Στις κλασικές βιογραφίες του η δράση αρχίζει in medias res, στα μισά του δρόμου της ζωής του, με την Πασχαλινή Εξέγερση. Αυτή η εβδομάδα του Απριλίου του 1916, από τη Δευτέρα του Πάσχα ως το Σάββατο, κατά την οποία λίγο περισσότερα από 1.000 μέλη της πολιτοφυλακής των Ιρλανδών Εθελοντών αντιμετώπισαν στο Δουβλίνο πολλαπλάσιες δυνάμεις του βρετανικού στρατού σε μια απόπειρα επανάστασης καταδικασμένη εκ των προτέρων, είναι για πολλούς η στιγμή που ο Μάικλ Κόλινς περνά από τη σκιά στο φως. Μέσα στα επόμενα έξι χρόνια ο νεαρός αγωνιστής επρόκειτο να ανέλθει όλη την κλίμακα της ηγεσίας του απελευθερωτικού κινήματος, να οργανώσει βασικές υπηρεσίες της προσωρινής κυβέρνησης, να διαπραγματευθεί με τον βρετανό πρωθυπουργό Λόιντ Τζορτζ τη Συνθήκη της ανεξαρτησίας και να αντιταχθεί στον ιρλανδό πρόεδρο Εϊμον ντε Βαλέρα, όταν εκείνος αρνήθηκε να τη στηρίξει. Εύθυμος, πληθωρικός, δραστήριος, μεθοδικός, αλλά και οξύθυμος, ανταγωνιστικός, αδίστακτος, χωρίς αναστολές, ο «Μικ» υπήρξε ο «χαμένος ηγέτης» του Ελεύθερου Ιρλανδικού Κράτους, ο άνθρωπος που επιδίωξε την ειρήνη αλλά διαχειρίστηκε τον ακήρυκτο πόλεμο με τη Βρετανία μεταξύ 1919 και 1921, ο πολιτικός που επιζήτησε την ενότητα αλλά συνέβαλε στον Εμφύλιο του 1922-1923 και έπεσε τελικά θύμα της βίας που θεωρούσε ότι μπορούσε να τιθασεύσει. Ο θάνατός του κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών σε ενέδρα των αντιπάλων της Συνθήκης στις 22 Αυγούστου 1922 έσβησε τις αντιφάσεις του και τον ενέγραψε ως άγιο στο μαρτυρολόγιο της σύγχρονης ιρλανδικής ιστορίας.
Ο Μάικλ Κόλινς γεννήθηκε στο Γούντφιλντ της κομητείας Κορκ στις 16 Οκτωβρίου 1890, στερνοπαίδι μιας οικογένειας με οκτώ τέκνα. Ο τότε 74χρονος πατέρας του, Μάικλ Τζον, ήταν μέλος της Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητας (IRB), ριζοσπαστικής οργάνωσης που επιδίωκε την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από το βρετανικό στέμμα. Ενσωματωμένη πλήρως στο Ηνωμένο Βασίλειο από το 1800, όταν το κοινοβούλιό της καταργήθηκε, κυβερνώμενη από βρετανό αρμοστή και χωρίς λόγο ουσιαστικά στη διοίκησή της, η Ιρλανδία ήταν το αγκάθι στο πλευρό της αυτοκρατορίας για ολόκληρο τον 19ο αιώνα. Καθολικισμός και προτεσταντισμός, μια αγροτική οικονομία απέναντι στην πρώτη σύγχρονη βιομηχανική, η ιρλανδική εναντίον της αγγλικής εθνικής ταυτότητας συγκρότησαν ένα πλέγμα σύγκρουσης που ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα είχε καταλήξει σε δολοφονίες εκατέρωθεν και σκληρά κατασταλτικά μέτρα. Από το 1868 και μετά οι Φιλελεύθεροι και το μετριοπαθές Ιρλανδικό Κόμμα προωθούσαν στο Βρετανικό Κοινοβούλιο τη λύση της αυτονομίας στην οποία αντιδρούσαν οι Συντηρητικοί και οι εξωκοινοβουλευτικοί ιρλανδοί ριζοσπάστες. Οταν ο 16χρονος Κόλινς αναζητούσε την τύχη του στο Λονδίνο ως τραπεζικός κλητήρας το 1906, η κατάσταση έμοιαζε να διολισθαίνει σε αδιέξοδο και στη γενιά του νεαρού να διαδίδεται η ιδέα ότι η ανεξαρτησία δεν θα ερχόταν με τον διάλογο αλλά θα κερδιζόταν με τα όπλα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
