Πολιτική δυσλεξία και ευρωπαϊκή πραγματικότητα

«Τα τείχη», Κ.Π. Καβάφης

Η Αριστερά στην Ελλάδα αποδεικνύεται έντονα δυσλεκτική. Η έλλειψη παραστάσεων εκτός των κομματικών τειχών διαμορφώνει λόγο και στρατηγικές που ανήκουν σε άλλες εποχές. Με αποτέλεσμα όλες οι δοξασίες και η τακτική της σχετικά με την κρίση της χώρας να έχουν καταρρεύσει. Και μαζί και η οικονομία και τα υποσυστήματά της.

Ας δούμε όμως κάποιες λανθασμένες σταθερές που κυριάρχησαν το εξάμηνο της κυβερνώσας Αριστεράς.

Σε ό,τι αφορά το χρέος γνωρίζαμε ότι η διαβεβαίωση για βιώσιμο χρέος ήταν η αναγκαία συνθήκη-ψεύδος, ώστε να συμμετάσχει το ΔΝΤ στα δύο προγράμματα διάσωσης.

Και είχε σεμνά διατυπωθεί στο δεύτερο πρόγραμμα, ως βούληση επανεξέτασης της βιωσιμότητάς μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου προγράμματος. Τώρα η ανάγκη για τρίτο πρόγραμμα καθιστά επείγουσα την αναδιάρθρωση, ώστε να μπορέσει να συμμετάσχει χωρίς προσχήματα το ΔΝΤ.

Η επιθυμία ολοκλήρωσης της Ενωσης, από την άλλη, μετά τη χρηματοοικονομική κρίση του 2008 και τις κρίσεις χρέους στην περιφέρεια, προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση για τη σταθερότητα του ενιαίου νομίσματος. Και η απόφαση για ολοκλήρωση της ΟΝΕ προωθείται με ταχείς ρυθμούς και με απόλυτη σύμπνοια Γαλλίας – Γερμανίας.

Οι διαφοροποιήσεις των δύο χωρών, εκ πρώτης όψεως «διασπαστικές», είναι η διαφορετική όψη του ίδιου «νομίσματος». Και το «νόμισμα» είναι τα στρατηγικά συμφέροντα του κινητήρα της Ευρώπης.

Γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι ότι χωρίς το αποθετικό νόμισμα και χωρίς την ολοκλήρωσή του σε είκοσι χρόνια οι χώρες τους από μόνες τους θα είναι δυνάμεις μεσαίου βεληνεκούς. Και αν…

Τη στιγμή αυτή υπάρχουν δύο οδικοί χάρτες. Ο πρώτος προσβλέπει στη δημιουργία ενός σκληρού πυρήνα του ευρώ των ισχυρών και ενός πιο χαλαρού με τις πιο αδύναμες χώρες σε μια ΟΝΕ2. Ταυτόχρονα προκειμένου να κρατηθεί η Βρετανία ενιαία και εντός Ενωσης, προσανατολίζονται σε μια Ενωση πιο χαλαρή με μείωση των υπερεθνικών εξουσιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Η δεύτερη εκδοχή είναι η διατήρηση και η εμβάθυνση της σημερινής ΟΝΕ αλλά με δυνατότητα χρεοκοπίας μιας χώρας εντός ευρώ, στα πρότυπα των ΗΠΑ. Με άλλα λόγια, την περιφρούρηση της δημοσιονομικής υγείας θα την αναλάβουν οι αγορές.

Μια χώρα που δεν εφαρμόζει πολιτικές εξυγίανσης και μεταρρυθμίσεων θα βρίσκει δυσκολότερα χρήματα για να δανειστεί. Και το κέντρο θα παρεμβαίνει με δικό του προϋπολογισμό για ανθρωπιστική βοήθεια, διάσωση των τραπεζών και στήριξη των υποσυστημάτων κοινωνικής οικονομίας. Οσο διαρκεί ζύμωση μεταξύ των ισχυρών, πιθανόν να υπάρξουν και άλλες ιδέες. Που θα ενσωματώνονται και θα τροποποιούν τις προτάσεις των «πέντε» που θα υποβάλλονται, αρχής γενομένης από τη Σύνοδο Κορυφής στις 22/6, σε κάθε σύνοδο από τώρα και στο εξής.

Και θα προωθούνται για υλοποίηση άμεσα.

Και στις δύο περιπτώσεις η αρχιτεκτονική προβλέπει θεσμικές μεταβολές, όπως τη δημιουργία υπουργού Οικονομικών της ευρωζώνης, σώμα ευρωβουλευτών για τη νομιμοποίηση των αποφάσεων του Eurogroup, κοινοτικό προϋπολογισμό για την ΟΝΕ και φορολογική εναρμόνιση.

Παράλληλα και με τη μέθοδο της μεταβλητής γεωμετρίας, προωθούνται οι ενιαίες αγορές ενέργειας, ψηφιακής τεχνολογίας, τραπεζικής ένωσης και ενιαίας αγοράς κεφαλαίων. Καθώς και η συμφωνία διατλαντικής εμπορικής ζώνης.

Τα επόμενα χρόνια, και με σαφή επιθυμία για θωράκιση του ευρώ, η συνοχή της Ευρώπης θα ενισχύεται. Αντίθετα με τις προβλέψεις της ελληνικής κυβέρνησης. Αντίθετα με τις επιθυμίες των ευρωσκεπτικιστών της Αγγλίας ή των ακροδεξιών.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση αποδείχθηκε αδιάβαστη. Και αναρωτιέται κανείς αν μπορεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις με την ιδεοληπτική προσέγγιση της πραγματικότητας που τη διακρίνει.

Ακόμη και για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που της επιβάλλονται δεν είναι σε θέση να αποκτήσει την ιδιοκτησία τους. Ολες της οι πολιτικές στους τομείς της Παιδείας, της ανταγωνιστικότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και, πάνω απ’ όλα, του κράτους σηματοδοτούν κουρασμένα μυαλά με ορίζοντα το παρελθόν.

Με μαθηματική ακρίβεια, αν δεν υπάρξει μια επανάσταση μέσα στην κυβέρνηση, στα κόμματα που τη στηρίζουν, ακόμα και σε κόμματα της αντιπολίτευσης, η παρούσα και η μέλλουσα Βουλή θα ταφούν στα ερείπια της αποτυχίας. Καθώς και το τρίτο και τελευταίο πρόγραμμα διάσωσης.

Το θέμα είναι να μην ταφεί αδιάβαστη και η χώρα, καθώς όλα επιταχύνονται μέσα στο σκηνικό που διαμορφώνει η κρίση της παγκοσμιοποίησης.

Το σοκ που προκάλεσε στον Πρωθυπουργό και σε μέρος του κόμματός του η αντιμετώπιση της πραγματικότητας μετά το ατυχές δημοψήφισμα μάλλον δεν είναι αρκετό για να κινητοποιήσει το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών δημοκρατικών δυνάμεων για να μπει η χώρα στις ράγες της πραγματικής επανάστασης που απαιτούν οι καιροί.

Και έτσι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα βαδίσουν τη δύσκολη αλλά απαραίτητη ανηφόρα του μετασχηματισμού. Ολοι πλην Λακεδαιμονίων.