Στον θαυμάσιο πίνακα «Η πτώση του Ικαρου» του Πίτερ Μπρέγκελ, ο μυθικός ήρωας μόλις διακρίνεται στο δεξί μέρος του πίνακα, καίτοι πρωταγωνιστής του. Στην πραγματικότητα φαίνονται μόνο τα πόδια του, τη στιγμή που το σώμα του βυθίζεται στη θάλασσα. Γύρω, όμως, από τον Ικαρο η ζωή συνεχίζεται σαν να μη συμβαίνει τίποτε: ο αγρότης δουλεύει το αλέτρι, ο βοσκός στέκει ατάραχος, τα πλοία αρμενίζουν, κανείς δεν νοιάζεται για το τραγικό συμβάν. Οπως λέει μια γερμανική παροιμία, «κανένα αλέτρι δεν σταματάει για χάρη ενός ανθρώπου που πεθαίνει». Αν, ωστόσο, είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που πεθαίνουν, μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν και τα αλέτρια να σταματήσουν. Αυτές οι εικόνες μάλλον κάτι μας θυμίζουν:
Τις πρώτες εβδομάδες που έφταναν τα νέα από την Κίνα για τον νέο ιό, στον δυτικό κόσμο κυριαρχούσε μάλλον αδιαφορία. Η ζωή κυλούσε όπως στον πίνακα του Μπρέγκελ. Ισως υπήρχε εδώ και μια αλαζονική στάση του τύπου «η Κίνα κείται μακράν», «εμείς στον δυτικό κόσμο έχουμε καλύτερα μέσα αντιμετώπισης από ένα αυταρχικό καθεστώς» κ.ο.κ. Ο δε Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας καθυστέρησε να επιστήσει την προσοχή του πλανήτη στην επικείμενη πανδημία, βασιζόμενος αρχικά σε ανακριβή πληροφόρηση από τις κινεζικές αρχές – υποστηρίζεται, μάλιστα, ότι δεν θέλησε να συγκρουστεί με τη μεγάλη ασιατική δύναμη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
