Η αρχή έγινε με μια χαμηλού κόστους εκπομπή: Τα έξι υποψήφια για να μας εκπροσωπήσουν στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον τραγούδια τα ακούσαμε. Οι συζητήσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος για να αποθεώσει στο μικρόφωνό του τα ρετάλια της εθνικής μας υπερηφάνειας άρχισαν. Ο εκλεκτός μας θα αναδειχθεί στις 2 Μαρτίου, κατόπιν ψηφοφορίας. Οποιος πάντως κι αν θα είναι αυτός, οι υποψηφιότητες των Βαλάντω Τρύφωνος, Νikki Ρonte, Αντιγόνης Ψυχράμη, Λούκα Γιώρκα και των συγκροτημάτων Τριημιτόνιο και Κόκκινα Χαλιά προκαλούν ήδη συζητήσεις: είναι το ζεϊμπέκικο-ραπ (!) «Watch my dance» του Γιώρκα μια ευκαιρία να λάμψει η ελληνική λεβεντιά ή μήπως η διεθνών προδιαγραφών φωνή της Ρonte (στο «Ι don΄t wanna dance») θα μιλήσει περισσότερο στους Ευρωπαίους; Είναι πράγματι «κλεμμένη» (έστω δανεισμένη) η μελωδία του «Χαμογέλα» που τραγουδούν οι Τριημιτόνιο;
Στην πραγματικότητα το ερώτημα είναι ένα: Η Γιουροβίζιον, στην οποία τόσα έχουν επενδύσει οι κατά καιρούς διευθύνσεις της ΕΡΤ, αφορά έναν διαγωνισμό που μπορεί να προαγάγει τον μουσικό πολιτισμό μιας χώρας ή ένα τηλεοπτικό πανηγύρι που ωφελεί μόνο τα κρατικά κανάλια που βάζουν στην τσέπη τους τα διαφημιστικά έσοδα; Μια γρήγορη ματιά στην ιστορία της, κυρίως στα 20 τελευταία χρόνια, επιβεβαιώνει το δεύτερο.
Υπέρ και κατά
«Ας σκεφτούμε τι μας έχει προσφέρει» προτείνει η συνθέτις Ευανθία Ρεμπούτσικα και αναρωτιέται: «Μήπως ένα μεγάλο τίποτα;Μόνο τους Αbba θυμάμαι, προ αμνημονεύτου…Οπότε,για ποιο διαγωνισμό τραγουδιού μιλάμε;
Μπίζνα είναι. Ενα βιομηχανοποιημένο φασόν.Κι εμέναως καλλιτέχνη η βιομηχανία δεν με ενδιαφέρει».
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολλοί καταφέρονται κατά της διοργάνωσης, όλο και πιο λίγοι επενδύουν σε αυτή: μερικά νέα παιδιά που ξεκινούν (όπως οι παίκτες ριάλιτι που είναι υποψήφιοι εφέτος), τραγουδιστές η καριέρα των οποίων βρίσκεται σε κάμψη και αγωνίζονται να την τονώσουν (όπως ο Μιχάλης Ρακιντζής και ο Γιώργος Αλκαίος που έβαλε, όπως γράφτηκε, ακόμα και λεφτά από την τσέπη του για την προώθηση του τραγουδιού του το 2010), άλλοι που προσπαθούσαν να ακουστούν στις αγορές της Ανατολικής Ευρώπης (βλ. Σάκης Ρουβάς ) και ορισμένοι συνθέτες όπως ο Νίκος Τερζής (χτύπησε ξανά με το πολυαμφισβητημένο «Χαμογέλα»), που ελπίζουν, ως φαίνεται, σε μια διεθνή καριέρα που δεν θα έρθει.
Τα στοιχεία αυτό δείχνουν: ακόμα και οι νικητές το πολύ-πολύ να ακουστούν στα ραδιόφωνα της χώρας τους ή να εμφανιστούν περιστασιακά σε πίστες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, έστω στα τηλεοπτικά πλατό της φιλογιουροβιζιονικής Σκανδιναβίας. Μετά εξαφανίζονται. Επειδή ο διαγωνισμός αντιμετωπίζεται ως τηλεοπτική φιέστα που τελειώνει μόλις αναδειχτεί ο νικητής; Ή επειδή το παρεχόμενο προϊόν δεν αφορά σε τελική ανάλυση κανέναν- εκτός από τα παιδικά κοινά και το Star που βρίσκει στη διοργάνωση υλικό για τα «ιδιόμορφα» δελτία του;
«Η Γιουροβίζιον είναι καθαρά τηλεοπτικό προϊόν, το οποίο προσφέρει ένα χαλαρό βράδυ στο κοινό» λέεικαι ο τραγουδιστής Κώστας Μακεδόνας. Δεν μπορεί όμως ένα τηλεοπτικό σόου να προβάλει το καλό τραγούδι; «Μπορεί δεν μπορεί,εν προκειμένω δεν το κάνει,ίσως μάλιστα και να προκαλείται κακό λόγω της χαμηλής ποιότητας των συμμετοχών. Εκείνο που προβάλλεται είναι η τηλεοπτική ψευτογκλαμουριά.Εκτός αυτού, πώς μπορούμε να μιλάμε για μουσική όταν παρακολουθούμε τις συμμετέχουσες χώρες να φροντίζουν τις δημόσιες σχέσεις τους,ψηφίζοντας (και εμείς ανάμεσά τους) τους φίλους τους; Αυτό και μόνο κάνει φανερό ότι η Γιουροβίζιον προάγει οτιδήποτε άλλο εκτός από το τραγούδι».
Κόντρες και «μαλλιοτραβήγματα»
Προάγει και το… ξεκατίνιασμα: με τα σχόλια για την πραγματική ηλικία της Αννας Βίσση να ενοχλούν την τραγουδίστρια το 2006, οπότε εμφανίστηκε για να ζήσει μια από τις μεγαλύτερες ήττες της καριέρας της. Με τους έλληνες γιουροβιζιοναναλυτές να ρίχνουν το ανάθεμα στην Ουκρανή Ρουσλάνα επειδή έκανε τα γλυκά μάτια στον Σάκη Ρουβά (στην πρώτη του συμμετοχή με το «Shake it» το 2004) για να του «κλέψει» την πρώτη θέση. Με σύσσωμο το έθνος να λοιδορεί την (αστεία, ομολογουμένως) εμφάνιση του Ρακιντζή με το «S.Α.G.Α.Ρ.Ο.». Με τον Ηλία Ψινάκη να απειλεί, προσφάτως, θεούς και δαίμονες επειδή η ΕΡΤ απέκλεισε τη συμμετοχή του προστατευόμενού του ΘεοχάρηΙωαννίδη. Κυρίως με την πάλαι ποτέ έχουσα την αποκλειστικότητα στην παρουσίαση του διαγωνισμού Δάφνη Μπόκοτα να περιφέρει επί μήνες στα κανάλια την αβάστακτη θλίψη της όταν απομακρύνθηκε από το πόστο της δηλώνοντας: «Δεν μου αρέσει όπως έχει γίνει τώρα ο διαγωνισμός, είναι πολύ εμπορικός». Αλλά και με τη- για λίγοδιάδοχό της Αλεξάνδρα Πασχαλίδου να επιτίθεται όταν της ζητήθηκε να σχολιάσει δήλωση που είχε αποδοθεί στην Μπόκοτα και σύμφωνα με την οποία η Γιουροβίζιον είναι σκουπίδι: «Εκείνη δηλαδή ήταν σκουπιδιάρισσα τόσα χρόνια;Γιουροβίζιον είναι το να περνάμε καλά και να βρισκόμαστε με άλλους λαούς.Ισως είναι η πρώτη φορά που συναντάμε Σλοβένους,Σλοβάκους και Ρουμάνους και τους βλέπουμε ως ισότιμους ανταγωνιστές.Δεν τους έχουμε μόνο για να μας καθαρίζουν τα σπίτια». Πάντως και η ίδια, παρ΄ ότι χάρηκε που είδε για λίγο τους Ρουμάνους… ως ισότιμούς της, δεν καλοπέρασε: «Πέρασα κατάθλιψη με τη Γιουροβίζιον» εξομολογήθηκε και παραπονέθηκε επειδή ακούστηκαν υπερβολές σχετικά με την αμοιβή της- η γκρίνια που επανέρχεται κάθε φορά που μια συμμετοχή μας δεν πάει καλά.
Να όμως που μέσα στη γενική μεταγιουροβιζιονιακή κατήφεια υπάρχει κάποια που θυμάται με νοσταλγία την… ήττα της. Πρόκειται για την Καλομοίρα, η οποία δήλωσε: «Ηταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Αν είχα ένα κομμάτι που θα με έκανε να ξετρελαθώ, θα ξαναπήγαινα!» . Στο μεταξύ εκείνο που κυρίως έκανε ήταν να παντρευτεί και να αποσυρθεί από τις πίστες. Να υποθέσουμε ότι δεν έπαιξε κανέναν ρόλο και η εμπειρία της από τον διαγωνισμό;
ΠΟΤΕ & ΠΟΥ
Στις αρχές Μαρτίου, κατόπιν ψηφοφορίας, θα αναδειχθεί το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον.Κατόπιν θα ταξιδέψει στο Ντύσελντορφ για τους ημιτελικούς (10 και 12 Μαΐου) και, αν προκριθεί, για τον τελικό της 14ης Μαΐου.
