Τι μεγαλώνει μια παράταξη; Πάντως, όχι, η εικόνα που εξέπεμψε το Κίνημα Αλλαγής κατά τη συνεδρίαση της Κεντρικής του Επιτροπής. Που υποτίθεται ότι σε κλίμα ενότητας θα εκκινούσε την κορυφαία διαδικασία της εκλογής του αρχηγού του από τη βάση. Και, τελικά, μετατράπηκε σε ένα πεδίο μάχης στο οποίο αναδείχθηκαν όλες οι παθογένειες που έχουν συμβάλει στο να βρίσκεται πολιτικά και εκλογικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τυπολατρία, έλλειψη πολιτικής τόλμης και αδιάφορη μάχη συσχετισμών που περνούν το μήνυμα ότι το κεντροαριστερό σχήμα είναι έτοιμο να περάσει, άλλη μια φορά, κάτω από τον πήχη των προσδοκιών που υπάρχουν στον προοδευτικό κόσμο.
Και όλα αυτά για να τηρηθεί το γράμμα του καταστατικού. Που προβλέπει ότι για να είναι κάποιος υποψήφιος αρχηγός θα πρέπει να καταθέσει τις υπογραφές 5000 πολιτών ή του 15% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής. Γιατί υπήρξε αυτή η πρόβλεψη; Πρώτον, για να μην μπορεί να δηλώνει υποψήφιος αρχηγός όποιος περνάει έξω από την Χαριλάου Τρικούπη. Και, δεύτερον, επειδή στις εκλογές του 2017, υπήρξαν υποψηφιότητες αρκετά συζητήσιμες. Υποψήφιοι προσκόμισαν 3.000 υπογραφές στήριξης και στην κάλπη δεν βρήκαν ούτε 500 ψήφους.
Ωστόσο, το καταστατικό ενός κόμματος δεν είναι οι 10 εντολές του Μωυσή. Τα κόμματα είναι ζωντανοί οργανισμοί, για αυτό άλλωστε έχουν και άλλα όργανα πέραν αυτού της τήρησης του καταστατικού. Εδώ τα κουκιά, ή μάλλον οι υποψήφιοι είναι μετρημένοι. Και όλοι τους είναι εκλεγμένοι, στη Βουλή και στην Ευρωβουλή. Πραγματικά αδυνατώ να αντιληφθώ τι θέλει να πει ένα non paper της Χαριλάου Τρικούπη που αναφέρει για εμπλοκή ψηφοφόρων άλλων κομμάτων. Από όσο γνωρίζω, τον Χάρη Καστανίδη, για παράδειγμα, δεν τον έστειλαν στη Βουλή οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ αλλά του Κινήματος Αλλαγής.
Θα μπορούσε λοιπόν, αντί να υπάρχουν ζυμώσεις επί ζυμώσεων, παζάρια και ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Και αντί στις 15 Οκτωβρίου η Χαριλάου Τρικούπη κάνει δειγματοληπτικό έλεγχο(!) για να διαπιστώσει αν οι υπογραφές που θα φέρουν οι υποψήφιοι είναι από μέλη του Κινήματος Αλλαγής, ή είναι οπαδοί του …Βαρουφάκη να γινόταν το αυτονόητο. Αυτό που ζήτησε ο κ. Καστανίδης και υποστήριξε η πλευρά του Ανδρέα Λοβέρδου. Να πάρει πολιτική απόφαση η Κεντρική Επιτροπή για τους υποψηφίους. Να αρχίσει αμέσως η προεκλογική περίοδος. Και να επικεντρωθεί σε θέματα ουσίας. Αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος. Και έχουν σχέση με τον πολιτικό προσανατολισμό και τη στρατηγική του κόμματος.
Σιγά μην διαλυόταν το σύμπαν αν η κεντρική επιτροπή έπαιρνε μια τέτοια απόφαση. Και τέλος πάντων που βρίσκεται η ουσία; Να έχουν οι υποψήφιοι 5000 υπογραφές ή πέντε φρέσκιες ιδέες για το τι πρέπει να κάνει αυτό το κόμμα για να ανακάμψει; Και τι θα γίνει στις 15 Οκτωβρίου; Έλεγχος των υπογραφών; Ωραία! Και αν από τον έλεγχο αυτό προκύψει, ότι κάποιος υποψήφιος, δεν έχει τις υπογραφές τι θα γίνει; Θα αποκλειστεί; Επειδή έτσι προβλέπει το καταστατικό; Μα, αυτό έγινε, λένε, και στην περίπτωση της εκλογής Βενιζέλου, τότε ο Χρήστος Παπουτσής δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες υπογραφές. Και δεν χρίστηκε υποψήφιος. Μου αρέσει να ακούω αυτό το επιχείρημα από πρόσωπα που χαρακτήριζαν ολέθριο λάθος τον αποκλεισμό Παπουτσή από τη διαδικασία, λέγοντας ότι η πολιτική ουσία είναι πάνω από τις τυπικότητες.
Δεν ξέρω τι θα γίνει στις 15 Οκτωβρίου. Είμαι, όμως βέβαιος τι θα γίνει στις 5 Δεκεμβρίου αν συνεχιστεί αυτή η ιστορία. Αν δηλαδή η αντιπαράθεση κινηθεί στη λογική «εγώ είμαι η ενότητα και οι άλλοι ο διχασμός και η διάσπαση». Αν ο πολιτικός λόγος κινηθεί στο επίπεδο «ελάτε να σας πω όσα σύμφωνα και φωνήεντα θέλετε». Και αν το επιχείρημα εναντίον του αντιπάλου, είναι ότι χρωστά στο κόμμα 56 χιλιάδες ευρώ από συνδρομές που δεν δίνει. Τότε είναι βέβαιο ότι το όλο θέαμα δεν θα είναι διόλου ελκυστικό και η παράσταση της εκλογής αρχηγού δεν θα κόψει εισιτήρια. Θα της γυρίσει ο κόσμος την πλάτη. Και τότε χαιρετίσματα.
