Με φόντο την επανεκλογή Τραμπ, αναζήτησα σε ένα οδοιπορικό 22 ημερών Έλληνες της διασποράς στη Φιλαδέλφεια, στη Νέα Υόρκη και στη Βοστώνη για μια ελεύθερη συζήτηση για τον τρόπο ζωής, τα αίτια της μετανάστευσής και τους λόγους παραμονής τους στις ΗΠΑ.

Άνοιξαν τα σπίτια τους, τα ντουλαπάκια της μνήμης τους, τις καρδιές τους και μετέτρεψαν σε λόγο σκέψεις  -άλλοτε ήδη κατασταλαγμένες και άλλοτε υπό σχηματοποίηση.

Το οδοιπορικό αυτό πήρε την ονομασία Homeland και επιχειρεί να φωτίσει την ελληνική διασπορά μακριά από κλισέ.

Ως μετανάστης και ο ίδιος, μου είναι δυσδιάκριτη πλέον η διαφορά του μετανάστη από τον expat, τον εργαζόμενο σε μια άλλη χώρα, μέσα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της εκπληκτικής ταχύτητας της πληροφορίας.

Μέσα από τις αφηγήσεις και τις προσωπικές του ιστορίες διακρίνονται οι έννοιες της πατρίδας, της προόδου, της κοινωνικής ζωής, της πολιτικής της καθημερινότητας, της πολιτικής της ψήφου.

Ακολουθεί η συνάντηση με την οικογένεια Ακριτίδη.

***

Η φωτογράφιση της οικογένειας Ακριτίδη μόλις τελείωσε. Λίγες λήψεις στη ζεστή γωνιά της τραπεζαρίας, στο ισόγειο της διώροφης οικίας τους στο προάστιο Χαβερτάουν της Φιλαδέλφεια, περίπου 8 μίλια μακριά από το κέντρο της μεγαλούπολης και κάποιες έξω, στον πολύχρωμο από τα φύλλα των δέντρων προαύλιο χώρο. 1η Νοεμβρίου 2024 και οι ημέρες είναι ακόμη αφύσικα ζεστές για την εποχή.

Πριν ξεκινήσουμε τη συζήτηση με το Γιάννη, τη σύζυγό του Άννα και την κόρη τους Γιώτα, αφήνουμε τον χαρούμενο Apollo, το σκύλο τους (όνομα εμπνευσμένο από τις ταινίες «Rocky» οι οποίες γυρίστηκαν στην πόλη όπου ζουν), να κοινωνικοποιηθεί με τους φίλους του οι οποίοι περνούν μαζί με τους ιδιοκτήτες τους, με τη σειρά, καθημερινά από την αυλή τους.

Πουλώντας χοτ ντογκ έξω από το UniPen

Η Άννα Χασελίδη είναι γέννημα-θρέμμα του προαστίου του Άπερ Ντάρμπι στη Φιλαδέλφεια. Η περιοχή έχει μεγάλο πληθυσμό Ελλήνων και εδώ βρίσκεται ο ελληνορθόδοξος ναός του Αγίου Δημητρίου. Ο πατέρας της πήγε στην Αμερική το 1969 μπαίνοντας άμεσα στην εστίαση, ως σερβιτόρος στην αρχή και, μετά από ένα πέρασμα ως βαφέας στις τεράστιες γέφυρες που συνδέουν τις όχθες των ποταμών Ντέλαγουερ και Σκούλκιλ, άρχισε να δουλεύει σε κινητές καντίνες, «καρότσια», όπως τα λέει η Άννα.

Έχοντας ως σημεία πώλησης δύο από τα δημοφιλέστερα της πόλης, ένα μπροστά από το νοσοκομείο και ένα στο Penn University, έφτιαξε και συντήρησε οικονομικά την οικογένειά του. Η λογική για τα σημεία πώλησης ήταν ότι ο πρώτος που θα εμφανιζόταν το πρωί, καταλάμβανε και το σημείο-φιλέτο. Ο πατέρας της Άννας έφτανε από τις 05:00, κάτι που η Άννα το γνωρίζει στο πετσί της, αφού δούλεψε στα «καρότσια» σχεδόν τη μισή της ζωή.

Γνωρίστηκε με το Γιάννη το καλοκαίρι του 1996 στη Θεσσαλονίκη. Ο Γιάννης εργαζόταν  στην «Ωμέγα Τηλεόραση», ένα από τα πρώτα ιδιωτικά κανάλια της Ελλάδας, ιδιοκτησίας Λευτέρη Μαρόγλου, ο οποίος είχε και το «Ράδιο Θεσσαλονίκη» αλλά και το «Ράδιο Ερωτικός». Ξεκίνησε ως 3D animator, εξελίχθηκε σε graphic designer, έμαθε τη μονταζιέρα και έφτασε μέχρι το πρόγραμμα ροής, όπου είχε και δική του εκπομπή μαζί με τον Ζάχο Πανίδη με τραγούδια – αφιερώσεις από τηλεθεατές. «Είχε τόση επιτυχία, όπου η μία ώρα καθημερινά, έγιναν τρεις, με τέσσερις τηλεφωνικές γραμμές σε πλήρη λειτουργία», λέει ο Γιάννης με ενθουσιασμό.

Stragelove: Από τη Θεσσαλονίκη στη Φιλαδέλφεια

Με την Άννα γνωρίστηκαν σε μια συναυλία των Carpe Diem, του επίσημου συγκροτήματος του πιο πολυπληθούς fun club των Depeche Mode στον κόσμο. Ο Γιάννης έπαιζε πλήκτρα σε διασκευές των κομματιών του διάσημου ηλεκτροπόπ βρετανικού συγκροτήματος. Κάποια από τα μέλη των Carpe Diem λίγο αργότερα δημιούργησαν τους «Μίκρο».

Ο Γιάννης, παρόλες τις ενασχολήσεις του, δεν έβλεπε καμία σοβαρή επαγγελματική προοπτική στη Θεσσαλονίκη, ζούσε «βλέποντας και κάνοντας καθημερινά», όπως παραδέχεται. Παιδί μεταναστών στη Σουηδία και ο ίδιος, αποφάσισε και τη δική του μετανάστευση με την Άννα το 1997 για να προσπαθήσουν να στήσουν τη ζωή τους στη Φιλαδέλφεια. «Όταν πρωτοήρθα, δεν γνώριζα τίποτα για την Αμερική, μου φαινόταν όλα τόσο…μεγάλα! Και από αγγλικά, ήμουν εντελώς σκράπας», μου εξηγεί. Η οικογένεια της Άννας τον υποδέχτηκε πολύ θερμά, «…ό,τι εγγύτερο στην Ελλάδα θα μπορούσα να έχω», λέει και η πρώτη του εργασία ήταν στα γνωστά «καρότσια».

Σήμερα είναι υπεύθυνος κουζίνας (kitchen manager) σε ένα πετυχημένο γκριλ στο Χαβερτάουν, αν και είναι ανοιχτή η πιθανότητα μετακόμισης της οικογένειας στο Παλμ Σπρινγκς στη Φλόριντα κατόπιν πρόσκλησης φίλων να αναλάβει ένα εστιατόριο εκεί. Στο λιγοστό ελεύθερο χρόνο του, εξακολουθεί να ασχολείται με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τη μουσική σύνθεση, αλλά ερασιτεχνικά.

Η Άννα, το τελευταίο διάστημα δημιουργεί μπομπονιέρες και μικρά διακοσμητικά για γάμους και εκδηλώσεις, έχοντας σε ένα δωμάτιο υλικά για να παντρέψει όλη την ελληνική κοινότητα του Άπερ Ντάρμπι.

Η κόρη τους, η Γιώτα, είναι στο τελευταίος έτος των σπουδών της στη φαρμακευτική στο Temple University. Τα άμεσα σχέδιά της είναι να εργαστεί σε νοσοκομείο. Η Γιώτα μιλάει εντυπωσιακά τα ελληνικά, ιδιαίτερο επίτευγμα αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν έζησε ποτέ στην Ελλάδα. Η έντονη σύνδεση της οικογένειας της Άννας με τις παραδόσεις, τις ελληνικές αλλά και τις θρησκευτικές αξίες, ήταν μονόδρομος για την ανατροφή της Γιώτας. Θα ήθελε να ζήσει στην Ελλάδα, όμως παραδέχεται ότι δεν θεωρεί ότι υπάρχουν αρκετές επαγγελματικές ευκαιρίες.

Από Δημοκρατικός… τραμπικός

Αναφορικά στην πολιτική, το σπίτι της οικογένειας Ακριτίδη είναι μοιρασμένο. Παραμονές των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, ο Γιάννης μού λέει πως «ο ένας είναι μουρλός, η άλλη είναι εντελώς ανόητη, μισό δισεκατομμύριο κόσμος και έχουν δυο βλάκες υποψήφιους για την προεδρία».

Ο ίδιος δηλώνει πως πάντα υποστήριζε τους Δημοκρατικούς, «…λόγω καταβολών ίσως, λίγο λόγω σοσιαλισμού, ο οποίος όμως ποτέ δεν εφαρμόστηκε εδώ» μου λέει, «…μέχρι την εμφάνιση του Ντόναλντ Τραμπ την πρώτη φορά, όταν και τον ψήφισα. Μέσα στα 4 χρόνια της προεδρίας του είδα αλλαγές, έπεσε η τιμή της βενζίνης, μειώθηκε η ανεργία, είδα καλά πράγματα. Για την εξωτερική πολιτική δεν έχω άποψη αλλά θεωρώ πως ασκεί πατριωτική πολιτική, είναι σίγουρα πατριώτης. Ο χρόνος θα δείξει, όχι το αν είναι καλός αλλά το αν θα είναι καλύτερος».

Ο Γιάννης θεωρεί ότι η εικόνα του Τραμπ στο εξωτερικό δεν αντικατοπτρίζεται καθαρά και βγαίνει από τα αμερικανικά μέσα τα οποία δε θεωρεί δίκαια μοιρασμένα. «Δεν έχει ξεκινήσει ή διατηρήσει κανέναν πόλεμο εκτός Αμερικής και υπόσχεται ότι θα σταματήσει και όποιον πόλεμο συμβαίνει τώρα» (σ.σ. Νοέμβριος 2024).

Από την άλλη, η Άννα ψηφίζει τους Δημοκρατικούς από πάντα και «ως γυναίκα αλλά και γυναίκα που έχει κόρη, φοβάμαι ότι ο Τραμπ θα κόψει πολλά από τις γυναίκες και, αν και δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τη Χάρις, πραγματικά απορώ πως τόσες Ελληνίδες θα τον ψηφίσουν».

Η Γιώτα και ως φοιτήτρια, βλέπει πιο πολύ προς τους Δημοκρατικούς και την ενοχλεί το γεγονός ότι οι επερχόμενες εκλογές «…δεν είναι τόσο μεταξύ των δύο κομμάτων, όσο του Τραμπ εναντίον όλων».