Οι δογματικοί των δύο πλευρών

Οσο προφανές είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να υποστηρίξει τις εξαιρέσεις μεγάλων κοινωνικών ομάδων, όπως οι επιχειρηματίες των νησιών του Αιγαίου, από την καταβολή του ΦΠΑ ή των δημοσίων υπαλλήλων και των στρατιωτικών από την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, άλλο τόσο είναι προφανές ότι το ΔΝΤ και οι θεσμοί δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις προτάσεις για πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και την απαγόρευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας σε μια οικονομία που το ποσοστό ανεργίας ξεπερνά το 25% και τη μείωση των κατώτατων συντάξεων.

Τι πιο απλό λοιπόν για τους βαριά φορολογούμενους Ελληνες και τους ανέργους, που βρίσκονται σε δραματική οικονομική κατάσταση, από το να περιμένουν μια συμφωνία στα σημεία που υπαγορεύει η κοινή λογική;

Κι όμως, έπειτα από τέσσερις μήνες διαπραγματεύσεων, οι δύο πλευρές, αντί να εγκαταλείψουν νωρίς τις ακραίες θέσεις και να συγκλίνουν στα αυτονόητα μέτρα που η εφαρμογή τους θα σταθεροποιούσε τα δημόσια οικονομικά, θα αποκαθιστούσε το αίσθημα δικαίου στην ελληνική κοινωνία και την ηρεμία που είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη, τράβηξαν το σκοινί όσο δεν έπαιρνε.

Ασφαλώς η σύγκλιση δεν ήταν καθόλου απλή, όχι γιατί έχει φορτιστεί πολιτικά από ανοησίες βουλευτών και κυβερνητικών στελεχών και το δηλητήριο εκπροσώπων των θεσμών και των ακολούθων τους στην Ελλάδα, αλλά γιατί ΣΥΡΙΖΑ και ΔΝΤ έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τον δογματισμό.

Οσοι έχουν περάσει από κομμουνιστικά κόμματα αντιλαμβάνονται τι σημαίνει η προσκόλληση σε κάποια θεωρία, ξεπερασμένη από τη ζωή, η αποφθεγματική διατύπωση ιδεών και διάλογος που δεν γίνεται.

Το ίδιο όμως συμβαίνει και στο ΔΝΤ, το οποίο παραμένει προσκολλημένο στον νεοφιλελευθερισμό, σε μια «συνταγή» λιτότητας που εφαρμόζεται εδώ και έξι χρόνια στη χώρα μας, όπως άλλωστε σε όλες τις χώρες όπου πήγε, στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, στην απελευθέρωση αγορών προϊόντων και υπηρεσιών κ.ά. Την ίδια ώρα κλείνει τα μάτια στην ανάγκη να υπάρχει δίχτυ προστασίας για τους ανέργους και ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης για την τρίτη ηλικία.

Πώς να συναντηθούν λοιπόν αυτοί οι δύο κόσμοι;