«Ψηφίστε εκείνον που υπόσχεται τα λιγότερα. Μετά τις εκλογές θα είστε λιγότερο απογοητευμένοι», έλεγε κάποτε χαρακτηριστικά ο αμερικανός Bernard Baruch.
Δεν πιστεύω, βέβαια, ότι αυτό είναι το βασικό διακύβευμα των επερχομένων εθνικών εκλογών, έστω και αν έχουμε αηδιάσει από τις υποσχέσεις, που μας τάζουν οι πλούσιοι και διεφθαρμένοι επαγγελματίες της πολιτικής (χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει, ότι δεν υπάρχουν και «καθαροί» κοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποι).
Επομένως, θα προσπαθήσω σύντομα να αποκωδικοποιήσω το κρισιμότατο νόημα των επικείμενων εκλογών.
Έτσι, καταρχήν, δεν πρέπει να «αγιοποιήσουμε» τη στάση του λευκού ή του άκυρου ή της αποχής, έστω και αν η προσέγγιση αυτή είναι κατανοητή, ειδικά όταν υιοθετείται από τους νέους μας, οι οποίοι βλέπουν μπροστά τους το αποκρουστικό φάντασμα της ανεργίας (και μάλιστα χωρίς να έχουν συμβάλλει στην επαίσχυντη οικονομική κατάρρευση της χώρας μας).
Γιατί είναι ισχυρή μια τέτοια θέση; Γιατί αν δεν ψηφίσουμε ή ψηφίσουμε άκυρο, τότε ούτως ή άλλως ένα εκλογικό αποτέλεσμα θα υπάρχει και θα αφήσουμε ολέθρια σε κάποιους «άλλους» να διαχειρίζονται τις τύχες της μικρής μας ζωής, είτε αυτοί είναι κάποιοι τεχνοκράτες είτε κάποιες βδελυρές κομματικές νομενκλατούρες.
Σε κάθε περίπτωση χωρίς τη δικιά μας συμμετοχή δεν θα αλλάξει η σημερινή μίζερη πραγματικότητά της Ελλάδας!
Και υπό αυτή την έννοια δεν αποδέχομαι ούτε τη λογική του καταπληκτικού πορτογάλου λογοτέχνη, Ζοζέ Σαραμάγκου, ο οποίος στο γνωστό «Περί φωτίσεως» μυθιστόρημα εξυμνεί τη λευκή ψήφο που ρίχνει μαζικά στις εκλογές ο πληθυσμός μιας μη κατονομαζόμενης δημοκρατικής χώρας (αντιδρώντας εναντίον του καθεστώτος ψύχραιμα και μη βίαια, όπως προέτρεπε κάποτε και ο Γκάντι).
Κατά συνέπεια, ποιο είναι το κεντρικό διακύβευμα αυτών των εκλογών; Η απάντηση είναι απλή: Το αν θα παραμείνουμε ή όχι στην Ευρώπη (και έτσι με ένα διεστραμμένο τρόπο επανέρχεται στο ιστορικό προσκήνιο το ζήτημα το οποίο είχε θέσει τυχοδιωκτικά – μέσω του άκαιρου δημοψηφίσματος – ο πρώην πρωθυπουργός Παπανδρέου)!
Υπό αυτή την έννοια είναι ανάγκη να ενισχυθούν – κατά τη γνώμη μου – στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση τα φιλοευρωπαϊκά ελληνικά κόμματα.
Όμως, είναι απαραίτητο να γίνει σαφές και το εξής πράγμα: Η σημερινή Ευρώπη της αλλαζονικής καγκελαρίου Μέρκελ – που επιβάλλει ετσιθελικά τα απάνθρωπα μέτρα της λιτότητας – δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη, που είχε φανταστεί ο γερμανός φιλόσοφος Χάμπερμας. Δηλαδή, η μεγάλη δημοκρατική Ένωση των ευρωπαίων πολιτών (Χάμπερμας, «Ο μεταεθνικός αστερισμός»).
Και υπό αυτή την έννοια πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ταυτότητα της Ευρώπης συνεχώς αλλάζει και αύριο μπορεί να είναι η Ευρώπη ενός άλλου ηγετικού συνασπισμού δυνάμεων (με άλλα λόγια του γάλλου σοσιαλιστή Ολάντ και του γερμανού σοσιαλδημοκράτη Γκάμπριελ, που υπόσχονται κυρίως κοινωνική δικαιοσύνη και ανάπτυξη).
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί και στην χώρα μας οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις πρέπει να προτείνουν άμεσα διορθωτικά μέτρα για να ελαφρυνθούν τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα (τα οποία επωμίσθηκαν αδίκως το γιγαντιαίο βάρος των θυσιών μιας αναγκαίας οικονομικής αναπροσαρμογής, το ίδιο διάστημα που οι πάμπολλοι μεγαλογιατροί και οι άλλοι φοροφυγάδες αυτού του τόπου ζούσαν ευτυχισμένα και αμέριμνα).
Και τέτοιο μέτρο είναι η κατάργηση του επαχθούς χαρατσιού της ΔΕΗ, όπως ξαναέγραψα από αυτή τη στήλη, τουλάχιστον για τα μικρότερα διαμερίσματα!
Αν δεν υιοθετηθεί αυτή η ιδεολογική φιλοσοφία, ιδίως από την Κεντροαριστερά, τότε η φτώχεια, η ανέχεια και η ανασφάλεια θα διογκώνονται ιλιγγιωδώς!
Και τότε μια πανσπερμία δυνάμεων – από τα σκόρπια κομμάτια της αντιευρωπαϊκής Αριστεράς μέχρι την άκρα Δεξιά – θα μας λανσάρουν άλλα εκρηκτικά διλήμματα, όπως «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο» (ή όπως η φανταστική επιστροφή σε ένα περήφανο απομονωμένο έθνος, δήθεν ανεξάρτητων Eλλήνων).
Και τότε φοβάμαι, ότι θα εκκολάπτονται όλοι οι όροι για τη μετάβασή μας προς το αδιέξοδο ή το χάος (όταν, μάλιστα, και ο μαρξιστής διανοητής Ζίζεκ επισημαίνει, ότι θα ήταν τραγική αυταπάτη η επιστροφή σε ένα ανιστόρητο εθνικό προστατευτισμό, Zizek, Α permanent economic emergency, 2010).
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Το κεντρικό δίλημμα των επικείμενων εκλογών είναι μόνο ένα: Η παραμονή μας στην Ευρώπη ή η καταστροφική έξοδος από αυτή!
Και αυτό το δίλημμα ισχύει, είτε το θέλουμε, είτε όχι !
Είτε μας αρέσει, είτε όχι!
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ
kalfelis@law.auth.gr
