Θεμελιακό συστατικό της πολιτικής εξουσίας είναι η σχετική αυτονομία δράσης που της αναγνωρίζεται ώστε από τη στιγμή που της έχει δοθεί (εκλογές) να μην είναι υποχρεωμένη, η εξουσία, για κάθε θέμα να ρωτά τον Λαό για το τι πρέπει να κάνει.
Αλλά και κάτι άλλο. Οτι η γενικότητα της εντολής της επιτρέπει, της εξουσίας, αν δεν της επιβάλλει, κάποτε, να δρα και πέρα από αυτήν. Οταν με αυτό το «πέρα» υποστασιοποιεί στρατηγικά ό,τι αποτελεί περιεχόμενο της εντολής. Οταν δηλαδή με αυτή την υπέρβαση θα κατορθωθεί εκείνο το οποίο όχι μόνο στο τώρα αλλά και στο αύριο θα πρέπει να προκύψει.
Καταφαίνεται έτσι η πολύτιμη διαφορά ανάμεσα στην έννοια της εντολής και σε εκείνη της αυτονομίας, δηλαδή της ελεγχόμενης διαχείρισής της.
Συνεπώς, Κύριοι των βορείων χωρών της ΕΕ αλλά και των ολιγότερο βορείων, όταν επικαλείσθε τους λαούς σας ότι αυτοί σας εμποδίζουν να διαπραγματευθείτε όχι μόνο απεμπολείτε την αυτονομία του ρόλου σας αλλά και μεταθέτετε σε αυτούς την ευθύνη της άρνησής σας. Αυτό δεν είναι πράξη Πολιτική.
Αντιστοίχως η ελληνική κυβέρνηση διαθέτει την ίδια αυτονομία που με την ίδια διαδικασία (εκλογές) της έχει εκχωρηθεί. Και έχει και εκείνη την ίδια υποχρέωση, κατεξοχήν πολιτική, να δρα και αυτή «πέρα» από τη γενική εντολή ώστε τελικά μέσα από αυτή την υπέρβαση να την εξειδικεύει υπέρ της πρώτης.
Διαφορετικά η χρεοκοπία παραμονεύει για να ικανοποιεί το πείσμα, το απόλυτο, και όχι για να δικαιώνει την πειθώ, το σχετικό.
Και μακροπρόθεσμα μεταφέρει –καμιά φορά και οριστικά –την αντιπαράθεση ανάμεσα στους λαούς με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αξίζει άραγε κάτι τέτοιο να συμβαίνει για να μη θιγούν κάποιες λέξεις όταν για όλα, μα για όλα, υπάρχουν τόσες άλλες;
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ