Βικτωρία Ταγκούλη: «Μυστικά» στο Θέατρο 104

Φτάνει μία φορά για να ακούσεις τη φωνή της Βικτωρίας Ταγκούλη για να τη θυμάσαι για πάντα. Η εξαιρετική ερμηνεύτρια επιστρέφει και εφέτος με τη μουσικοθεατρική παράσταση «Μυστικά» στο Θέατρο 104, από την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου. Σε ένα πολύχρωμο σκηνικό που κερδίζει το βλέμμα σου από την πρώτη στιγμή θα ξετυλίγεται κάθε Παρασκευή η μουσική εξομολόγηση μιας γυναίκας που περνά από όλα τα στάδια της πολύπλοκης ψυχοσύνθεσής της, με τελικό προορισμό τη λύτρωση και τη νέα αφετηρία. Τα τραγούδια που ερμηνεύει προέρχονται από την προσωπική της δισκογραφία, με έμφαση στον δίσκο «Τετράδιο» σε μουσική του συνθέτη Χρίστου Θεοδώρου, ενώ δεν λείπουν οι εμπνευσμένες διασκευές σε γνωστά ελληνικά και ξένα κομμάτια, ενορχηστρωμένα από τον ίδιο. Το ιδιαίτερο αυτό σύμπαν υπογράφει σκηνοθετικά ο Οδυσσέας Ιωάννου Κωνσταντίνου και τα ποιητικά κείμενα της παράστασης έχει γράψει ο Μιχάλης Γελασάκης, που συνεργάζεται και στιχουργικά με την τραγουδίστρια. Η Βικτωρία Ταγκούλη μας μίλησε για τη νέα της σκηνική περιπέτεια και για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη σωτήρια μουσική και την αλλόκοτη πραγματικότητα του σήμερα.

n Τι πραγματεύονται τα «Μυστικά»;

«Ξεδιπλώνουν την πολυσχιδή προσωπικότητα της γυναίκας, μιλούν για το πόσο δύσκολο και συναρπαστικό είναι να είσαι γυναίκα. Οπως λέει ένας από τους αγαπημένους μου στίχους, «η ζωή ξεκινά όταν όλα τελειώνουν κι όταν όλα παλιώνουν κάτι νέο γεννάει». Απέναντι στην αβεβαιότητα της αλλαγής, νιώθεις φόβο και αγωνία, αλλά μόνο έτσι κάνεις χώρο για τα νέα ξεκινήματα που σε κάνουν πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο».

n Μια φράση από την παράσταση που σας έχει σημαδέψει;

«Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Υπάρχουν μόνο ανοιχτά παράθυρα και άγνωστοι δρόμοι».

n Πώς βλέπετε τη στροφή της θεατρικής Αθήνας στα μιούζικαλ τα τελευταία χρόνια;

«Υπάρχει μεγάλη κινητικότητα. Είναι πολύ θετικό ότι το ελληνικό κοινό αρχίζει να εκπαιδεύεται σε ένα είδος που μέχρι πρότινος το γνώριζε ελάχιστα. Η ένστασή μου είναι ότι ανεβαίνουν παραστάσεις βασισμένες μόνο σε πολύ γνωστά μιούζικαλ του εξωτερικού και δεν στηρίζεται καθόλου η ανάδειξη νέων, πρωτογενών έργων, που πιστέψτε με, υπάρχουν σε αφθονία στη χώρα μας, μιας και οι έλληνες συνθέτες δεν έπαψαν ποτέ να δημιουργούν. Επίσης, καλό θα ήταν να μην επιλέγονται αποκλειστικά στο καστ ηθοποιοί με κύριο κριτήριο την αναγνωρισιμότητά τους λόγω τηλεόρασης, σε βάρος πολύ ταλαντούχων καλλιτεχνών που τραγουδούν και χορεύουν υπέροχα. Καταλαβαίνω ότι όσο πιο γνωστός ο πρωταγωνιστής τόσο πιο μεγάλο το δέλεαρ για την προσέλευση, αλλά αυτό δεν πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό σαμποτάροντας το τελικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα».

n Τι πιστεύετε για την ελληνική δισκογραφία του σήμερα;

«Η δισκογραφία περνά κρίση από απόψεως πωλήσεων και μάρκετινγκ, όχι ως δημιουργία. Οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί για να κάνουν μουσική θα συνεχίσουν να το κάνουν, απλώς αναγκάζονται να προσαρμοστούν σε ολοένα πιο αντίξοες συνθήκες. Ομως η μουσική δεν θα σωπάσει ποτέ. Οι δισκογραφικές έκαναν πάρα πολλά λάθη, δεν προστάτευσαν τη μουσική από την πειρατεία, έχουν εκλείψει οι παραγωγοί, πλέον οι μουσικοί είναι και παραγωγοί της δουλειάς τους και αυτό είναι συχνά εξοντωτικό».

n Τα παλιά τηλέφωνα με το καντράν που είναι από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του σκηνικού, τι συμβολίζουν;

«Δηλώνουν την αναμονή των πραγμάτων, όταν περιμένεις ένα τηλέφωνο να χτυπήσει και να σου αλλάξει τη ζωή, για να συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή ότι ο μόνος που μπορεί να σε οδηγήσει εκεί που θέλεις είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Ταυτόχρονα, επειδή αυτά τα τηλέφωνα τείνουν να γίνουν πια μουσειακό είδος, με γοητεύει αυτή η στροφή σε πράγματα που μας συνδέουν με μια πιο αγνή εποχή, όταν δεν υπήρχε όλη αυτή η ανελέητη πληροφορία μέσω Internet, όταν ξεροστάλιαζες με ανοιχτό ραδιόφωνο για να πετύχεις το αγαπημένο σου τραγούδι και έτρεχες στο δισκοπωλείο για να αγοράσεις ολόκληρο τον δίσκο, όταν υπήρχε όλη αυτή η μαγεία και δεν το ξέραμε, και το καταλάβαμε τώρα που έχει χαθεί».