Το ΠΑΜΕ «κατέλαβε» ξανά, την περασμένη Πέμπτη, ημέρα γενικής απεργίας, το υπουργείο Εργασίας. Το έχει συνήθειο! Και είναι τουλάχιστον εκπληκτικό το γεγονός ότι για μία ακόμη φορά το υπουργείο αυτό δεν προστατεύτηκε για να αποτύχει η κατάληψη. Εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ δήλωσε ξεκάθαρα ότι οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων- δηλαδή, η κατάλυση του κράτους ή τουλάχιστον η παρεμπόδιση της λειτουργίας του- είναι ένα από τα όπλα της «ταξικής πάλης».

Πρόσφατα έγινε η γνωστή απόπειρα «να καεί το μπ… η Βουλή». Από «προβοκάτορες», σύμφωνα με το ΚΚΕ, κι ας είχαν οι «προβοκάτορες» που πρωτοστάτησαν στην επίθεση τη μυριόστομη στήριξη χιλιάδων διαδηλωτών με σημαίες του ΠΑΜΕ. Μάθαμε εξάλλου ότι, σύμφωνα με το κουκουέ, το Σύνταγμα δεν ισχύει παρά μόνο για όσους το ψήφισαν- και το κουκουέ δεν το έχει ψηφίσει. Ετσι απέκτησε μια νέα διάσταση το γνωστό σύνθημα ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Το δίκιο αυτό το καθορίζει εξ αποκαλύψεως ο Περισσός. Και δεν έχει σημασία ότι η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων δεν ψηφίζει ΚΚΕ. Γιατί το ΚΚΕ είναι, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν, ο ταξικός εκπρόσωπός τους. Κάπως έτσι είχε λυθεί και το «ταξικό πρόβλημα» στις χώρες του τέως υπαρκτού. Και για όσους αμφέβαλλαν η φοίτησή τους στο γκουλάγκ τούς άνοιγε τα μάτια.

Είναι σαφές ότι το σημερινό κουκουέ έχει την τάση να «παίρνει τον νόμο στα χέρια του». Οπως, για τα δικά τους, ορισμένες νεοφασιστικές ρατσιστικές ομάδες που διαπρέπουν στον Αγιο Παντελεήμονα και όσοι «αναρχοαυτόνομοι» διαπρέπουν στα Εξάρχεια. Το πού οδηγούν όλα αυτά είναι γνωστό από την Ιστορία. Οι τόσο δύσκολες- και για μερικούς δραματικές- σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες αποτελούν για όλους αυτούς μια «χρυσή ευκαιρία». Για όλους αυτούς… Αλλά για όλους εμάς; Ο κίνδυνος είναι άλλες ομάδες, εξίσου ριζοσπαστικές με αυτές που παίζουν σήμερα το ανατρεπτικό παιχνίδι, άλλα σαράντα παλικάρια, που δεν αντέχουν πια τη νέκρωση του εμπο ρικού κέντρου στην Αθήνα και αλλού, να πάρουν με τον ίδιο τρόπο τον νόμο στα χέρια τους και να πάνε να πατήσουν τον Περισσό. Ή να εκκαθαρίσουν το Πολυτεχνείο!

Εχουμε μπει σε μια σκληρή συλλογική οικονομική και κοινωνική ύφεση που μπορεί να κρατήσει χρόνια και να πολλαπλασιάσει τα φαινόμενα φτώχειας και δυστυχίας, με παρεπόμενο και μιαν αλματική αύξηση της παραβατικότητας. Είναι συνεπώς επείγον να δούμε πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτά τα τόσο δύσκολα χρόνια χωρίς να προσθέσουμε μια συμπληρωματική κόλαση στην κόλαση που συλλογικά συνεργήσαμε να δημιουργηθεί. Αν υπάρχει ακόμα χρόνος.