Σάββατο απόγευμα και το 112 «χτυπούσε» ασταμάτητα. Σε διάστημα μικρότερο των δύο ωρών, από τις 16:07 ως τις 17:42, όχι πέντε ή δέκα, αλλά συνολικά είκοσι τρία (23) χωριά του θεσσαλικού κάμπου τέθηκαν σε κατάσταση επιφυλακής.
«Παραμείνατε σε ετοιμότητα λόγω κινδύνου πλημμυρικών φαινομένων», το περιεχόμενο των μηνυμάτων που απεστάλησαν σωρηδόν στους κατοίκους – σ’ όσους εξ αυτών βρίσκονται ακόμη τα σπίτια τους.
Έχει, πλέον, φτάσει η ώρα της Λάρισας και της ευρύτερης περιοχής της. Από τη Ραψάνη και το Ομόλιο ως το Αρμένιο, το Στεφανοβίκειο και την Αλεξανδρινή.
Ο Βόλος βίωσε πρώτος την οργή της κακοκαιρίας Daniel. Μετά ήρθε η σειρά της Καρδίτσας. Τα νερά που κατέβηκαν από δυτικά φούσκωσαν τον Πηνειό, τα υποτυπώδη φράγματα δεν άντεξαν την πίεση από τις τεράστιες ποσότητες και η υδάτινη απειλή άρχισε εισβάλλει από χαραμάδες και ανοίγματα σε αποθήκες και κύριες κατοικίες.
Η στάθμη του ποταμού ανέβηκε επικίνδυνα, το έργο επαναλήφθηκε. Βάρκες και σχεδίες εξακολουθούν να είναι τα μοναδικά μέσα διαφυγής.
Η αδιανόητης έντασης βροχή, που ναι σ’ άλλες περιπτώσεις θα κάλυπτε όλο το έτος, έπεσε Τρίτη και Τετάρτη. Η χρονική απόσταση των τριών και τεσσάρων ημερών ξεγυμνώνει περαιτέρω το σύστημα. Όφειλαν να προβλέψουν ότι αυτή θα ‘ναι η συνέπεια των όσων προηγήθηκαν στον Παλαμά, όφειλαν να δουν δυο και τρεις ημέρες μπροστά για να προλάβουν.
Σύμφωνα με την Πυροσβεστική οι συνολικοί απεγκλωβισμοί έχουν αγγίξει πια τους τρεις χιλιάδες. Σπουδαία η δουλειά του σώματος και όσων παλεύουν με όποια μέσα διαθέτουν πρωί και βράδυ για να σώσουν ό,τι είναι εφικτό να σωθεί.
Με δεδομένο όμως πως την ίδια ώρα οι τηλεφωνικές κλήσεις είναι τρεις φορές περισσότερες, πολίτες παραμένουν ακόμη μέσα σε πλημμυρισμένα σπίτια. Χωρίς είδη πρώτης ανάγκης, φαγητό, νερό ή ρεύμα. Πάνω σε τραπέζια και κρεβάτια, βρεγμένοι και αβοήθητοι. Καλούν σε Μέσα ενημέρωσης, κλαίνε on air, παρακαλούν για το αυτονόητο. Ένα σινιάλο ελπίδας.
Δεκάδες άλλοι επιχειρούν να επικοινωνήσουν με δικούς τους και δεν μπορούν. Τους ψάχνουν, δεν τους εντοπίζουν και αγωνιούν για το τι έχει συμβεί, για το πού βρίσκονται. Φοβούνται, ίσως μέσα τους ξέρουν κιόλας, ότι είναι πιθανό να μην τους ξαναδούν.
Αντί η κατάσταση να ομαλοποιείται, δείχνει να χειροτερεύει. Χρειάστηκε να κλείσει η Εθνική οδός Αθήνας – Θεσσαλονίκης, η χώρα κόπηκε ξανά στη μέση, γιατί τα νερά έφτασαν αναπόφευκτα ως τα Τέμπη και έφραξαν τον βασικότερο οδικό άξονα της επικράτειας. Μέχρι τη Λαμία έφτανες από τη μια κατεύθυνση κι ως τη Λάρισα από την άλλη. Πιο κάτω ή πιο πάνω όχι.
Για άλλη μια φορά οι ζωές των ανθρώπων μπήκαν, δικαιολογημένα, σε προτεραιότητα. Επισήμως έχουν ήδη χαθεί τουλάχιστον έντεκα.
Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν πιάσαμε πάτο. Ταβάνι πιάσαμε και τις οροφές των -χαμένων στα λασπόνερα- σπιτιών μήπως και παραμείνουμε στην επιφάνεια. Αλλά ούτε αυτό φαντάζει αρκετό πλέον για να μας γλιτώσει.
