Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

Το 2015 τσακωθήκαμε. Για το «Ναι» που έγινε «Οχι», για την Ευρώπη, για τα Εξάρχεια, για το σύμφωνο συμβίωσης

O Γκράουτσο Μαρξ το έχει πει εγκαίρως και καλύτερα απ' όλους: «Ποτέ δεν θα ήθελα να ανήκω σ' ένα κλαμπ που θα δεχόταν κάποιον σαν εμένα ως μέλος»

Τα στερεότυπα είναι παλιά. ΠΑΟΚ, ρετσίνα, Τούμπα, σκοτεινά καφενεία, επεισόδια, εκδρομές, ωραία συνθήματα και μια γενικότερη εικόνα γοητευτικής παρακμής. Εκτός από παλιά, όμως, τα στερεότυπα είναι και ανακριβή.

Εφτασε αυτή η εποχή του χρόνου. Η στιγμή που κοιτάμε πίσω, βλέπουμε τη χρονιά που πέρασε, μελαγχολούμε

Ολοι έχουμε κάποιον συγγενή που ανακάλυψε το Facebook με καθυστερημένη ορμή. Που πρώτα αγνοούσε, μετά σνόμπαρε και στο τέλος υποτάχθηκε και αυτός στη ροή των πραγμάτων.

Καθισμένος αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα Chesterfield, o πρόεδρος της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής ομάδας μιας χρεοκοπημένης χώρας μιλάει ήρεμα, με τη γεμάτη αυτοπεποίθηση φωνή του βαθύπλουτου ανθρώπου.

Ολη η εβδομάδα συνοψίζεται σε μία εικόνα: την εικόνα μιας εγκύου κρεμασμένης από ένα παράθυρο.

Ο δηµοσιογράφος που είχε ταξιδέψει στην καλοκαιρινή Αθήνα από την Ουάσιγκτον του «House of Cards» ήταν προβληματισμένος.

Βγαίνεις από το σπήλαιο µαγεµένος. Για την ακρίβεια, βγαίνεις πλησιάζοντας σε αυτό που κυνηγάς σε όλη την ενήλικη ζωή σου

Λίγο πριν πεθάνει, ο πατέρας του Πασκάλ Μπρυκνέρ τού ομολόγησε πως είχε ένα όνειρο, «ένα υπέροχο όραμα», όπως είπε.

Ξυπνάς, είναι πρωί και είσαι βαρύς. Μη γελιέσαι, και το 2045 το πρωινό ξύπνημα δύσκολο θα είναι.

Είχε όλα όσα χρειαζόταν για να κάνει διεθνή καριέρα. Ηταν αστείο, θλιβερό, τραγικό, μικρό σε διάρκεια, ακατανόητο, ξεκαρδιστικό.

Τους έβλεπες επάνω στο αέτωµα του ξενοδοχείου και σκεφτόσουν «καλά, δεν φοβούνται μην πέσουν;».

Τι έρχεται πρώτο, το κόµµα ή η ζωή; Μα το κόμμα, φυσικά. «Παραβίασα πολλά κόκκινα για να καταθέσω την υποψηφιότητά μου» είπε τις προάλλες, κάπως ιδρωμένος, ο Αδωνις Γεωργιάδης.

Εκείνη την αξέχαστη Παρασκευή που ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε το δημοψήφισμα, σε ένα θερινό σινεμά στα προάστια της Αθήνας, λίγο πριν γίνει γνωστή η αβέβαιη μοίρα μας, η ταινία κυλούσε αμέριμνα.

Νάρκισσοι. Ματαιόδοξοι. Εγωμανείς. Ερωτευμένοι με τον εαυτό τους. Αυτοαναφορικοί, κουραστικοί τύποι.

Ηταν όλες τους εντυπωσιακές, όλες τους χαρούμενες. Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας χαιρετούσε τον λαό του και αγκάλιαζε τον σύμμαχό του την περασμένη Κυριακή,

Σε ένα κείμενο που είχε γραφτεί 34 χρόνια πριν, σε μια προαναγγελία των εκλογών του 1981, ο συντάκτης περιγράφοντας το κλίμα στα καφενεία της Επικράτειας κατέγραψε μια επαναλαμβανόμενη ηχώ.

Αν ήμουν Σύρος, κάποτε θα έμενα σε μια περιοχή που θα έμοιαζε με την Καισαριανή

Εχουν κάτι το περίεργο τα στενά της Καισαριανής