτους για τους οποίους ευθύνεται ο Μπασάρ αλ-Ασαντ, άμεσα ή έμμεσα, αφότου διάλεξε να απαντήσει με την βία σε μια ειρηνική εξέγερση του λαού της Συρίας. Ξεχάστε το γεγονός ότι οι δυνάμεις του Ασαντ έχουν προκαλέσει μέχρι στιγμής 10-15 φορές περισσότερους θανάτους πολιτών από το Ισλαμικό Κράτος, του οποίου τα φρικιαστικά βίντεο με τις εκτελέσεις έχουν επισκιάσει τις αόρατες σφαγές του δικτάτορα της Συρίας. Αλλά ακόμα και αν μπορείτε να τα διαγράψετε όλα αυτά από τις σκέψεις σας, μια πολιτική για την Συρία που προϋποθέτει τον Ασαντ ως «εναλλακτική λύση» στο Ισλαμικό Κράτος απλά δεν είναι βιώσιμη.

Ο Ασαντ ήταν εκείνος που κυριολεκτικά εξαπέλυσε την τρέχουσα αγριότητα του Ισλαμικού Κράτους: Τον Μάϊο του 2011, απελευθέρωσε εκατοντάδες ισλαμιστές ριζοσπάστες από τη φυλακή, προμηθεύοντας γρήγορα το ISIS με μαχητές και ηγέτες. Στη συνέχεια μεθοδικά βομβάρδισε θέσεις των μετριοπαθών ανταρτών, ενώ άφησε, όχι λιγότερο μεθοδικά, άθικτο το προπύργιο του Ισλαμικού Κράτους στην Ράκα. Και στη συνέχεια, στα μέσα του 2014, επέτρεψε σε ιρακινά στοιχεία του Ισλαμικού Κράτους να βρουν καταφύγιο στην ανατολική Συρία.

Με άλλα λόγια, ο Ασαντ δημιούργησε το τέρας που προσποιείται τώρα ότι το πολεμάει. Ο Ασαντ δεν έχει κανένα συμφέρον από την ήττα του ISIS. Ο άνθρωπος που παρουσιάζει τον εαυτό του ως το τελευταία προπύργιο του πολιτισμού ενάντια στον Ισλαμικό Κράτος είναι επίσης ο τελευταίος άνθρωπος που θέλει να το δει να εξαλείφεται.

Στο κάτω-κάτω ποιός σκακιστής, ακόμη και ένα κακός παίκτης, θυσιάζει σκόπιμα το πιο ισχυρό πιόνι του; Πιστεύουμε πραγματικά ότι ο Ασαντ και οι φίλοι του είναι τόσο ανόητοι που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική τους επιβίωση εξαρτάται από αυτήν του Ισλαμικού Κράτους, καθώς παρουσιάζονται σαν φύλακες της πύλης, μέσω της οποίας πρέπει να περάσουμε εμείς οι υπόλοιποι για να εξαπολύσουμε πόλεμο κατά των τζιχαντιστών;

Η πολιτική ακολουθεί την δική της λογική, ή τουλάχιστον την δική της δυναμική. Οι μαθητευόμενοι μάγοι που θέλουν να συνεργαστούν με τον Ασαντ αγνοούν ότι θα κοπιάσουν πολύ, όταν έρθει η ώρα, για να αποστασιοποιηθούν από έναν σύμμαχο που θα διεκδικήσει το μερίδιό του από την νίκη.

Το κράτος του Ασαντ έχει ήδη αποτύχει: το καθεστώς του ελέγχει μόνο το ένα πέμπτο του εδάφους της Συρίας, και τα υπόλοιπα τέσσερα πέμπτα ποτέ δεν θα είναι πρόθυμα να υποβληθούν εκ νέου στον τρομακτικό έλεγχό του. Εάν επικρατήσει το καθεστώς, οι πολίτες της Συρίας θα συνεχίσουν να την εγκαταλείπουν μαζικά προς την Τουρκία, τον Λίβανο, και την Ευρώπη. Ο,τι και αν λένε οι φίλοι του Ασαντ στο Κρεμλίνο και αλλού, το καθεστώς του είναι νεκρό και θαμμένο στη Συρία.

Αλλά οι υποτιθέμενοι ρεαλιστές αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα. Ισχυρίζονται ότι – ακριβώς όπως ήταν απαραίτητο να συμμαχήσουμε με τον Στάλιν για να νικήσουμε τον Χίτλερ -, δεν θα πρέπει να φοβηθούμε να παίξουμε το χαρτί του Ασαντ για να απαλλαγούμε από το Ισλαμικό Κράτος.

Η Δύση πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει. Πρέπει να εξοπλίσει ό,τι έχει απομείνει από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό της αντιπολίτευσης; Πρέπει να κάνουμε συμφωνίες με τους λίγους εναπομείναντες Αλεβίτες ηγέτες, των οποίων τα χέρια δεν είναι βαμμένα με αίμα, ή με μέλη της οικογένειας του Ασαντ που επέλεξαν νωρίς την εξορία και δεν συμμετείχαν στις σφαγές;

Ισως υπάρχει ακόμη χρόνος να φέρουμε σε επαφή, σε ουδέτερο έδαφος, μερικά από τα στοιχεία που αποτελούσαν την παλιά Συρία. Η ίσως να απαιτούνται τώρα πιο ριζοσπαστικές λύσεις – του τύπου που εφαρμόστηκαν στην Γερμανία και την Ιαπωνία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ολοι αυτοί οι δρόμοι παραμένουν ανοικτοί, αλλά στενεύουν. Και κανένας τους δεν εξαρτάται από την πολιτική επιβίωση του Μπασάρ αλ-Ασαντ.