Πολύ κοντά και ταυτόχρονα πολύ μακριά από την επίτευξη συμφωνίας βρίσκονται κυβέρνηση και πιστωτές. Ενώ με βάση τη λογική η απόσταση που χωρίζει τις δύο πλευρές δεν είναι δύσκολο να γεφυρωθεί, ιδεοληψίες και εμμονές σε θέσεις και απόψεις που τορπιλίζουν τον διάλογο κάνουν το χάσμα να φαίνεται αγεφύρωτο.
H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπως επανειλημμένως έχουν δηλώσει οι επικεφαλής των δύο κομμάτων κ.κ. Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος, δεν υπογράφει την επέκταση του υφιστάμενου προγράμματος – μνημονίου.
Από την άλλη, θέλει να παραταθεί μόνο η δανειακή σύμβαση, ώστε η Ελλάδα να συνεχίσει να παίρνει τα χρήματα και το Δημόσιο να είναι σε θέση να πληρώνει μισθούς, συντάξεις κλπ για 4-6 μήνες, όσο θα διαρκεί η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές για τη διαμόρφωση ενός νέου προγράμματος.
Όμως, οι ευρωπαίοι λένε ότι η δανειακή σύμβαση «πάει πακέτο» με το μνημόνιο, δηλαδή δεν διαχωρίζονται οι καταβολές των δόσεων από τους όρους με βάση τους οποίους καταβάλλονται.
Βρυξέλλες και Βερολίνο τονίζουν ότι λεφτά υπάρχουν μόνο στο πλαίσιο του προγράμματος και πιέζουν την κυβέρνηση να ζητήσει παράταση του προγράμματος – μνημονίου για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας.
Αλλά και η ελληνική πλευρά κατανοεί ότι δεν είναι εύκολο να παίρνει χρήματα χωρίς όρους και είναι διατεθειμένη να συμφωνήσει σε μια συμφωνία – γέφυρα με βάση την οποία θα «τρέχει» η χρηματοδότηση.
Το τι θα περιλαμβάνει αυτή η συμφωνία θα είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης. Όπως ρεαλιστικά είπε ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης μέσα σε 4 μήνες που θα διαρκέσει η διαπραγμάτευση για το νέο πρόγραμμα δεν μπορούν να γίνουν όλα όσα προβλέπονται στο μνημόνιο. Να συμφωνήσουμε, είπε, σε κάποια σημαντικά και να δεσμευθούμε ότι θα τα κάνουμε.
Αλλά και οι ευρωπαίοι, σύμφωνα με τις δηλώσεις Γερούν Ντάιζελμπλουμ εμφανίζονται διατεθειμένοι να συζητήσουν και να αλλάξουν πράγματα στο τρέχον πρόγραμμα στη λογική του 70%-30% που ανάπτυξε ο κ. Βαρουφάκης. Μόνο που η ελληνική πλευρά θα πρέπει να προτείνει ισοδύναμα ώστε να μην πέσει έξω το πρόγραμμα.
Αρχή με την οποία συμφωνεί η Αθήνα, αφού τα ίδια με άλλα λόγια αναφέρει και το κείμενο του Πιερ Μοσκοβισί που όπως είπε ο κ. Βαρουφάκης η κυβέρνηση θα υπέγραφε.
Στην πιο φιλική προς την Ελλάδα έκδοχή του κειμένου, αναφέρεται ότι η ελληνική κυβέρνηση «θα σεβαστεί πλήρως τις δεσμεύσεις της για να διασφαλίσει υγιή και βιώσιμα δημόσια οικονομικά, επιτυγχάνοντας και στη συνέχεια διατηρώντας μεγάλα (sizeable) πρωτογενή πλεονάσματα» και πως «η δυνατότητα της επίτευξης του δημοσιονομικού στόχου του 2015 θα εξεταστεί υπό το φως των νέων οικονομικών συνθηκών».
Επίσης η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται «να τηρήσει τις υποχρεώσεις της προς όλους τους πιστωτές της… να διασφαλίσει ότι οποιοδήποτε νέο μέτρο δεν θα αναστρέφει υπάρχουσες δεσμεύσεις… να εφαρμόσει μακροπρόθεσμες μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης… να απέχει από μονομερείς ενέργειες και να εργαστεί σε στενή συνεννόηση με τους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους…»
«Τα παραπάνω» σημειώνεται, «σχηματίζουν τη βάση για μια παράταση της τρέχουσας δανειακής συμφωνία, που θα μπορούσε να πάρει τη μορφή ενός ενδιάμεσου (4 μηνών) προγράμματος, ως ένα μεταβατικό στάδιο για ένα νέο συμβόλαιο ανάπτυξης για την Ελλάδα, που θα συζητηθεί και θα αποφασιστεί σε αυτήν την περίοδο».
Και το κείμενο καταλήγει «το Eurogroup καλεί τους θεσμούς (σ.σ. την τρόικα) να συνεχίσουν την τεχνική εργασία με τις ελληνικές αρχές, μεταξύ των οποίων και ο υπολογισμός των ενδιάμεσων χρηματοδοτικών αναγκών, πως θα καλυφθούν και τους κατάλληλους όρους. Οι θεσμοί θα δώσουν αναφορά στο Eurogroup ως την 21η Φεβρουαρίου».
Η διαφωνία δηλαδή δεν είναι επί της ουσίας διότι και το μνημόνιο πάνω κάτω τα ίδια λέει, αλλά επί της… διαδικασίας, για να θυμηθούμε έναν όρο των κομματικών και φοιτητικών συνελεύσεων.
Από τη μία, οι ευρωπαίοι, με κύριο εκφραστή και ιθύνοντα νου τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επιμένουν ότι πρέπει να τηρηθούν οι κανόνες, πως το Eurogroup πορεύεται με βάση το πρόγραμμα το οποίο, έχει ψηφιστεί από ευρωπαϊκά κοινοβούλια, τα οποία θα κληθούν και πάλι να εγκρίνουν την επέκτασή του για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της Ελλάδας και από την άλλη η ελληνική πλευρά με την αριστερή κυβέρνηση του κ. Τσίπρα να πιέζει για μια πολιτική απόφαση, κατά παράβαση της ευρωπαϊκής διαδικασίας και των κανόνων του παιχνιδιού.
Και το χάσμα αυτό στην αντίληψη του πως λειτουργεί και πως λαμβάνονται οι αποφάσεις στην ΕΕ που χαρακτηρίζει σήμερα τις διαφορές της ελληνικής κυβέρνησης και των ευρωπαίων εταίρων είναι αυτό που πρέπει να γεφυρωθεί και όχι τόσο η ουσία των διαπραγματεύσεων για το τι θα περιλαμβάνει μια συμφωνία.
Όπως πολύ σωστά έθεσε το θέμα ο Πιερ Μοσκοβισί η κουβέντα πρέπει να γίνει περισσότερο λογική και λιγότερο ιδεολογική. Διότι στην πρώτη περίπτωση η συμφωνία είναι θέμα ωρών, ενώ στη δεύτερη πρόκειται για μια διαπραγμάτευση μεταξύ κοφών που μπορεί να προκαλέσει το ατύχημα που όλοι θέλουν να αποφύγουν.
