Κώστας Παπαχρήστου

Αναμνήσεις από ένα ταξίδι στην Καλιφόρνια, που όλο και πιο πολύ την θυμίζει η Αθήνα της κλιματικής κρίσης. Κι αυτό δεν είναι λόγος για να χαιρόμαστε...

Κάποια παιδιά έγραψαν τη λέξη «Τούρκοι» στους τοίχους της «Αγιά Σοφιάς». Ίσως δεν γνώριζαν ότι αναφέρονταν σε κάποιους που υπήρξαν πιο Έλληνες από τους Έλληνες!

Η διαφορετικότητα των αλληλεπιδράσεων που παρατηρούνται στη Φύση είναι φαινομενική. Η ανάδειξη της κρυφής ενότητας των φυσικών δυνάμεων, όμως, απαιτεί μία γενναία δόση ενέργειας και την ιδιοφυΐα του κυρίου Χιγκς, που «έφυγε» πρόσφατα.

Γιατί η αφρικανική σκόνη «έβαψε» κόκκινο τον ουρανό; Όχι βέβαια επειδή «μας ψεκάζουν»!

Το παιδί ασφαλώς έχει δικαιώματα. Μπορεί, όμως, να αποτελεί αντικείμενο δικαιώματος ενηλίκων;

Υπάρχει μία μορφή ρατσισμού που κανένας αντιρατσιστικός νόμος δεν την προβλέπει. Τα θύματα αυτού του ρατσισμού δεν είναι καν απαραίτητο να βρίσκονται στη χώρα ως μετανάστες.

Το εκπαιδευτικό σύστημα επικρίνεται συχνά για την αδυναμία του να παρακολουθήσει την αγορά και να προσαρμοστεί στις ανάγκες της. Είναι όμως ο επαγγελματικός πραγματισμός το μοναδικό ζητούμενο σε μία εκπαίδευση που υπηρετεί υψηλότερες ανθρώπινες αξίες;

Στην ορθολογική της εκδοχή, η πολιτική ορθότητα είναι μία ιδέα τόσο συμβατή με τις ανθρώπινες αξίες ώστε στην πράξη να καθίσταται αυτονόητη

Υπάρχει ένα κρίσιμο – και, φοβάμαι, ρητορικό – ερώτημα: έχει αυτή η Πολιτεία τη διάθεση να ελέγξει ουσιαστικά την τήρηση των νόμων της; (Θα αποφύγω να διευρύνω το ερώτημα στο κατά πόσον η ίδια η Πολιτεία τούς τηρεί απαρέγκλιτα...)

Πώς μία περιήγηση στα «πέτρινα σπίτια», κάτω από τον λόφο του Φιλοπάππου, αποκάλυψε σχετικά άγνωστες πτυχές μίας από τις πιο σκοτεινές προσωπικότητες της νεοελληνικής Ιστορίας...

Πώς το είπε ο Μαρξ εκείνο το ωραίο για την Ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα;

Ζούμε σε έναν δίκαιο κόσμο; Είναι δίκαιη η ζωή; Δύο ερωτήματα – ένα φαινομενικά πραγματιστικό και ένα μάλλον μεταφυσικό – στα οποία ακόμα και οι κορυφαίοι φιλόσοφοι της Ιστορίας δεν μπόρεσαν να δώσουν ξεκάθαρες απαντήσεις.

Αρνούμαστε τη λέξη «γυναικοκτονία» επειδή κατά βάθος δεν έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε το φαινόμενο κατάματα. Δείγμα απλού στρουθοκαμηλισμού, ή μήπως έμμεση ομολογία ενοχής μιας «μάτσο» πατριαρχικής κουλτούρας;

Τις αντι-δυτικές δυνάμεις του τόπου συνδέει μία κοινή στάση απέναντι σε τρία ζητήματα εθνικής σημασίας: την αποφυγή της χρεοκοπίας, την αντιμετώπιση της πανδημίας και τη θέση της χώρας στην ουκρανική κρίση.

Όσο και αν ηχούν ως καταρχήν θετικές αξίες, η κανονικότητα και η σταθερότητα αποτελούν δύο από τις πλέον συκοφαντημένες έννοιες στη χώρα μας, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Ανάλογα συκοφαντημένοι είναι, φυσικά, και όσοι πιστεύουν στις πιο πάνω αξίες και επιθυμούν να εναρμονίσουν τη ζωή τους με αυτές.

Σκέψεις πάνω στην ιδέα του Κακού, με αφορμή την επανεμφάνιση νεοναζιστικής «σκιάς» στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

«Όταν ακούω τη λέξη «πολιτισμός» ψάχνω για το πιστόλι μου!»

Το 2016 ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις εκλογές στις ΗΠΑ υποσχόμενος κατάργηση ατομικών δικαιωμάτων σε ένα νεο-συντηρητικό εκλογικό σώμα. Θα μπορούσε ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός να αποκτήσει πολιτική ισχύ στην Ελλάδα, απειλώντας θεμελιώδεις ατομικές ελευθερίες;

Τρία τέταρτα του αιώνα μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου, παραμένει ζωντανό στην πολιτική ρητορεία το μανιχαϊστικό δίπολο «κακή Δεξιά – καλή Αριστερά», ή αντίστροφα. Μήπως είναι καιρός να επανεξετάσουμε τους όρους;

Δικάζοντας και καταδικάζοντας τον Διονύση Σαββόπουλο για μια πολιτική του δήλωση, η «ανανεωτική» Αριστερά έδειξε να λησμόνησε τι σημαίνει να σε διώκουν για τα πολιτικά σου φρονήματα...