Μπορεί η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης από τον Ταγίπ Ερντογάν, 93 χρόνια μετά την υπογραφή της, να ήρθε να ταράξει και πάλι τα νερά του Αιγαίου, προκαλώντας δικαίως τις ελληνικές ανησυχίες, το γεγονός όμως αυτό ίσως αποτελεί απλώς το δέντρο που μας εμποδίζει να δούμε το δάσος. Διότι αυτά που συμβαίνουν τώρα στο εσωτερικό της Τουρκίας θα πρέπει να προκαλέσουν πολύ μεγαλύτερη ανησυχία από μια επιμέρους πτυχή του όλου ζητήματος. Από τη στιγμή μάλιστα που ο τούρκος ηγέτης, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου, κατόρθωσε, εκμεταλλευόμενος ένα αμφιλεγόμενο πραξικόπημα, να αποκτήσει πλέον την απόλυτη εξουσία που από καιρό επεδίωκε χωρίς τελικά να υλοποιήσει τις αρχικές προθέσεις του για μια συνταγματική αναθεώρηση που θα άλλαζε το πολίτευμα της χώρας σε Προεδρική Δημοκρατία. Κυβερνά έτσι με προεδρικά διατάγματα, χάρη στις παρατάσεις της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Ισως ξενίζει ο όρος «αμφιλεγόμενο πραξικόπημα», αλλά ήδη σε ορισμένους κύκλους της τουρκικής κοινωνίας, οι οποίοι δύσκολα μπορούν να αναπτύξουν ελεύθερα τις απόψεις τους, εκφράζεται η υπόνοια ότι ο πανούργος «νέος σουλτάνος» είναι αδύνατον να μην είχε αντιληφθεί εγκαίρως (με όλους τους μηχανισμούς παρακολούθησης που διαθέτει) ότι κάτι προετοιμαζόταν εις βάρος του. Αφησε έτσι τα πράγματα να εξελιχθούν, ώστε να του δοθεί η μοναδική ευκαιρία να προχωρήσει στις γνωστές μαζικές εκκαθαρίσεις για την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος απόλυτα ελεγχόμενου από τον ίδιο. Δεν ήταν άλλωστε δύσκολο να φορτώσει την ευθύνη στον επί μία δεκαετία σύμμαχό του, εξόριστο στις ΗΠΑ, ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν, χωρίς καν να εξηγήσει γιατί όλα αυτά τα χρόνια τον εμπιστευόταν για την εφαρμογή του κοινού τους σχεδίου για τη μετατροπή της Τουρκίας από μια έστω και προβληματική Δημοκρατία δυτικού τύπου (που ακριβώς καθιέρωνε η Λωζάννη) σε ένα νεοοθωμανικό, μουσουλμανικό αυταρχικό καθεστώς.
Ευθύνη για όλα αυτά σαφώς φέρει και η Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία αντιμετώπισε με πολύ αρνητικό τρόπο το τουρκικό αίτημα για ένταξη στην ΕΕ, καλυπτόμενη αρχικά από τις γνωστές ελληνικές αντιρρήσεις, οι οποίες όμως, όταν ήρθησαν μετά τη Συμφωνία του Ελσίνκι, αποκάλυψαν ποιος πραγματικά δεν ήθελε την Τουρκία στην Ευρώπη. Ετσι, αντί να ενισχυθούν οι φιλοευρωπαϊκες δυνάμεις στη χώρα, άρχισαν να καλλιεργούνται, ως αντίδραση, τα οράματα του παρελθόντος. Ο ίδιος μάλιστα ο Ερντογάν, ο οποίος αρχικά είχε εμφανιστεί και αυτός ως φιλοευρωπαϊστής, σε συνεργασία με τον σήμερα διωκόμενο Γκιουλέν, κατέστρωσε το σχέδιο υπονόμευσης του κεμαλικού κράτους. Σήμερα, μόλις τρεις μήνες μετά το πραξικόπημα, πάνω από 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, δικαστικοί, αξιωματικοί, εκπαιδευτικοί κ.λπ. έχουν διωχθεί και έχουν συλληφθεί 32.000 άτομα. Το πού, λοιπόν, θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία είναι αυτό που ουσιαστικά θα πρέπει να μας ανησυχεί.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ