Τρία βήματα πίσω

Πού να φανταζόταν ο Βλαδίμηρος Ιλιτς, όταν έγραφε τον φοβερό καταπέλτη του εναντίον της πολιτικής των Σοσιαλδημοκρατών «Ενα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω», ότι θα διεκδικούσαν την πνευματική του κληρονομιά, έναν αιώνα αργότερα, σε αυτή τη γωνιά της Βαλκανικής, ημιμαθείς εθνικοσοσιαλιστές ικανοί να κάνουν και ένα και δύο και τρία βήματα πίσω σε κάθε μήνα διακυβέρνησης.

Παραδείγματα; Το ΠαΣοΚ, ανάμεσα στα πολλά που του καταλογίζονται, είχε υλοποιήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, που απαντούσε στις αγωνίες εκατομμυρίων πολιτών και δυσχέραινε σοβαρά τη φαυλοκρατία. Ηταν το πρόγραμμα «Διαύγεια». Οχι μόνο νομοθετήματα αλλά και διατάγματα και διοικητικές αποφάσεις και εγκύκλιοι εφαρμογής νέων νόμων, ακόμα και προκηρύξεις διαγωνισμών δημοσιεύονταν υποχρεωτικά στο Διαδίκτυο και ήταν προσιτά, με απλό και καθημερινό τρόπο, στον ενδιαφερόμενο πολίτη.

Φίλος μου που είχε μια σοβαρή φορολογική διαφορά με το Δημόσιο ζήτησε μια εξήγηση από το υπουργείο Οικονομικών. Υστερα από εννέα τηλεφωνικές επαφές με γραφεία υπουργών, υφυπουργών και γενικών γραμματέων ανακάλυψε ότι υπάρχουν δύο αποφάσεις που αφορούν την κατηγορία στην οποία ανήκει. Ζήτησε ένα αντίγραφο και του είπαν να κάνει αίτηση. Από τότε έχουν περάσει δύο μήνες. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Το «Διαύγεια», βλέπετε, έχει καταργηθεί από τους μεσαιωνικούς ιππότες του λενινισμού, οι οποίοι μας καταδυναστεύουν. Ετσι, χωρίς δικαιολογία (ονόματα και ημερομηνίες είναι στη διάθεση των υπουργών, αν μου τηλεφωνήσουν)!

Το ΙΚΥ απαιτούσε από τους υποψηφίους που υπέβαλλαν αίτηση για υποτροφία βαθμό τουλάχιστον 8,5 στα 10. Ο κύριος υπουργός της Παιδείας, εφαρμόζοντας στην πράξη τη θεωρία περί κατάργησης της αριστείας, κατέβασε αυτό το όριο στον βαθμό 6,5 στα 10. Ετσι, για να παίρνει υποτροφία και η «κουτσή Μαρία» και να προσεγγίζουμε σιγά σιγά το «πολιτικό» 5, που μας έδωσε πτυχιούχους σαν τον κ. Τσίπρα και άλλους τινάς.

Οσοι δεν είχαν τι να κάνουν διέτρεξαν τη λίστα της δημόσιας διαπόμπευσης όσων καθυστερούν οφειλές τους προς το Δημόσιο. Περιλαμβάνει το Μινιόν, που είμαι σίγουρος ότι κανένας κάτω των 30 ετών δεν ξέρει πια τι είναι, και έναν κατάλογο δυστυχισμένων συνανθρώπων μας που ενδεχομένως ζουν εφιαλτικές μέρες και νύχτες καταδιωκόμενοι από το κράτος και τους μηχανισμούς του όχι επειδή δεν θέλουν αλλά γιατί δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Και τι θα γίνει, κύριοι και κυρίες του οικονομικού επιτελείου και κύριε Πρωθυπουργέ, που τους διάλεξες, αν μερικοί από αυτούς, υπό το βάρος της διαπόμπευσης, αυτοκτονήσουν; Ή ακόμα, αν κάποιος από τα τσιράκια σας του αναρχοαυτόνομου χώρου βγει από την αυτόνομη δημοκρατία των Εξαρχείων για να εφαρμόσει τη δική του αντίληψη για το αν θα πρέπει να ζουν κάποιοι που «πίνουν το αίμα του λαού»;

Εν πάση περιπτώσει, δεν έπρεπε το κράτος να γράψει τον εαυτό του πρώτο σε αυτόν τον κατάλογο οφειλετών, όταν χρωστάει περίπου 7,5 δισ. ευρώ σε ιδιώτες και αρνείται όχι απλώς να τους τα καταβάλει αλλά και να επιδιώξει, σε ορισμένες περιπτώσεις, τον συμβιβασμό ανάμεσα στις δικές τους και στη δική του οφειλή;

Αυτοί που μας κυβερνούν είναι όχι μόνο αισχροί και αναίσχυντοι εγκληματίες κοινού ποινικού δικαίου αλλά και ανίκανοι, γιατί συστηματικά όχι απλώς παρεμποδίζουν αλλά ανατρέπουν την ομαλή λειτουργία του κράτους και τον εκσυγχρονισμό του. Προωθούν έτσι την εξαθλίωση του ελληνικού λαού και τη διάλυση του οικονομικού συστήματος.

Το ερώτημα είναι: Θα τους αφήσουμε να μας ξεκάνουν ή θα καταφέρουμε να απαλλαγούμε εγκαίρως, όσο υπάρχει ακόμη ελπίδα ανασυγκρότησης;