Οχι ξανά

Πέμπτη βράδυ, στις εννιά. Τι απογοήτευση στ’ αλήθεια!

Το έργο: μια πρόσκληση σε ηγέτες για να εκθέσουν τις απόψεις τους για το αύριο του τόπου.

Τι ακούστηκε; Το σχεδόν τίποτε. Κρίμα, γιατί τα περισσότερα απ’ όσα ειπώθηκαν προσβάλλουν την πολιτική ως την αναγκαία και ιστορικά αξεπέραστη διαδικασία με την οποία το κοινό συμφέρον αναμένεται να ικανοποιηθεί.

Για προγράμματα; Δηλαδή, για συντονισμένες θεματικές εσωτερικά διαρθρωμένες και στρατηγικά εξηγημένες; Λόγος ουδείς. Αντ’ αυτού ξανακούσαμε, σχεδόν από όλους, όσα αποσπασματικά και για πολλοστή φορά μήνες τώρα λέγονται και ξαναλέγονται.

Τι περιμένουμε όμως από μια κοινωνία που το κύριο ψυχοδυναμικό της αίτημα δεν ικανοποιείται παρά μέσα από τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα της εξουσίας;

Τι περιμένουμε από μια κοινωνία όπου η λύση αναμένεται να προέλθει από «Κάποιον»! Από έναν σωτήρα και μάλιστα δημοκρατικά εκλεγμένο αλλά σωτήρα; Kαι όχι από ένα οργανωμένο σύστημα πολιτικών επιλογών; Δηλαδή, από ένα πλέγμα προτάσεων, θεσμικών τεχνικών και βεβαίως και αρμοδίων προσώπων.

Ετσι την Πέμπτη το βράδυ ένας ολόκληρος λαός, ο θεατής, ήταν προσκεκλημένος για να απολαύσει το ποιος θα κέρδιζε την παράσταση μέσα από το πώς της επίδοσής του και όχι από το τι της άποψής του. Ας το ομολογήσουμε: οι πιο πολλοί από μας σταθήκαμε θεατές μιας προσμονής: ο δικός μας να κερδίσει και ο άλλος να χάσει. Και όλα αυτά μέσα από μια μορφή συζήτησης (εδώ η τελευταία ιερή λέξη απίστευτα προδίδεται) όπου ο αντίλογος έχει εξοβελιστεί.

Αύριο, Δευτέρα, η παράσταση θα επαναληφθεί in compendium. Σε σύνοψη προσώπων. Μήπως, έστω και αύριο, οι πρωταγωνιστές θα μπορούσαν λίγο πιο συγκεκριμένα και με λιγότερα ευφυολογήματα να μας μιλήσουν;

Και κάτι ακόμη: αυτή η μορφή τηλεμαχίας (τι λεκτική ανακρίβεια και αυτή!) καλό είναι να μη μας ξανασυμβεί. Και οι θεατές και οι πρωταγωνιστές προσβάλλονται εξίσου.