Στη δύσκολη περίοδο της κρίσης ο πολιτικός χάρτης της χώρας άλλαξε δραματικά. Πολύ σύντομα, σχεδόν βίαια, διαμορφώθηκε μια νέα εκλογική τάξη. Η ΝΔ υπήρξε ο μεγάλος survivor του προηγούμενου κομματικού συστήματος, παρότι η επιρροή της υπέστη δραστική μείωση. Κέρδισε τις εκλογές του Μαΐου 2012 με το εντυπωσιακά ισχνό 18,85%, ιστορικό χαμηλό όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου, […]
Ηκίνηση της Φώφης Γεννηματά να ανοίξει το κλειστό, αν και πλουραλιστικό, σχήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μέσω της εκλογής της ηγεσίας από τη βάση, αναθέτοντας ταυτοχρόνως στον Νίκο Αλιβιζάτο τη διαχείριση και εγγύηση του αδιάβλητου της εκλογικής διαδικασίας υπήρξε μια πράξη πολιτικού θάρρους.
«Οι κύριοι Σουμάν, Αντενάουερ, Ντε Γκάσπερι και Ζαν Μονέ διακρίνονται από εξαιρετικά χαρίσματα [...]: δεν διεκδίκησαν όμως ποτέ τον ρόλο των δημιουργών μιας εργατικής και σοσιαλιστικής Ευρώπης».
Οι κεντρικές δυνάμεις που υποστήριζαν το «Ναι» (ΝΔ, Ποτάμι, ΠαΣοΚ, ΚΙΔΗΣΟ) είχαν αθροιστικά λάβει 41,01% της ψήφου στις εκλογές του Ιανουαρίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τράβηξε στα άκρα την προεκλογική του τακτική. Η αξιολόγηση δεν είναι ιδεολογική αλλά εκλογική.
Περίσσευσαν, λόγω πολιτικών στοχεύσεων και ιδεολογικών προϊδεάσεων, οι πνευματικές ακροβασίες και η ερμηνευτική αστοχία γύρω από το εκλογικό αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής.