Το ασφαλιστικό ζήτημα βρίσκεται για άλλη μια φορά στην πολιτική επικαιρότητα και αρχίζει να προαναγγέλλεται η αντιπαράθεση των κομμάτων, καθώς πιάνουν μετερίζι με τις ομάδες που θα υπερασπιστούν. Οι επιλογές πολλές και συγκρουόμενες: Θα είναι άραγε με τους ασφαλισμένους μετά το 1993 που έχουν τις μεγαλύτερες επιβαρύνσεις με τις μικρότερες συντάξεις ή με τους προ του 1993 που διατηρούν τις προσωπικές διαφορές; Με τους νυν εργαζομένους ή τους ήδη συνταξιούχους; Και από κάθε κατηγορία, θα είναι με τους χαμηλόμισθους του ΙΚΑ ή τους προνομιούχους των ΔΕΚΟ, με όσες δουλεύουν μεροκάματο στα σουπερμάρκετ ή όσες είναι στο Δημόσιο με μεγάλα παιδιά αλλά βγαίνουν ακόμα με πρόωρη σύνταξη στα 58 τους; (Ναι, σωστά διαβάσατε: ακόμα και σήμερα ψηφίζονται τέτοιοι νόμοι.)
Τα ερωτήματα αυτά δείχνουν μεν ότι δεν έχουν όλοι οι ασφαλισμένοι τα ίδια κίνητρα και συμφέροντα από τις διάφορες αλλαγές, αλλά επίσης και πόσο πολύπλοκη είναι η εκ των προτέρων αξιολόγηση των συνεπειών τους, τόσο ατομικά όσο και στις επιμέρους κατηγορίες. Αιτία είναι η απουσία μιας ολοκληρωμένης και καθολικής μηχανοργάνωσης των ασφαλισμένων, πράγμα που θα επέτρεπε τόσο την έγκαιρη και ακριβή ενημέρωση των ασφαλισμένων για τις επιπτώσεις των αλλαγών, όσο και την αξιόπιστη εκτίμηση των συνεπειών που θα έχουν στο σύστημα συνολικά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
