Ολα για το Δημόσιο

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα είναι το πώς και πότε θα βρουν δουλειά οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, πώς θα μπει στην παραγωγική διαδικασία ο ένας στους δύο νέους που είναι χωρίς δουλειά. Η λύση είναι εξαιρετικά δύσκολη και χρονοβόρα αν αναλογιστεί κανείς ότι η ελληνική οικονομία ακόμη και όταν έτρεχε με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης δεν δημιουργούσε περισσότερες από 40.000 νέες θέσεις εργασίας τον χρόνο. Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρξει μια κοσμογονία ανάπτυξης για να βρουν εργασία οι άνεργοι.

Ωστόσο η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, αντιμετωπίζει το ζήτημα μόνο στα λόγια. Γιατί στην πράξη λίγα πράγματα γίνονται. Για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και να αρχίσει να μειώνεται η ανεργία πρέπει να υπάρξουν επενδύσεις. Και επενδύσεις μπορούν να γίνουν είτε από τον ιδιωτικό είτε από τον δημόσιο τομέα ή και από τους δύο. Με τον δημόσιο τομέα χρεοκοπημένο, ο ιδιωτικός είναι αυτός που φαίνεται ότι θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος. Χρειάζεται όμως βοήθεια. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φροντίζει την εκλογική της πελατεία διατηρώντας τα κεκτημένα του δημόσιου τομέα.

Το νομοσχέδιο του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Γιώργου Κατρούγκαλου, το οποίο αναμένεται να έρθει στη Βουλή το επόμενο διάστημα, προβλέπει τη μονιμοποίηση περισσότερων από 40.000 υπαλλήλων αορίστου χρόνου, την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων και δημοσίων υπαλλήλων που έχουν τεθεί σε καθεστώς διαθεσιμότητας, την επανασύσταση της Δημοτικής Αστυνομίας και της ειδικότητας των σχολικών φυλάκων. Και αυτά σε βάρος νέων προσλήψεων.

Επιπλέον, τη στιγμή που η χώρα φλερτάρει με το πιστωτικό γεγονός, με ό,τι αυτό σημαίνει για το τραπεζικό σύστημα και την οικονομία, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δηλώνει πως προτεραιότητα έναντι των πιστωτών έχει η πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων. Ούτε σαν σκέψη δεν περνάει από το μυαλό της κυβέρνησης, για λόγους ρευστότητας, για να διευκολυνθεί το δημόσιο ταμείο και για να αποφευχθεί τυχόν πιστωτικό γεγονός που θα τινάξει στον αέρα τη χώρα, να πάει πίσω μία πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων, ο μισθός των οποίων σημειωτέον προκαταβάλλεται. Οταν στον ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενοι, εκτός από τις μειώσεις που έχουν υποστεί, πληρώνονται με καθυστέρηση ενός, δύο ή περισσοτέρων μηνών ή άλλοι δουλεύουν τζάμπα, χωρίς να έχουν πληρωθεί για πέντε ή δέκα μήνες, απλώς και μόνο για να μη βγουν εκτός αγοράς εργασίας, στο Δημόσιο είναι προτιμότερο να τιναχθεί στον αέρα η χώρα παρά να πάει πίσω η πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όλοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αμείβονται στην ώρα τους και με το παραπάνω για την εργασία που παρέχουν. Ομως σε έκτακτες καταστάσεις, όπως αυτές που βιώνουμε, απαιτούνται ιδιαίτεροι χειρισμοί.