Παρότι από αύριο θα αρχίσουν οι γνωστοί «καλοκαιράκηδες» να μιλούν για «35 Αυγούστου» και άλλα τέτοια νεοημερολογίτικα, ούτε η Ομάδα Αλήθειας δεν μπορεί να με πείσει ότι σήμερα δεν είναι – ονομαστικά τουλάχιστον – η τελευταία μέρα του καλοκαιριού. Οπως κάθε τέλος εποχής, έτσι κι αυτή η μέρα επιβάλλει μία ανάγκη αναστοχασμού για τις εβδομάδες που πέρασαν. Πολύ περισσότερο (κατ’ εμέ – με τον έμφυτο και επίκτητο ρομαντισμό μου), περιλαμβάνει την ανάγκη να δούμε με ελπίδα την εποχή που έρχεται. Μια νέα σεζόν, που υπόσχεται (ξανά) καινούργιες προκλήσεις, αναπόφευκτα σκαμπανεβάσματα και δυνητικούς θριάμβους, μέχρι να έρθει πάλι η ώρα να σχεδιάσουμε πια το πώς θα περάσουμε το καλοκαίρι του 2026 – ή έστω λίγες μέρες του.
Μαεστρικά
Ολα αυτά κατάφερε να συνδυάσει με μαεστρία πριν από λίγες ημέρες ο υπουργός Επικρατείας Ακης Σκέρτσος, που αναρτώντας φωτογραφικές παραλλαγές ενός ηλιοβασιλέματος, έγραψε μεταξύ άλλων: «Και σε όσους τις ολοκληρώνουν ή δεν κατάφεραν φέτος να κάνουν διακοπές, μια ευχή να κρατήσουν σε ένα “συρτάρι” του μυαλού τους εικόνες σαν αυτήν… μέχρι το επόμενο καλοκαίρι». Φυσικά, μέρος της αντιπολίτευσης (πιθανότατα αποτελούμενο από όσους και όσες δεν είχαν πάει διακοπές) εξοργίστηκε, μιλώντας αρχικά για «ντροπή» και σε δεύτερο χρόνο για «παντελή απουσία κοινωνικής ενσυναίσθησης και ευαισθησίας».
Αυτοί, ωστόσο, που μιλούν για απουσία ενσυναίσθησης μοιάζουν να μην ενσυναισθάνθηκαν ότι εδώ, από μία απλή ανάρτηση με φόντο ένα τυχαίο ηλιοβασίλεμα, ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό για αντιμετώπιση πολλών διαχρονικών παθογενειών της Ελλάδας. Πες ότι θες να κάνεις μια σημαντική εξέταση σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και σου κλείνουν ραντεβού σε τρεις μήνες. Σκέψου πόσο πιο ωραία θα ήταν αν σου έστελναν μια φωτογραφία του γιατρού να την κρατάς σε ένα συρτάρι του μυαλού μέχρι να τον δεις. Πες ότι είσαι νησιώτης αγρότης και λόγω του υπερτουρισμού δεν μπορείς να ποτίσεις τα χωράφια σου. Σκέψου πόσο θα βοηθούσε αν σου έστελναν τη φωτογραφία μιας λίμνης να την κρατάς σε ένα συρτάρι του μυαλού μέχρι να λυθεί το πρόβλημα. Σκέψου πόσο αποτελεσματικό θα ήταν αν έστελναν στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, στους φίλους του Ζακ Κωστόπουλου, στα θύματα αστυνομικής αυθαιρεσίας μια φωτογραφία της Δικαιοσύνης για το – παροιμιώδες πλέον – συρτάρι του μυαλού τους.
Και η μέθοδος λειτουργεί και αντίστροφα: Ας φανταστούμε πόσο πιο εύκολο θα ήταν για τους επιχορηγούμενους του ΟΠΕΚΕΠΕ να στείλουν δύο φωτογραφίες από το Διαδίκτυο, μία ενός κοπαδιού αιγοπροβάτων από τη Νέα Ζηλανδία και μία ενός λιβαδιού στο Βιετνάμ, ώστε να τις κρατήσει ως τεκμήρια κτηνοτροφοσύνης η ευρωπαϊκή Εισαγγελία σε ένα συρτάρι του μυαλού της.
Σκέφτομαι ότι μετά τις τελευταίες εκλογές, εγκωμιάστηκε τόσο πολύ για το αποτέλεσμα η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης (απέναντι στην ανυπαρξία μιας κατακερματισμένης αντιπολίτευσης), που η έννοια της εικόνας έχει αυτονομηθεί από αυτό που θα έπρεπε να απεικονίζει. Η ανάρτηση με το ηλιοβασίλεμα μου φαίνεται σαν το «τυράκι» που αφήνει ο/η influencer για να μείνουν προσκολλημένοι οι followers. Και η απόπειρα συμπερίληψης, με την αναφορά στους ανθρώπους που δεν έκαναν διακοπές, κατέληξε να μοιάζει επικίνδυνα πολύ με εμπαιγμό τους.
Αποσυσσώρευση
Φαίνεται άσχετο, ίσως, αλλά η αγαπητή φίλη Χριστίνα Κοπανά, που παράγει μια σειρά από σύντομα βίντεο με τον γενικό (και εύγλωττο) τίτλο chat_manaraki_mou, πριν από λίγες βδομάδες είχε αναφερθεί στην ανάγκη αποσυσσώρευσης, με αφορμή την ντουλάπα της. Πέρα από τα φυσικά αντικείμενα προς αποχώρηση (ξεχωρίζω το κραγιόν που είχε γίνει μπλου τσιζ), ανέφερε ότι βρήκε ευκαιρία να πετάξει «τοξικές σχέσεις, κακές σκέψεις, συμπεριφορές που δεν θέλω να ανέχομαι πια». Χμμμ, ας το βάλουμε κι αυτό σε ένα συρτάρι του μυαλού μας.
