Στην πραγματική ζωή υπάρχουν στιγμές μικρών και μεγάλων αποχωρισμών. Ο σημερινός, ο δικός μου, είναι βαρύς και μέγας και εξ αυτού του λόγου δύσκολος έως ασήκωτος.
Τα πρόσφατα γεγονότα δικαιολογούν όσους πιστεύουν ότι «το θηρίο δεν το τραυματίζεις· αν μπορείς, το σκοτώνεις».
Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από την ημέρα εκείνη. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης
Είναι σύνηθες, πλέον, οι πολιτικοί να ρίχνουν τις ευθύνες στους προηγούμενους.
Τους κοιτάζεις και τρελαίνεσαι.
Στην Ελλάδα η προεκλογική περίοδος αρχίζει κατά κανόνα μόλις συγκροτηθεί η νέα Βουλή εκάστης περιόδου. Ολοι ζούμε την ίδια ιστορία: οι νικητές των χθεσινών εκλογών ξεκινούν τον αγώνα για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Πολύ περισσότερο αρχίζουν τον αγώνα τους οι ηττημένοι.
Ακόμη και στις χειρότερες περιόδους του κοινοβουλευτικού βίου στην Ελλάδα,
Στον δημόσιο βίο μας κυριαρχεί το ψεύδος. Η σωρεία των πολιτικών, ιδίως, ψευδών καλύπτει σαν αδιάλυτη ομίχλη τη χώρα.
«Το Βήµα» εισέρχεται από σήµερα σε µία νέα περίοδο, η οποία θα φέρει µεταβολές στο περιεχόµενο και στη διάταξη της ύλης του.
Το επεισόδιο αυτό είναι ιστορικώς επιβεβαιωµένο. Συνέβη εν έτει 1935, αµέσως µετά το αποτυχηµένο κίνηµα των φιλοβενιζελικών.
Ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε διατυπώσει την απορία:
Στις διεθνείς συνθήκες είναι σύνηθες να υπάρχουν απόρρητες συμφωνίες. Οι μυστικοί όροι όμως κατά κανόνα αποκαλύπτονται, έστω και μετά από χρόνια.
«Το Βήµα» κυκλοφορεί σήµερα µε ορισµένες αλλαγές στη δοµή της ύλης του. Πρόκειται για µεταβολές που οφείλονται στην (δικαιολογηµένη άλλωστε) απεργία των δηµοσιογράφων λόγω καθυστερήσεων στις πληρωµές τους.
Μισό και πλέον αιώνα από την εποχή της Αποστασίας η Βουλή των Ελλήνων ζει ημέρες επεισοδίων που, αν δεν είναι χειρότερα, είναι... αντάξια της περιόδου εκείνης.
Είναι καθεστώς στην Ελλάδα η βαρύτατη φορολογία να εξισώνεται με τεχνάσματα της Εξουσίας που όζουν παρανομίας.
Είναι σαφές ότι ευρισκόµεθα µπροστά στη σοβαρότερη οικονοµική κρίση που αντιµετώπισε ποτέ η Ελλάδα.
Ο καθ' ημέραν πολιτικός βίος των Ελλήνων χαρακτηρίζεται από ορισμένες φράσεις που μοιάζει να αρκούν, αυτές και μόνο, για να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Κάποτε ήταν ο Ιντι Αμίν Νταντά, ένας ιδιότυπος αφρικανός φύλαρχος ο οποίος στη δεκαετία του '70 κατόρθωσε να γίνει δικτάτωρ της Ουγκάντας.
Ηταν Νοέμβριος του 1976, Τρίτη βράδυ, όταν χιλιάδες Αθηναίοι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους της πρωτεύουσας, γιορτάζοντας την προεξοφλούμενη από πολλούς νίκη του Τζίμι Κάρτερ, φιστικοπαραγωγού.
Επιτέλους, λιγοστό αλλά υπαρκτό το φως που φάνηκε στο βάθος του τούνελ.