Τα πρόσφατα γεγονότα αποκάλυψαν τη μεγάλη γύμνια ορισμένων μύθων. Αν θέλουμε ομαλότητα, πρέπει να τους σκεφτούμε.
Μύθος πρώτος: το κουκουέ και σε μικρότερο βαθμό τα συνδικάτα εξασφαλίζουν την ασφάλεια και την πολιτική πειθαρχία των διαδηλώσεων που οργανώνουν. Αποδείχτηκε για πολλοστή φορά ότι αυτό ήταν ίσως, αλλά δεν είναι πια πραγματικότητα. Δεν ήταν κάποιοι προβοκάτορες που κραύγαζαν ότι πρέπει να καεί η Βουλή, όπου και στο παρελθόν οι «παμίτες» αποπειράθηκαν να μπουν, αλλά οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ, που δεν μπόρεσαν καν, στη Σταδίου, να αποφύγουν τους δολοφόνους. Οι ίδιοι που κραύγαζαν «αίσχος» όταν οι αστυνομικοί κινήθηκαν για να προστατέψουν το Κοινοβούλιο. Θύματα, προφανώς, μιας πολύπλευρης συστηματικής διαδικτυακής, ραδιοφωνικής και έντυπης αντικοινοβουλευτικής προπαγάνδας, που βέβαια συντηρούν με πράξεις τόσοι κοινοβουλευτικοί παράγοντες. Πάντως, συμπέρασμα: η απομόνωση των τραμπούκων-δολοφόνων δεν μπορεί να συντελεστεί παρά μόνο με τη συνεργασία οργανωτών των διαδηλώσεων και Αστυνομίας. Οπως σε όλες τις δημοκρατικές χώρες. Εδώ την αρνούνται… Μύθος δεύτερος: υπάρχουν λύσεις εκτός από τα αντιλαϊκά μέτρα «που αποφασίζουν οι ιμπεριαλιστές» και προσυπογράφει η «κατοχική ελληνική κυβέρνηση». Ποιες λύσεις; Αγνωστο. Πολιτικό μυστικό. Με μία εξαίρεση, το εύρημα Σαμαρά: ναι στα λεφτά, όχι στους όρους των δανειστών για τη χρηματοδότησή μας. ΄Η το υπερήφανο δημοψηφισματικό «όχι» που ο μακαρίτης Χριστόδουλος (Εσύ μας οδηγείς;) πρέπει να ενέπνευσε στον κ. Τσίπρα όταν τον επισκέφτηκε στα όνειρά του. ΄Η την επί θύρες εσωτερική και παγκόσμια αντικαπιταλιστική αλλαγή των κουκουεδίστικων ονειρώξεων. Είναι προφανές ότι το πώς θα καταβληθούν στο τέλος του μήνα οι έστω και κουτσουρεμένες συντάξεις και οι μισθοί δεν απασχολεί.
Μύθος τρίτος: χρειάζεται μια «νέα μεταπολίτευση». Μεταπολίτευση σημαίνει αλλαγή πολιτειακού συστήματος. Δηλαδή τι; Βασιλεία, λαϊκή δημοκρατία, νέα δικτατορία, Βγενοπουλοκρατία (κάτι επιδιώκει ασφαλώς) ή άλλο τι;. Αν μιλάμε για αλλαγές στο πολιτικό προσωπικό, ας μας το πουν προσθέτοντας και το πώς θα αλλάξουν τα μυαλά των ψηφοφόρων. Και αν το θέμα είναι μια αναθεώρηση του Συντάγματος, ας προσδιορίσουν όσοι την προτείνουν το τι θέλουν. Το κακό είναι ότι με τη θολούρα για «νέα μεταπολίτευση» διευκολύνονται όλες οι υπόγειες συνωμοσίες ανατροπής.
Μύθος τέταρτος: η «παλλαϊκή αντίσταση». Ηταν σημαντική η συμμετοχή του κόσμου στη διαμαρτυρία για τα μέτρα αλλά όχι και χωρίς προηγούμενο: πώς ξεχνάμε το παρελθόν; Πάντως αν κάτι σημάδεψε ως τώρα τη συλλογική συνείδηση δεν ήταν τόσο οι πορείες όσο, δυστυχώς, η απουσία κάθε λαϊκής διαμαρτυρίας εναντίον της τρομοκρατίας και της βίας. Αν είχε υπάρξει, οι τρεις αθώοι νεκροί της περασμένης Τετάρτης θα ήταν πάντα κοντά στους δικούς τους.
