«Βρωμοπασόκια μας καταστρέψατε». Η ρήση του Δημήτρη Τζανακόπουλου πριν ορμήσει και πιάσει από το λαιμό τον Παναγώτη Ρήγα δεν αφορά το θυμικό του αποκαλούμενου και «καυγατζή» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, εκφρασμένη με πεζοδρομιακό ύφος, μια φιλοσοφία που διατρέχει από άκρο σε άκρο τη βάση του 3%. Αυτή που θεωρεί τον εαυτό της τον «πραγματικό ΣΥΡΙΖΑ».
«Δυστυχώς τα γεγονότα της βραδιάς των εκλογών, δεν καταδικάστηκαν. Δεν διαψεύστηκαν πρωτοσέλιδα για σκουπίδια του ΠΑΣΟΚ, ούτε ζητήθηκε συγγνώμη, για όσα καταγγέλθηκαν στα όργανα. Ούτε όμως ακούστηκε έστω και μία φωνή αποδοκιμασίας, μια λέξη αποδοκιμασίας από τις εγγύτερες πολιτικά ομάδες» παρατήρησε ο Χρήστος Σπίρτζης. Και; Που είναι η έκπληξη; Δεν είδε όλα αυτά τα χρόνια ότι οι «πασοκογενείς» για τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι σαν αναγκαίο κακό;
Είναι άγνωστο αν στη νέα φάση του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ρόλος για τα «σκουπίδια». Θα φανεί. «Σκουπίδι» του ΠαΣοΚ είναι και ο Τζουμάκας που διεκδικεί την ηγεσία του. Ωστόσο, το πρόβλημα του δεν είναι τα «σκουπίδια» του ΠαΣοΚ. Είναι η αδυναμία του να στείλει στο εκλογικό σώμα το μήνυμα «σε ποιο Θεό πιστεύει». Τι τελικά πρεσβεύει. Τι εκφράζει πολιτικά και ιδεολογικά.
Συμφωνούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι κατά την προεκλογική περίοδο το κόμμα έστειλε στην κοινωνία θολά μηνύματα. Λάθος. Το κόμμα δεν εξέπεμπε θολά μηνύματα κατά την προεκλογική περίοδο. Τα εξέπεμπε, διαρκώς, όλα αυτά τα χρόνια. Δικαίωσε απόλυτα την διαπίστωση του Ευάγγελου Βενιζέλου. « Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρευστοποιηθεί αξιακά και πολιτικά, δεν είναι σε στερεά κατάσταση. Προσλαμβάνει το σχήμα του δοχείου, στο οποίο κάθε φορά εισέρχεται» είχε επισημάνει πριν από χρόνια ο κ. Βενιζέλος.
Αυτή η ρευστοποίηση έζησε μεγάλες στιγμές την περίοδο της πανδημίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν με την καραντίντα ήταν και με τις διαδηλώσεις που έσπαγαν την καραντίνα. Ήταν με αυτόν που έριχνε τη μολότοφ, συμπαραστεκόταν και σε αυτόν που την δεχόταν. Ήταν με τα εμβόλια αλλά έκλεινε το μάτι στους αντεμβολιαστές. Πότε εμβολιάστηκε ο Πολάκης; Με τα …πολλά και για να κάνει τη χάρη στον Τσίπρα. Αυτή δεν ήταν εικόνα κόμματος που διεκδικούσε να επανέλθει στην διακυβέρνηση. Ήταν ένα πολιτικό και ιδεολογικό σκορποχώρι.
Και τώρα; Που θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στη μετά τον Τσίπρα εποχή; Προς τα πού θα πλεύσει το καράβι; Θα ξανοιχτεί στις θάλασσες της κοινωνίας ή θα ψάξει για αριστερό αγκυροβόλιο; Ουδείς είναι σε θέση να πει. Αυτή τη στιγμή η διαδικασία εκλογής αρχηγού θυμίζει ως ένα βαθμό καλλιστεία. Γενικές αναφορές με αριστερή απόχρωση και «είμαστε με τους πολλούς». Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απολύτως τίποτα. Όλοι με τους πολλούς είναι.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτοτικό. Να ξεκαθαρίσει τι τελικά είναι. Είναι κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς; Είναι κόμμα κεντροαριστερό; Τι είναι; Αυτό είναι και το στοίχημα του νέου αρχηγού. Να μας ξανασυστήσει το κόμμα του. Χωρίς «ναι μεν αλλά». Χωρίς «και έτσι και γιουβέτσι». Με καθαρές κουβέντες.
Είναι η ώρα της «στέρεης κατάστασης» για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κατάσταση της πολιτικής και ιδεολογικής ρευστότητας δεν μπορεί να συνεχιστεί. Γιατί, εκτός των άλλων, εγκυμονεί τον κίνδυνο επιστροφής στις εκλογικές ρίζες ή κάπου εκεί κοντά. Δεν μπορεί. Δεν είδαν, όπως είπε ο Πολάκης το φορτηγό που ερχόταν πάνω τους αλλά υποθέτω ότι δεν έχουν χάσει εντελώς το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης.
