Ο Νίκος Ξυδάκης είναι διακεκριμένος δημοσιογράφος, που γνωρίζει πολύ καλά τον πολιτισμό και τους δημιουργούς του, με κατατεθειμένες απόψεις και ιδέες. Ως αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού πλέον περνάει στην άλλη όχθη. Δεν αρκούν οι απόψεις. Εκείνο που έχει σημασία είναι η παραγωγή πολιτικής πολιτισμού, δηλαδή πράξεις, μέτρα, ενέργειες, σχεδιασμοί και ανασχεδιασμοί, ακόμη και διαχείριση των συγκρούσεων, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας τις μεγάλες συγκρούσεις που τους τελευταίους μήνες τάραξαν τον χώρο του πολιτισμού: ο νέος οργανισμός του ΥΠΠΟ, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, η Αμφίπολη.
Ο πολιτισμός δεν ήταν στο επίκεντρο της σύντομης προεκλογικής εκστρατείας. Αλλά οι προτάσεις πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν διακινηθεί μέσα στο καλοκαίρι είχαν προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετά νεφελώδεις αλλά με διακριτή τη διεκδίκηση ενός παλιομοδίτικου και ξεπερασμένου κρατισμού, φόβο για τα πολιτιστικά ιδρύματα –μερικοί του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζαν «αποικιακή» τη σύμβαση για το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος στο Φάληρο -, ασαφείς θέσεις για νέα τζάκια πολιτισμού και άγνοια και αμηχανία για τη σύγχρονη δημιουργία. Από τις πρώτες δηλώσεις του ο Νίκος Ξυδάκης φαίνεται ότι βλέπει τον πολιτισμό ως πολλαπλασιαστικό φαινόμενο. Οτι διακρίνει τη συνδυαστική σχέση πολιτιστικής κληρονομιάς και σύγχρονου πολιτισμού.
Οτι γνωρίζει τον νεότερο πολιτισμό και τους δρώντες δημιουργούς. Οτι αναγνωρίζει την πολιτιστική κληρονομιά ως ισχυρό οικονομικό πόλο (διάβαζε Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων). Οτι κατανοεί τη σχέση πολιτισμού και οικονομίας. Οτι ξέρει πώς ο πολιτισμός σχετίζεται με την κοινωνική συνοχή και φυσικά με τη γενικότερη εξωστρέφεια της χώρας. Και για να ρίξω ένα πυροτέχνημα που δανείζομαι από το γαλλικό παράδειγμα, «η εξουσία πολιτισμού είναι κάτι σαν πέμπτη εξουσία».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
