1.Κοντεύουμε να γίνουμε σαν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ίσως και χειρότεροι, με τις συχνές πυκνές προσφυγές στη λαϊκή ετυμηγορία προκειμένου να κριθεί το μέλλον του έθνους και να «πάμε μπροστά». Δε θυμάται κανείς εκλογές που να μη χαρακτηρίστηκαν κρίσιμες γιατί αφορούσαν το ελπιδοφόρο αύριο εν τω ευρωπαϊκώ γίγνεσθαι.

Ούτε βέβαια οι προχθεσινές που διεξήχθησαν αφενός μεν, από το τέως κυβερνών κόμμα για τον ιερό σκοπό της επίτευξης μιας -τουλάχιστον παράλογης- αυτοδυναμίας, όταν μέχρι πρότινος σε ποδοσφαιρικούς ή ιπποδρομιακούς όρους όλες οι δημοσκοπήσεις, ομονοούσαν στην πιθανότητα ενός «ντέρμπι» με την αγωνία να κορυφώνεται στα κατά παράδοση αναξιόπιστα exit polls, όχι βέβαια των «αιωνίων» γιατί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. άργησε λίγο να φθάσει στην κορυφή της βαθμολογίας και όντως έφτασε όταν το ΠΑΣΟΚ κατηφόρισε με πολύ επικίνδυνη ιλιγγιώδη ταχύτητα, όσο αυτός ανηφόριζε με εξίσου επικίνδυνα ιλιγγιώδη ταχύτητα για να κατακτήσει την πρωτιά εντελώς απαράσκευος, ανήμπορος αλλά και αμήχανος, σπαταλώντας τον πολυτιμότερο χρόνο του σε άσκοπα ταξίδια γνωριμίας με επιδείξεις ακαδημαϊκής, αυταρέσκειας, έπαρσης και παντελούς απουσίας σοβαρότητας όταν η Ελλάδα ήταν σε μια κρίσιμη κατάσταση περιδίνησης, βουλιάζοντας στο τέλμα ενός χρέους, που κάθε άλλο παρά για αστεία ήταν.

Ή, αφετέρου, στον κατά πολλούς άλλους ιερότερο σκοπό της ΝΔ: να απαλλαγεί η Ελλάδα από τον άπειρο, τον ψεύτη και αείποτε λαϊκίζοντα Τσίπρα που έπιασε τη ΝΔ πάνω στη ονείρωξη τού «success story» με τον ΕΝΦΙΑ και τα παραφερνάλιά του που έφεραν τα λαό στα όριά του εκείνον τον αξέχαστο Ιανουάριο του 2015 για να τον εκμεταλλευτεί σε μια πολύ κακή στιγμή τον πρώην πρωθυπουργό κ. Σαμαρά, που ζούσε με τη αυταπάτη ότι όλα πήγαιναν καλά και ο οποίος δεν πίστευε ούτε στα μάτια του, ούτε στα αυτιά του ότι θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές ο μισητός αντίπαλός του με ένα εντυπωσιακό 36,3%. Αποτέλεσμα μια μοντέρνα όπερα κομίκ με πρωταγωνιστή τον απερχόμενο πρωθυπουργό κ. Σαμαρά να μη θέλει να πει ούτε ένα γεια στον εισερχόμενο στο περίβλεπτο όσο και μεγαλοπρεπές πρωθυπουργικό Μέγαρο Μαξίμου, «την ελληνική απάντηση στον Λευκό Οίκο», όπως το έθεσε ειρωνικά ένας ευφυής σαχλαμάρας ξένος δημοσιογράφο;

Υπήρξαν τότε έντονες αντιδράσεις-ιδίως από τον αγγλόφωνο -Τύπο όπου πολλοί πίστεψαν πως η νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα συνεπέφερε μία μετάλλαξη του πολιτικού προσώπου της Ευρώπης επί τα βελτίω σε μια. εποχή που αυτή παρουσίαζε έντονο έλλειμμα δημοκρατίας. Φρούδες ελπίδες, όμως, γιατί η Αριστερά, αγωνιζόμενη ομολογουμένως κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες δεν μπόρεσε να αλλάξει ούτε καν το πρόσωπο της Ελλάδας. Αντίθετα μάλιστα το παραμόρφωσε πέραν πάσης αναγνωρίσεως σε σημείο που ο ξένος Τύπος να μιλάει για ήττα, ταπείνωση και προτεκτορατοποίηση της Ελλάδας, για την οποία είχαν φυσικά προλειάνει επιμελώς το έδαφος, όλοι όσοι υπήρξαν ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα υπέρμαχοι και κρυπτολάτρεις των δογμάτων του νεοφιλελευθερισμού και κυβέρνησαν επί πολλές τετραετίες, φέρνοντας την χώρα σε αυτό το απερίγραπτο χάλι

Σε όλα αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου άμοιροι ευθυνών το τελευταίο επτάμηνο οι «επιλεγμένοι» πρώην συνεργάτες τού τέως πρωθυπουργού που, εκμεταλλεύθηκαν την απειρία του (αλλά και την απόλυτη εμπιστοσύνη με τη οποία τους περιέβαλλε) για να διαπράξουν λάθη επί λαθών ή, λάθη- κατά λάθος και εξεπίτηδες. Η αφοπλιστική δικαιολογία που μας έδιναν για αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα ΄ήαν πάντα η ίδια: «Ναι, εντάξει, κάναμε λάθη το ομολογούμε» Πού θα φθάσει όμως η μεγαλοψυχία του Ελληνα πολίτη που συγχώρησε έως και τις κλεισμένες τράπεζες, ακόμα, και τα capital controls στο δημοψήφισμα;

Ένα άλλο θανάσιμο αμάρτημα της πρόσφατα παραιτηθείσας κυβέρνησης ήταν η αριστερή και για αυτό απεχθέστερη εγκαθίδρυση της ευνοιοκρατίας- ανεψιοκρατίας και ό,τι άλλο έχει σχέση με μια θεσμική και επίσημα καθιερωμένη αναξιοκρατία που αποτελεί τη μάστιγα της Ελλάδας από συστάσεως ελληνικού κράτους. Το έχει η μοίρα μας σε αυτή τη χώρα να επιπλέουν επιδεικτικά και περήφανα οι φελλοί και οι κ..ράδες, ενώ νέοι προσοντούχοι, ευφυείς και εργατικοί παίρνουν των ομματιών τους και ξενιτεύονται γιατί δεν ανήκουν στους «ημετέρους» και δεν υπάρχει ήλιου μοίρα για αυτούς σε τούτη τη χώρα. Αποτέλεσμα: εμείς χάνουμε, οι ξένοι κερδίζουν.

2. Δευτέρα Εποχή του άρθρου (από 21/9/2015 και μετά). Με τόσο δύσκολους καιρούς που περνάμε την σήμερον ημέραν, σκέπτομαι να ανοίξω μία μπουτίκ δημοσκοπήσεων. Εχω την εντύπωση (που εξ αντικειμένου τείνει να γίνει απόλυτα βεβαιότητα) πως μπορεί να τα καταφέρω εξίσου «καλά» όσο κάτι άλλοι με εμμονές στα ντέρμπι και τις ισοπαλίες. Για ποιο ντέρμπυ μιλούσαν και μας έπεισαν όλους για κάτι 25-25%, 27-27 % και άλλες «ισοπαλίες», ώστε οι πιο ποδοσφαιρόφιλοι από τους ψηφοφόρους να πιστέψουν ότι ο νικητής θα κρινόταν στα πέναλτι;

Οι δύο μεγάλοι θριαμβευτές των εκλογών αναμφισβήτητα είναι: α) Η τεράστια Αποχή (43,4%) και β) δεύτερος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α(35,46%); Η. διαφορά του 7,5 % είναι κλασσική περίπτωση παρασημασιολόγησης του λεξήματος «ντέρμπι» που οδήγησε στη φαντασιακή «αποδόμηση» της Αριστεράς Και σε σχόλια του τύπου «η αποσύνθεση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α». Ουσιαστικά με ένα μεγάλο κομμάτι του αποκολλημένο το κόμμα αυτό παρουσιάζεται ελάχιστα ζημιωμένο και ενδεχομένως να είχε δίκιο ο αλησμόνητος Λεωνίδας Κύρκος με τη μεγάλη του δυσανεξία στις πολλές συνιστώσες.

Ωστόσο ο ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. φαίνεται να έχει πολύ λίγους λόγους να αισιοδοξεί και πάρα πολλούς να ανησυχεί και να προβληματίζεται. Η συμπερίληψη του κ. Γ. Χουλιαράκη, ενός ανθρώπου που ξέρει να δουλεύει και να παράγει αποτελέσματα δείχνει μιας. πρώτης τάξεως αξιοποίηση και μια δυναμική αξιοκρατίας την οποία η παρούσα κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει με θρησκευτική ευλάβεια. Θα ήταν όμως καλή ιδέα να αναβαθμιζόταν ο ρόλος του, λόγω της εγνωσμένης αξίας του του περί ου ο λόγος ανδρός και της διαπραγματευτικής του ικανότητα;.

Δυστυχώς, τίποτα δεν έχει τελειώσει και ο νοσηρός, πείσμων Β. Σόιμπλε είναι πολύ δυσαρεστημένος που η ιδέα του περί χορήγησης πενταετούς αδείας με μειωμένες αποδοχές στην Ελλάδα δεν έγινε δεκτή από τους εταίρους μας. Όμως αναρωτιέμαι-αν και δεν είμαι ειδικός- μήπως, αρκεί ένα ελληνικό «στραβοπάτημα» και μια ανάλογη αντίδραση του Σόιμπλε που ενίοτε κάνει σαν κακομαθημένο παιδί που είναι πολύ θυμωμένο επειδή δεν έγινε το δικό του, για να δημιουργηθούν πάλι οξύτατα προβλήματα; Τουλάχιστον όμως δεν θα έχει τη βάσκανο μοίρα να αντιμετωπίζει κάποιον ναρκισσευόμενο ωραιοπαθή («Ισως να χρησιμοποιήσω τη γοητεία μου να το πετύχω αυτό»!, είπε κάποτε ο Βαριφάκης) που δεν τον άντεχε. με τίποτε.

Κοινή γαρ η τύχη και τα μέλλον τω Ελλήνων αόρατον. Θα μείνουμε; Θα φύγουμε από την ΕΕ; Πού’ ναι οι ζουρνάδες του Τσίπρα; Αλλά και πού ‘ναι η χαμένη για πάντα ελληνική αξιοπρέπεια; Εφεξής θα δεχόμαστε εντολές, ως ψυχοπαίδια της Μέρκελ. Στην καλύτερη περίπτωση θα εισπράττουμε το ευμενές σχόλιο: «Η Ελλάδα βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει». Καλό δρόμο λοιπόν σε όλους μας!