Αρκεί να το θελήσουν και μπορούν ακόμη και να πετάξουν. Αφού πρώτα πέσουν και τσακιστούν ξανά και ξανά επάνω σε μαρμάρινα σκαλοπάτια, σε κάγκελα και σε τσιμεντένιες πίστες. Θαυμάζω την επιμονή, την ευλυγισία και τη διάθεσή τους να είναι μαζί, βουβός, καθισμένος βράδυ στο παγκάκι, τα μαγαζιά να έχουν κλείσει, δίπλα στην Πανεπιστημίου, σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πρωτεύουσας, τα αυτοκίνητα να τρέχουν τρελά και αδιάφορα για εμάς, στη μικρή πλατεία εμπρός από το παλιό δικαστικό μέγαρο της οδού Σανταρόζα. Είναι το σημείο το γνωστό στη γλώσσα των παιδιών αυτών ως «3-4-5-6» από τον αριθμό των σκαλοπατιών στα διάφορα σημεία του. Γιατί η αρχιτεκτονική της πόλης ψηλαφείται κυριολεκτικά και μπαίνει με ένα ιδιαίτερο τρόπο στη ζωή τους Παίρνουν φόρα, ξαφνικά σηκώνονται μαζί με τη σανίδα τους, την κολλούν στη γωνία του μαρμάρινου πάγκου και σέρνονται μαζί της σε όλο το μήκος του, με το σώμα στον αέρα και σε μιαν απίθανη στάση, λοξά ως προς τη γη, για να προσγειωθούν τελικά στην άλλη άκρη. Κάποιες φορές ξαστοχούν και κλείνεις τα μάτια για να μη δεις πώς θα χτυπήσουν κάτω στο τραχύ δάπεδο. Δεν διαθέτουν άλλωστε ούτε κράνος ούτε προστατευτικά για τα γόνατα ή τους αγκώνες. Δεν τους νοιάζει κιόλας αν ενδιαφερθεί κάποιος για το πέσιμό τους. Λίγο να έχεις ισορροπήσει το σώμα σου επάνω σε αυτή τη σανίδα με τα επτά στρώματα ξύλου, ξέρεις πως όταν προσπαθείς για μια καινούργια φιγούρα συγκεντρώνεσαι και κόβεσαι από το περιβάλλον. Κόβεσαι ακόμη και από την ιδέα ότι ίσως αυτό μοιάζει και αδύνατο.

Μαθαίνοντας από τις… γάτες
Ακόμη και η πρωταρχική φιγούρα, που βασίζονται σε αυτήν πολλές άλλες, με το όνομα ollie (επινόηση από το 1970 του Αlan «Οllie» Gelfant) φαίνεται να μην είναι συμβατή με κλασικούς νόμους της Φυσικής, αφού ξαφνικά σηκώνεσαι μαζί με τη σανίδα σου στον αέρα, αυτή σαν να έβγαλε φτερά ακολουθεί το άλμα σου χωρίς να φεύγει από τα πόδια σου, σαν να είναι κολλημένη στις σόλες σου, και διαγράφοντας μια μεγαλοπρεπή καμπύλη προσγειώνεσαι μαζί της στην άλλη άκρη. Και όμως είναι όλα εδώ, τίποτε το υπερφυσικό, και θα μπορούσε μάλιστα κάποιος να κάνει ακόμη και μάθημα φυσικής στον πίνακα αντλώντας ιδέες από το σκέιτμπορντ. Διότι κλάσματα του δευτερολέπτου προτού απογειωθείς λυγίζεις τα πόδια, τα τεντώνεις απότομα και χτυπάς με δύναμη το πίσω μέρος της σανίδας με το πόδια σου. Ο θεατής σχεδόν δεν καταλαβαίνει τι έγινε, αλλά η σανίδα κάνει μια περιστροφή γύρω από τον άξονα των πίσω τροχών αντίθετα με τους δείκτες του ρολογιού και η αντίδραση του εδάφους τη σπρώχνει προς τα επάνω. Ακολουθεί πιστά το σώμα σου και εσύ σπρώχνεις το εμπρός πόδι ακόμη πιο μπροστά. Η τριβή χάρη στην κατάλληλη σόλα του παπουτσιού κάνει τη σανίδα να προχωρήσει προς τα εμπρός αλλά και να μείνει σε επαφή με το υπόλοιπο σώμα σου. Στη συνέχεια, φτάνοντας στο πιο ψηλό σημείο οριζοντιώνεις τη σανίδα και περιμένεις να προσγειωθείς.

Και ποιος να σε σταματήσει μετά την πρώτη επιτυχία! Βρίσκεσαι στον αέρα αλλά τώρα θέλεις να κάνεις και στροφή 180 μοιρών μαζί με την πιστή σου σανίδα. Τι κάνεις; Ποιον νόμο πας να παραβιάσεις τάχα; Αυτόν της διατήρησης της στροφορμής, αφού είσαι στον αέρα και δεν μπορείς, λέει, να κάνεις στροφή γύρω από τον άξονά σου αν δεν δεχτείς απ΄ έξω μια δύναμη. Αλλά εσύ είσαι «γάτα» και κάνεις απλά ό,τι κάνουν κι αυτές, αφού ξέρεις το ρητό: «όπως και να ρίξεις μια γάτα στον αέρα, αυτή θα προσγειωθεί στα τέσσερά της πόδια». Στρίβεις λοιπόν το σώμα από τη μέση και κάτω προς την κατεύθυνση που θέλεις και, απλώνοντας τα χέρια για να μεγαλώσεις τη ροπή αδρανείας και να μη χρειαστεί υπερβολικά μεγάλη στροφή των χεριών, από τη μέση και πάνω στρίβεις προς την αντίθετη κατεύθυνση από ό,τι τα πόδια σου. Το ίδιο κάνει και η γάτα όταν πέφτει ή τη ρίχνουν από ψηλά.

Τους βλέπω και στις πίστες τις κυλινδρικές τις ειδικά φτιαγμένες για τους προχωρημένους καθώς λυγίζουν τα πόδια όταν είναι στο χαμηλότερο σημείο και σηκώνονται απότομα ώσπου να φθάσουν στο χείλος και να εκτοξευθούν πάνω από αυτό. Η διαίσθησή τους άραγε ή τα όσα μαθαίνεις από την παρέα στον δρόμο τούς κάνουν να χρησιμοποιούν μια χαρά νόμους όπως αυτός που λέει ότι τεντώνοντας τα από πριν λυγισμένα πόδια ανεβάζουμε το κέντρο βάρους παράγοντας έργο που εμφανίζεται με τη μορφή κινητικής ενέργειας, αυξάνοντας έτσι και την ταχύτητα του σκεϊτμπόρντερ στη διαδρομή από τον πυθμένα ως το χείλος.

Αυτοσυγκέντρωση και στόχοι
Κυριακή μεσημέρι εμφανίστηκε στην πλατεία Συντάγματος επάνω στο σκέιμπορντ, στα 27 χρόνια του άνετος και χαλαρός, ανακατεύει στην κουβέντα πολλές ξένες λέξεις αφού η διάλεκτος του κόσμου του έχει αμετάφραστη όλη την ορολογία τού σκέιμπορντ. Ενας από τους πιο γνωστούς ανθρώπους του χώρου αλλά και σε μια λογική απόσταση από τις ανάγκες ενός εν ενεργεία πρωταγωνιστή, ο Γιώτης Κουρτζόγλου. Ωσπου να καθήσουμε εμφανίστηκαν και άλλα παιδιά, χαιρετήθηκαν με τον δικό τους τρόπο, ακουμπώντας τις γροθιές τους, είπαν ότι στον Πειραιά αργότερα θα γίνονταν αγώνες στην πλατεία Κοραή, χώρισαν. Ηταν στη διάθεσή μου, ευγενέστατος, χαμογελαστός, να μιλήσουμε. Επιβεβαίωσε όσα γράφονται παραπάνω για την εφαρμογή των νόμων της Φυσικής στα αναρίθμητα κόλπα που μπορείς να κάνεις και μετά αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε τη σανίδα που είχε μαζί του. Ηταν φυσικά ξύλινη, των επτά στρώσεων, «αν έχεις εξασκημένο μάτι και την κοιτάξεις στο πλάι, καταλαβαίνεις αν είναι αμερικάνικη ή ευρωπαϊκή» λέει, αλλά είναι δύσκολο να ξέρεις ποιες κατασκευάζονται στην Κίνα! Τον πιστεύουμε αφού διαθέτει και μαγαζί που πουλάει είδη skating. Ενας που εξασκείται συνέχεια θέλει τουλάχιστον μία σανίδα τον μήνα και πολλή προπόνηση. Εξομολογείται ότι, ενώ στη ζωή του δεν είναι έστω και ελάχιστα μεθοδικός, όταν ανεβαίνει στη σανίδα μεταμορφώνεται. Κάνει ζέσταμα προσεκτικό, συγκεντρώνεται, ανεβάζει ρυθμούς και δυσκολία σταδιακά. Παραδέχεται ότι όλη αυτή η επίμονη ενασχόληση και τα αποτελέσματά της δείχνουν σε εμάς τους ενηλίκους, που πολλές φορές βιαζόμαστε να απαξιώσουμε τα παιδιά κάνοντας άστοχες συγκρίσεις με εμάς, ότι διαθέτουν ικανότητες που δεν εξωτερικεύονται ενόσω τους ζητούμε να ασχοληθούν με πράγματα πληκτικά, α-νόητα, α-κατα-νόητα για αυτά. Να δούμε και σκέιτμπορντ μέσα στο μάθημα της Φυσικής; Τoo good to be true…

Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΧΟΣΑΝΙΔΑΣ
Κάποτε ήταν ένα επίπεδο κομμάτι ξύλου σε τέσσερις μεταλλικές ρόδες που αντικαταστάθηκαν από πήλινες(!) και όσοι έτρεχαν τότε με αυτές τις συνθήκες έλεγαν ότι από τους κραδασμούς ήταν σαν να σου έφευγαν οι σάρκες από τα κόκαλα. Σήμερα υπάρχει ολόκληρη βιομηχανία πίσω από τις υπερεξελιγμένες πλέον κατασκευές, από το ξύλο έως το σίδερο που κρατάει τους τροχούς. Επτά λεπτά φύλλα από σφενδάμι κολλημένα με κόλλες πολυβινυλικές μπαίνουν μαζί και επί μία ώρα βρίσκονται κάτω από πίεση 300 psi (τα λάστιχα που σηκώνουν ένα αυτοκίνητο έχουν πίεση κάπου 30-40 psi). Η μεγάλη ανακάλυψη πάντως στο σκέιτμπορντ ήταν- αρχές της δεκαετίας του ΄70- οι τροχοί από πολυουρεθάνη, τα λεγόμενα cadillacs. Είχαν αντοχή, σωστή τριβή με την επιφάνεια του δρόμου, απορροφούσαν τους κραδασμούς του δρόμου, πρόσφεραν ιδανική αναπήδηση και ταχύτητα. Οσοι ξέρουν αποφεύγουν τους εντυπωσιακά χρωματισμένους τροχούς γιατί το χρώμα έχει αφαιρέσει κάτι από τις καλές ιδιότητες της πολυουρεθάνης. Το 1974 έρχεται μία ακόμη μεγάλη βελτίωση: τα κλειστά, πολύ ανθεκτικά ρουλεμάν, όπου δεν μπορεί να εισχωρήσει η σκόνη- και τα παιδιά ανοίγονται στους δρόμους με περισσότερη ευκολία, κατακτούν τις πλατείες, δημιουργούν τη λεγόμενη street κουλτούρα που τρόμαξε τους ενηλίκους και τώρα θέλουν να τους διώξουν από παντού.

Τo«Vodafone CU 7 ΡLΥ ΡRΟJΕCΤ» skateboard art and culture festivalδιοργανώνεται για μία ακόμα χρονιά στον χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων στις8, 9 και 10 Μαΐου.

Οι αμύητοι σε αυτόν τον χώρο θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής τού skate και φυσικά οι λάτρεις και εραστές της τροχοσανίδας θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μοναδικές δημιουργίες και εκπληκτικό θέαμα.