Το 2009 θα ανατείλει με τις σκοτεινότερες προβλέψεις, με τις ισχνότερες ελπίδες και μεγάλη μερίδα της νεολαίας μας σε εξέγερση. Δεν τη συγκινεί πια το «επί γης ειρήνη». Καταπιεζόμενη από ένα διαλυμένο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, ντοπαριζόμενη σε ασυγκράτητο καταναλωτισμό, ελκυόμενη από τον εκτονωτικό αναρχισμό, την τυφλή βία και το μίσος κατά της κοινωνίας, και συχνά κατά των γονιών της, αναδεικνύεται στο μεγάλο θύμα εκμετάλλευσης από τους κυνηγούς του κέρδους και της εξουσίας μέσα σε έναν αποδυναμωμένο και ταυτόχρονα αναχρονιστικό και ανελέητο κρατικό μηχανισμό και σε ένα πολιτικόσύστημα που ομφαλοσκοπεί χωρίς όραμα και ευγενείς φιλοδοξίες. Δυστυχώς προτάσσεται σε αυτό το προσωπικό ή το πολύ ένα συντεχνιακά περιχαρακωμένο κομματικό συμφέρον ψιμυθιωμένο από κενές περιεχομένου μεγαλοστομίες και δήθεν προοδευτικούς στόχους που υποκρύπτουν το ακριβώς το αντίθετο. Μια αποτρόπαια αντιδραστικότητα στην οποία χρησιμοποιείται με εγκληματικό αμοραλισμό η ανώριμη, άπειρη και εν πολλοίς κακομαθημένη νεολαία που διεκδικεί μόνο δικαιώματα, ενίοτε καθ΄ υπαγόρευσιν πονηρών πολιτικών, ανεγκέφαλων γονιών και εκατομμυριούχων τηλεοπτικών αστέρων. Οπως διαπιστώνει ο γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρυκνέρ « όλοι οι οπαδοί της στασιμότητας,που αγωνίζονται στη Γαλλία αποκλειστικά και μόνο για τη διατήρηση των κεκτημένων,υιοθετούν τον αριστερό λόγο που ανακατεύει επαναστατικά συνθήματα με συντεχνιακές διεκδικήσεις.Δεν υπάρχει καλλιτέχνης,δημοσιογράφος,ηθοποιός που να μη θέλει να είναι ανατρεπτικός,ιδιαίτερα όταν επιδοτείται από το κράτος(…). Εκείνοι που σήμερα αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του κόμματος του φόβου είναι οι νέοι,οι φοιτητές:μια ολόκληρη γενιά που θα ήθελε να αρχίσει τη ζωή της με εξασφαλισμένο ένα επάγγελμα και μια σύνταξη». Και ο διανοούμενος συνάδελφος Πάσχος Μανδραβέλης επισημαίνει: « Αν βγάζαμε τη λέξη Γαλλία και βάζαμε τη λέξη Ελλάδα θα είχαμε μια εξαιρετική αποτύπωση της πραγματικότητας που ζούμε».
Και στηλιτεύοντας τα πρόσφατα γεγονότα διαπιστώνει: « Η αλητεία θεωρείται πλέον συστατικό στοιχείο του ελληνικού Πανεπιστημίου με αποτέλεσμα τα πάντα να μας φαίνονται φυσιολογικά.Τραμπούκοι υπάρχουν παντού στον κόσμο και κυκλοφορούν με διάφορα χρώματα.Πουθενά όμως δεν κυκλοφορούν ανενόχλητοι για να δέρνουν ανθρώπους.Πουθενά δεν υπάρχει άσυλο για να εγκληματούν.Πουθενά δεν υπάρχει τέτοια αδιαφορία για τα έργα τους.Στην Ελλάδα μια ντεμέκ Αριστερά κατόρθωσε να απενοχοποιήσει τη βία και να αθωώνει τους εγκληματίες».
Σφαιρικότερη συρρίκνωση των μέχρι σχιζοφρένειας αντιφάσεων που ζούνε σήμερα οι ακόμη ευημερούσες κοινωνίες μας δίνει ένας ανώνυμος φοιτητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Κλείνω το σημείωμά μου με αυτό το αφυπνιστικό κείμενο:
« Εχουμε πλατύτερους δρόμους,αλλά στενότερες αντιλήψεις.Ξοδεύουμε πολλά και έχουμε λίγα.Αγοράζουμε πολλά,αλλά απολαμβάνουμε λίγο.Εχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες.Περισσότερες ανέσεις,αλλά λιγότερο χρόνο. Εχουμε περισσότερα πτυχία,αλλά λιγότερους λογικούς ανθρώπους.Περισσότερη γνώση,μα λιγότερη κρίση.Εχουμε πολλούς ειδήμονες,αλλά περισσότερα προβλήματα.Πολλαπλασιάσαμε τα υπάρχοντά μας και μειώσαμε τις αξίες μας. Μιλάμε πολύ,αγαπάμε σπάνια και μισούμε συχνά. Μάθαμε να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην, αλλά δεν μάθαμε να ζούμε.Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας,αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.Φτάσαμε ως το φεγγάρι,αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε ένα δρόμο, για να συναντήσουμε τον γείτονά μας.Κατακτήσαμε το Διάστημα και χάσαμε τον δικό μας πλανήτη.Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι και τις προκαταλήψεις.Εχουμε υψηλότερα εισοδήματα,αλλά χαμηλότερες ηθικές αξίες.Ζούμε στην εποχή των υψηλών κερδών και των ρηχών ανθρώπινων σχέσεων.Υπάρχουν περισσότερα τρόφιμα,αλλά και χειρότερη διατροφή.Κτίζουμε πολυτελή σπίτια,αλλά διαλύουμε την οικογένεια.Η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη.Η αποθήκη της όμωςείναι έρημη και άδεια».
Ευχές για μη χειρότερα.
